webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

6.2.12

Γυναικεία εκδοχή της διαρροής


Κουδούνι ξαφνικά. Δεν περιμένω κανένα…

-Ναι…;

-Μαριλία, ο Γιάννης είμαι… Μάλλον κάτι έχει σπάσει στην ταράτσα σας και τρέχουν κάτω νερά…


Γαμώτο. Κάνει κρύο και ο αέρας παίρνει τον κόσμο.


Κατεβαίνω κάτω. Οι τριανταφυλλιές, τα ζουμπούλια και τα κυκλάμινά μου –«μικρό πουλί τριανταφυλλί δεμένο με κλωστίτσα», λέμε κάθε φορά με τον μπαμπά σαν τα κοιτάμε- έχουν πλημμυρίσει.

-Γιάννη, ευχαριστώ! Ανεβαίνω να δω τι γίνεται πάνω.


Κρύο πολύ και αέρας τρομακτικός.


Τηλέφωνο στον υδραυλικό. Δεν απαντάει.

Το τηλέφωνο ακόμα στο χέρι και ξεκλείδωμα της πόρτας της ταράτσας.

Οοοο!!!! Ένας πίδακας νερού έχει βαλθεί να περάσει το ύψος του ντεπόζιτου.


Κρύο πολύ και αέρας που σκορπάει το νερό γύρω.


Πλησιάζω. Για να δούμε… αυτό το βανάκι τι να κάνει άραγε; Χμ…

Οπ! Ο πίδακας σιώπησε και έκατσε φρόνιμος.


Γρήγορα μέσα! Βράχηκες, ο αέρας παγώνει τα πάντα και εσύ είσαι ακόμα άρρωστη! Γρήγορ… Ααααααα!!!!


Τι όμορφο!!!!