webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

25.4.12

Τη δροσιά του να 'χουμε...

Πρώτο μπανάκι 23.4.2012. Καλή αρχή!

Ήρεμη, γαλήνια, ακύμαντη, δροσερή, ακροατής όσων σιωπηλά της λες, με τη φροντίδα έκδηλη στο γαλανό της χρώμα και την παρηγορητική της διάθεση στο μελωδικό της τραγούδι η θάλασσα έτοιμη να δεχτεί κάθε βλέμμα, κάθε σκέψη, κάθε "αχ!" που βγαίνει από μέσα και ανασύρει στην επιφάνεια ό,τι βαραίνει, παραδίδοντάς το ατόφιο σ' εκείνη, θυσία στην απέραντη γαλάζια αγκαλιά της.

Μεταξωτή κορδέλα

Τα δώρα της λιτά, ευγενικά και φίνα, έρχονται γενναιόδωρα να σε βρουν, αρκεί να μη δειλιάσεις, να μη διστάσεις στιγμή ν' αφεθείς στην αγκαλιά της. Ανάσες βαθιές και αποφασιστικότητα στο βλέμμα. Η αγκαλιά της βασανιστική για τους άμαθους, το χάδι της κοφτερό αν η προσέγγισή της δε γίνει με όλο σου το είναι. Μα αφού αφεθείς και χαρείς ό,τι εκείνη σου προσφέρει ακούραστα και αφειδώς, αφού καταχραστείς την προθυμία της και εκμεταλλευτείς την απέραντη καλοσύνη της, εγκαταλείπεις άκαρδα την αγκαλιά της και την αφήνεις μόνη να σηκώνει τα δικά σου βάρη και τα βαθιά σου "αχ!". 

Έρχεται τότε ένα χρώμα κίτρινο που σε λούζει και σε ζεσταίνει ως την ψυχή, στεγνώνοντας τα χάδια της θάλασσας από πάνω σου. Κι εσύ χαίρεσαι σαν μικρό παιδί! Το απολαμβάνεις! Δε χορταίνεις να ρουφάς κίτρινο ζεστό με όλα τα κύτταρά σου! 



Ποιο σφηνάκι ήταν αυτό, αλήθεια; Έχασα το μέτρημα... :$

Κι όταν τα "αχ!" γίνουν πολλά και... σηκώσουν κύμα, όταν το κίτρινο παύει να σε λούζει και κουρασμένο αναζητά μια άλλη γη, τότε εσύ αναζητάς άλλα χρώματα να πάρουν τα "αχ!" σου. Κόκκινο της φράουλας και πράσινο του ακτινίδιου μπερδεύονται με το κίτρινο του ήλιου και διεκδικούν πρωτιά στην αποτελεσματικότητα. Λογομαχούν για το ποιο θα σε ανακουφίσει πρώτο, ποιο θα αγαπήσεις περισσότερο, ποιο θα αναζητήσεις και την επόμενη, ποιο θα γίνει καλύτερός σου φίλος.

Ο χορός να μη σχολάσει! 24.4.2012

Μα κι αν οι αδυναμίες εκφράζονται ρητά, καμιά φορά, δεν είναι οι αληθινές μας. Απ' όλα τα χρώματα, λοιπόν, αυτό που πάντα θ' αναζητώ για να αφήσω σιωπηλά χαρές και λύπες, αυτό που θα γεμίζει μάτια και ψυχή σε κάθε στιγμή της ζωής μου, θα 'ναι εκείνο της σιωπής... 

Χωρίς τέλος


Πονεμένο Γόνατο 


Υ.Γ. 1 Έκθεσης συνέχεια, αφού το ζήτησες!
Υ.Γ. 2 Έκθεση σε διάφορα επίπεδα, αφού έτσι κρίνεις (τι 'ταν κι αυτό το αποψινό;;;!!!).
Υ.Γ. 3 Δεν έπλυνα την κίτρινη ψάθα και αύριο θα ζήσουμε πάλι στιγμές... αγάπης! 
Υ.Γ. 4 Σταμάτησα τα αντιφλεγμονώδη και πήρα δεύτερη γνώμη ειδικού. Είχες δίκιο.
Υ.Γ. 5 Ήμουν όσο κόσμια μπορούσα για το τελευταίο 24ωρο;;
Υ.Γ. 6 Δεν ξέρω γιατί σ' ακούω, αλλά... σ' ευχαριστώ! ;)

17.4.12

Τα πάνω κάτω


Πάνε κάτι μέρες που 'χουν έρθει "τα πάνω κάτω"! Πάνε κάτι μέρες που ο καφές επέστρεψε δυναμικά στη μέρα μου και μάλιστα... δεν επαρκεί κιόλας! Έτσι, με την απαραίτητη θέα στο αγαπημένο μου υγρό στοιχείο, με καλή παρέα, διάθεση για τακτοποίηση των εντός κυρίως... ο καφές έγινε μπιρίτσα και το φως του ήλιου έδωσε τη σκιτάλη στο φως του φεγγαριού να κάνει τη δουλειά του. Όσο μ' άκουγα, τόσο περισσότερο θύμωνα μαζί μου. Αλλά αφού έκανα το δύσκολο, να παραδεχτώ ότι ο θυμός στρεφόταν σε μένα και όχι σε κάναν άλλο, έκανα και το εύκολο, να το αρθρώσω κιόλας. Εύκολο να λες "φταίΕΙ". Δύσκολο να παραδεχτείς το "φταίΩ". Γιατί το ξέρεις, πάντα, κι είναι απολύτως ξεκάθαρο. Όμως... θέλει αρετή και τόλμη να το παραδεχτείς, παρόλ' αυτά.

Περνούν οι μέρες. Η αιτία καθήλωσης στο κρεβάτι εξακολουθεί να 'ναι παρούσα. Και οδυνηρή, να πάρει η ευχή! Όχι μόνο σωματικά, αλλά, κυρίως, ψυχολογικά και συναισθηματικά. Γι' αυτά τα δυο τελευταία το φαρμακάκι είναι παραγωγής... δικής μου. Κοινώς... πολλές, συχνές δόσεις χαραγμένων γραμμών σε χαρτιά και e-χαρτιά, καλή ώρα. Άλλοτε χρωματιστές και άλλοτε... εντελώς γκρίζες, όμως εξίσου αποτελεσματικές. Συνεπώς, εναλλάξ, τα... "σκευάσματα" της θεραπευτικής αγωγής, για καλύτερα αποτελέσματα.

Τις τελευταίες μέρες, τις γιορτινές, το κρεβάτι αντικαταστάθηκε από καναπέ ή/και καρέκλα. Αντικαταστάθηκε και η θέα. Οι τέσσερις τοίχοι γνώριμοι, αλλά αρκετά μονότονοι. Μια αλλαγή με καθαρό αέρα κρίθηκε σκόπιμη... Χρώματα, κελαηδίσματα, άρωμα λεμονιού, παρέα ήδη χαραγμένες γραμμές, που δεν ηχούν απλά, αλλά... βροντοφωνάζουν τα μηνύματά τους, και διαστήματα με απόλυτη ησυχία. Όμορφη αλλαγή, παραδέχτηκα...


Και σ' αυτά τα διαστήματα που απλωνόταν η σιωπή, το βλέμμα ανασηκωνόταν από τις γραμμές και κοιτούσε γύρω, λες και πρώτη φορά αντίκριζε το περιβάλλον του. Τότε ακριβώς συνειδητοποίησε ότι... όταν έρχονται "τα πάνω κάτω", μπορεί να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για να ανθίσει κάτι εξαιρετικά όμορφο! Αρκεί... να το παρατηρήσεις!

Πρώτη αντίδραση: "Α!!! Τι όμορφο!!!"
Δεύτερη αντίδραση: "Καλέεεεεε!!! Το φωτιστικό του παιδικού μας δωματίου!!! Οι λατρεμένες μελισσούλες που χρόνια ολόκληρα φώτιζαν τα σκοτάδια μου! Κοίτα να δεις που εξακολουθούν να 'ναι χρήσιμες, ενώ έχουν αντικατασταθεί σχεδόν πέντε χρόνια τώρα!"
Τρίτη αντίδραση: Ακόμα κι αν η παιδική μου ηλικία γυρίσει "τα πάνω κάτω", θα εξακολουθεί να με κάνει να χαμογελώ και να βρίσκω τα όμορφα που μπορούν να ανθίσουν πάνω της.

8.4.12

Τσίου

Κυριακή πρωί. Όχι, λέει, μια τυχαία Κυριακή. Εορταστική, της Υποδοχής. Εγώ πάλι... δεν υποδέχομαι τίποτα. Κι αυτή η Μοναξιά... εδώ είναι από καιρό. Και το συναίσθημα το περίεργο, του Κενού, επίσης. Και όλα τα διάφανα ανθρωπάκια παρέα, μέρες τώρα. Σήμερα, συνεπώς, δεν υποδέχομαι τίποτα. Πρώτες σκέψεις, κατά την... υποδοχή της μέρας.

Εκτός κι αν... μα, ναι! Πώς δεν το 'χα σκεφτεί; Αυθόρμητα κοιτώ έξω από το παράθυρο την πόλη ηλιόλουστη και στα σίδερα της απέναντι οικοδομής βλέπω να κάθεται ένας μικρός, μαύρος τραγουδιστής, με κίτρινο ράμφος. Χαμόγελο Υποδοχής! "Καλώς το μου!", σκέφτομαι κι ανοίγω το παράθυρο, όπως απαιτούν οι υποδοχές. Ανοίγω διάπλατα το παράθυρο, μήπως αποφασίσει να 'ρθει πιο κοντά. Για το χαμόγελο... όχι και πολλές προσδοκίες... Όμως ο... κιτρινομυτούλης χάνεται αμέσως από το οπτικό μου πεδίο. Σβήνει κάθε υποψία χαμόγελου. Το παράθυρο ανοιχτό. Ήχοι να μπαίνουν ανεξέλεγκτα και αέρας φρέσκος, να δροσίσει, ν' ανανεώσει, να χαϊδέψει, να αναστατώσει γραπτά και σκίτσα, να πει ό,τι κουβαλά. Και μαζί με τους ήχους του δρόμου, το κελάηδημα του μικρού κότσυφα φτάνει και ακούγεται δυνατά! Ο αέρας μπαίνει με διάθεση αγκαλιάς. Αχχχχ! Επιτέλους! Αγκαλιά!

Γρήγορα, χαρτί και μολύβια! Γρήγορα! Τώρα!



Ουφ! Θα 'σκαγα!




Πάμε βόλτα τώρα, να ακούσουμε περισσότερους... κιτρινομυτούληδες και να μας πουν περισσότερα παραμύθια. ;)

6.4.12

Α, όπως... αγαπάω

Ελευθερία από σήμερα! Ελευθερία με... περιοριστικούς όρους και περιορισμένα όρια. Ελευθερία από ρουτίνες, εκνευρισμούς, πιέσεις, φωνές... Δέσμια της ευθύνης, της τελειομανίας, της υποχρέωσης και του καθήκοντος, παρόλ' αυτά.

Τελευταία ώρα, μετά τα έθιμα των ημερών, είπαμε να ζωγραφίσουμε εικόνες πασχαλινές. Οι μικροί. Η μεγάλη, αφού έβαλε σε τάξη τα χαρτιά γύρω της, αφού πέταξε τα άχρηστα -δυστυχώς όχι εκείνα τα επί της ουσίας- είπε να μην τσαλακώσει και πετάξει και την... κραυγή από "Α". Κόλλα που 'χε απομείνει από το "αλφαβητάρι" που 'χαμε εικονογραφήσει τότε. Κραυγή διάτρητη πια, λερωμένη, κουρελιασμένη, ό,τι πρέπει για εκτόνωση! Να της δώσει μια τελευταία πνοή μπας και φωνάξει, επιτέλους, ό,τι πρέσβευε.

Πάλι τα χέρια. Πάλι χρώματα από την τσάντα. Πάλι ένταση να εκτονώνεται σε ακαθόριστες γραμμές. Αλλά αυτές δε ζήτησες; Ορίστε! Σπεύδω να δικαιολογηθώ, μη θαρρήσει κανείς πως μεγαλοπιάστηκα και βάλθηκα να εκθέτω τις μουντζούρες μου σε κοινή θέα.

-Ζωγράφισες τίποτα; με ρώτησες.
-Ναι... κάτι έκανα.
-Πού 'ν' το;

Ορίστε λοιπόν. Μαζί με τις σκέψεις μου, όπως δημιουργήθηκαν οδηγώντας για πίσω... Με ένα φεγγάρι στρογγυλό, φωτεινό, μελαγχολικό, αλλά εξαιρετικά γοητευτικό να μου κλέβει το βλέμμα καθόλη τη διαδρομή. Και μια τάση να δικαιολογήσω τις ανάσες τις βαθιές που δε σώζουν τίποτα...

Είχα πει ότι θα σταματούσα να γράφω. Σ' ευχαριστώ που με τσίγκλισες να μην το κάνω. ;)

Πονεμένο Γόνατο


Υ.Γ. Άμα ξεπονέσει πώς θα με αποκαλείς; Τρέμω στη σκέψη!!! :):):):):):)
Υ.Γ. Να ομορφοπεράσετε! Και να μου φέρετε σοκολάτες! ;)

4.4.12

Χρώμα πολύ


Το τελευταίο διάστημα, το φορτισμένο πολύ, στο κλείσιμο μιας γλυκιάς βραδιάς βρεθήκαμε τυχαία. Το κλίμα "περίεργο", κάπως "βαρύ", σε πλήρη αντιδιαστολή με τη διάθεσή μου! Έκανα φιλότιμες προσπάθειες, πρέπει να το παραδεχτείς. Απέδωσαν κάποιες, σκάσανε χαμόγελα. Ακούστηκαν και μερικά χαχανιτά. Έπεσαν και οι σχετικές μούντζες. Και ενώ εσείς αρχίζατε μάλλον να νιώθετε καλύτερα, εγώ ερχόμουν σε αμηχανία. ΠΑΛΙ με κολλούσες στον τοίχο. Κάθε φορά το ίδιο λυτρωτικά αποπνικτικό συναίσθημα: η πλάτη στον τοίχο και ούτε εκατοστό χώρου διαφυγής -αλήθεια, από πού και από ποιον;

-Θέλω να δω σκίτσα σου, μου είπες.
-Δεν έχω... είπα ψέματα. Είχα. Ελάχιστα.
-Θέλω να δω αυθόρμητα σχέδιά σου!
Είπες ακόμα δυο κουβέντες και έφυγα. Πάλι "μ' είχες πιάσει", αισθάνομαι χωρίς ουσιαστικό κόπο. :)

Τις τελευταίες μέρες οι ώρες παραμονής στο κρεβάτι αυξήθηκαν. Και εκεί, ανάμεσα σε σκέψεις, αναγνώσματα, απουσίες κι άλλες σκέψεις... δημιουργήθηκε η ανάγκη για αποφόρτιση. Μοναδικό μέσο αποφόρτισης για μένα... τα χέρια. Πάντα τα χέρια. Ίσως με διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά, όμως πάντα τα χέρια. Χθες αναζήτησα χρώματα και χαρτί. Μια καρδιά κόκκινη ξέφυγε από την γκρίζα ανθρώπινη φιγούρα. Είχε τόση χαρά να την προσφέρει, αλλά... γυρισμένη πλάτη... Ένα σπιτάκι πίσω. Ψηλό. Περίεργο. Με πολλά παράθυρα μικρά. Άλλο ένα δίπλα. Κι άλλο, κι άλλα... Σκιές που φτιάχνει το φεγγάρι... Πολύ χρώμα για νύχτα, ε; Για δες!

-Ορίστε! Εσύ δεν ήθελες αυθόρμητα σχέδιά μου; Πάρε λοιπόν.
-"Γιατί κι εγώ, όποια πόρτα κι αν άνοιγα, βρισκόμουν μέσα στα παιδικά μου χρόνια...", μου απαντάς με λόγια δανεικά.

Διαβάζω την απάντησή σου, χαμογελώ που πάλι μ' έπιασες, ψιλοβουρκώνω που μπορείς να το κάνεις, σκέφτομαι την επόμενη φορά να μη ζωγραφίσω μόνο γυρισμένες πλάτες, φτάνω στο τέλος, διακρίνω νοιάξιμο για την αιτία όλου αυτού του... κακού και... ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΖΕΙΣ, ΚΑΝΟΝΙΚΑ, ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ!!!!

Α, να χαθείς, ρε! Με βάζεις και με βγάζεις σε διαφορετικά συναισθήματα και... δε θα το γλιτώσεις, θα σου 'ρθω στο αιθουσάκι! Και μην τολμήσεις να μου πεις: "δεν θα 'μαι εκεί", γιατί θα σου απαντήσω πως απ' τη φύση σου, ΠΑΝΤΑ θα 'σαι εδώ. Χώρια που η τεχνολογία έχει κάνει τον κόσμο όλο μια... πλανητική γειτονιά. ;)

Ευχαριστοφιλιά για όλες τις φορές που μ' έχεις αφήσει με την πλάτη στον τοίχο!
Πονεμένο Γόνατο