webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

30.6.12

...γιατί κινείται πάντα...

Έτσι...

22.6.12

27.6.12

Αλλιώς...

22.6.12
22.6.12

Αλλιώτικα...
30.6.12


Πάντα η θάλασσα. Μόνο η θάλασσα...


26.6.12

Πολλή χαρά!!!

Μετά από έξι χρόνια...




 Όχι, δεν είναι τυχαία η φωτογραφία, για την καταγραφή, απλώς, της ημερομηνίας. Είναι για να δει η τύπισσα που μου το χάρισε ότι το 'χω μαζί μου πάντα από τότε. Τότε που μου 'γραφε "I hate Marilia ψέματα, χαχαχα" στο χαρτί κι εγώ το 'χω ακόμα μαζί μου. Από την προηγούμενη χρονιά μας υπάρχει και αυτή η ομαδική φωτογραφία μας στο χολάκι μου, έτσι, για να μη φεύγουν ποτέ ούτε καν απ' το οπτικό μου πεδίο! Να τη βλέπω να μου βγάζει γλώσσα και να τη χαίρομαι, έστω και... εξ αποστάσεως. 


Κι εγώ χαίρομαι που, τόσα χρόνια, δεν έφυγαν ούτε καν απ' το οπτικό μου πεδίο!


Αυτό το... "πιτσιρίκι" πάνω απ' το κεφάλι μου μου ξαναβγάζει γλώσσα!


Εμ, πώς αλλιώς, το... καμάρι μου!!! 

Η τύπισσα αυτή μου 'φτιαξε τη μέρα σήμερα! Ναι, ναι, το παραδέχομαι! Χθες βράδυ μου 'ρθε μια "πρόσκληση" στο messenger από ένα... γνωστό όνομα και, ενώ δε δέχομαι σχεδόν ποτέ προσκλήσεις, αυτή μ' έκανε να χαρώ και να τη δεχτώ αμέσως. Σήμερα το πρωί η προσδοκία μου επιβεβαιώθηκε και η χαρά μου ήταν απίστευτη! Το... "πιτσιρίκι" δεν ήταν πια πιτσιρίκι, αλλά μια τύπισσα ωραιότατη, με κοφτερό μυαλό και χιούμορ να μου δηλώνει: "100 χρόνια σε ψάχνω! Καλά, εμάς δε μας λυπάσαι; Χαρά στην υπομονή μου, τόσα που τράβηξα! Και πού δεν έψαξα για να σε βρω!" και να με κάνει να βουρκώνω και να θυμάμαι... Και για να μη συγκινούμαι και πολύ πολύ... μου πέταξε και το "Θες δε θες είσαι μεγαλύτερη από εμάς, γενικά όμως πιστεύω πως είσαι ακόμα στην εφηβεία"!!!!!!!!!! Απέτυχα ως δασκάλα!!!!!!!!! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!! Γι' αυτό πάντα μ' άρεσε αυτό το παιδί! Γιατί ήταν τσαμπουκάς και δεν κολλούσε πουθενά και σε τίποτα! Ό,τι κι αν τη ζόριζε θα το ξεπερνούσε. Με ό,τι κι αν ασχολιόταν θα το κατάφερνε. Και πόσο καμάρωνα που μου 'βγαζε γλώσσα και με κολλούσε στον τοίχο! Πόση περηφάνια χωρούσε στο "σαν τα μούτρα μου σας έκανα!" χαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!!!

Η Λυδία ανήκε σε μια από τις πιο αγαπημένες μου τάξεις -για να μην πω... στην πιο αγαπημένη μου τάξη. Γνωριστήκαμε όταν πήγαιναν στη Γ' Δημοτικού και ήμαστε μαζί και στη Δ'. Η απειρία μου ήταν εμφανής, αλλά προσπάθησα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα και, αν κρίνω από τα λόγια της Λυδίας σήμερα... δεν τα πήγα κι άσχημα. :) Μου είπε ότι καθαρίζοντας ένα συρτάρι της βρήκε... το παραμύθι που 'χαμε διασκευάσει και είχαν εικονογραφήσει τότε. Σίγουρα όμως δεν έχει την ιστορία του Άγγελου, ούτε του Αλέξη, ούτε και τα λίμερικ της Ροζίνας. Και μάλλον δε θυμάται την εικονογράφησή τους στο παραμύθι που 'χα γράψει τότε με αφορμή το... χάος που άφηναν πίσω τους φεύγοντας από την τάξη! :Ρ Μπορεί και να 'χει ξεχάσει το μάθημα που κάναμε για τις σουσουράδες και μ' είχαν κάνει υπερήφανη για τη δουλειά και τη συνεργασία τους! Πεθύμησα να κάνω μάθημα μ' αυτά τα παιδιά και να βλέπω αυτή τη θέα απ' το παράθυρο. Πεθύμησα να τ' ακούω να ζουζουνίζουν όλα μαζί και να με κάνουν να γελάω σκυμμένη στα γραπτά τους! Πεθύμησα να συνεννοούμαστε με το βλέμμα, χωρίς πολλά πολλά. Μου 'λειψαν τα "μωρά μου" που πια... δεν είναι μωρά και από Σεπτέμβρη θα φοιτούν στην Α' Λυκείου. 

Και μια και μου 'λειψαν τόσο, λέω να ανέβω να τα δω. Λυδι...άκι, φρόντισε να βρεθούμε -όσοι μπορείτε και θέλετε- να σας δω! Μόνο υποσχέσου να μην ξαναπιάσεις τα κολακευτικά-συγκινητικά και τα ξαναμπήξω, γιατί... θα σε βάλω να λύσεις εξισώσεις και να γράψεις κείμενο με 3 λέξεις, κακομοίρα μου!!! χαχαχαχαχαχα!

Η σημερινή e-συνάντηση ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί αυτό το διάστημα. Λυδιάκι, σ' ευχαριστώ πολύ για όλα και... θα τα πούμε από κοντά! 

Να ομορφορπερνάς,
η... δασκάλα σου

18.6.12

Αέρας Λιβυκού


Κυριακή μεσημέρι: Τραβάμε κατά το Νότο. Αέρας δυνατός σαρώνει τα πάντα και η θέα κόβει την ανάσα. Γνώριμα συναισθήματα για μένα. Έκπληξη, θαυμασμός, ανακατεμένα με λίγο φόβο για τη συνοδηγό μου.


Τόσα χρόνια ήθελα μια φωτογραφία αυτής της θέας, αλλά... το Λιβυκό είναι υπερήφανο και δεν καταδέχεται φωτογραφίσεις. Σ' αφήνει μόνο να το θαυμάσεις, να το απολαύσεις, να το φυλάξεις μέσα σου, αλλά μόνο κοιτώντας το κατάματα σε κατ' ιδίαν συνάντηση. (Κοινώς... αν δεν έχεις συνοδηγό, δεν ρισκάρεις να σταματάς για φωτογραφίες στον... %$@δρομο!)



Επιτέλους! Επιστροφή μετά από ένα ολόκληρο χρόνο! Ίδια όμορφο, άγριο, μαγευτικό, σιωπηλά φλύαρο, αλμυρό κι απέραντα γαλάζιο, όπως πάντα! 



Μαζί του έχω περάσει 30 καλοκαίρια. Και πάντα θα γυρνώ να του μιλώ και να τ' ακούω. Να με νταντεύει και να με μαλώνει. Να μου συμπαραστέκεται, να με χαλαρώνει, να με κρύβει, να με βάζει σε διλήμματα.


Σήμερα το πρωί το τάβλι του παππού ξανάπιασε δουλειά! Η συμπαίκτριά μου όμως μάλλον... δεν ήταν... "αξιοπρεπής" φοιτήτρια... :Ρ Εκτός κι αν το παράπονο που εξέφρασα το πρωί: "Ο παππούς δεν έπαιζε με μένα. Μόνο με το Μάνο έπαιζε. Εγώ... ήμουν μικρή και δεν ήξερα να μετρώ χωρίς δαχτυλάκια!" ακούστηκε ως εκεί πάνω και... επηρέασε τα ζάρια! ;)  
-Έμαθα να μετρώ και να παίζω, αλλά εσύ... λείπεις. Και μου λείπεις...



Ο αέρας μάς έκανε να αναζητήσουμε διαφορετική γωνιά για μπάνιο. Αυτή τη φορά η απαίτηση για να σταθούμε και να πάρουμε την θέα μαζί μας ήταν γλυκά απαιτητική και... δεν μπόρεσα να κάνω αλλιώς. :)


Το CD στ' αυτοκίνητο, η θέα, η παρέα, οι σκέψεις μου όλα σε συγχρονισμό. Και τα διάφανα ανθρωπάκια να ουρλιάζουν χορεύοντας χωρίς καμία ντροπή.



Ξαπλωμένη στα χοντρά βότσαλα κοιτώ τον ουρανό. Αυτή τη φορά μου φαίνεται... πιο χαμηλός, χωρίς να ξέρω το λόγο. Και πριν προλάβω να εκφράσω τη σκέψη μου... το αποτύπωμα ενός τεράστιου αριστερού ποδιού φάνηκε πάνω απ' το κεφάλι μου! Ποιος είσαι και γιατί κρύβεσαι πίσω απ' το ατέλειωτο γαλανό τ' ουρανού και το εκτυφλωτικό φως του ήλιου; Φανερώσου! Θέλω να σε δω!


Ίχνη στην άμμο. Μα εγώ τις λέξεις μου τις κρατώ για μένα. Για το χαρτί μου. Για το πληκτρολόγιό μου. Κι έτσι... στην άμμο χαράζω σχήματα μ' απαλές γραμμές. Ώσπου να 'ρθει το κύμα και να τις εξαφανίσει κι αυτές, λες και η θάλασσα ταράζεται απ' τις φλυαρίες και θέλει ν' απλώσει ξανά παντού τη σιωπή.


Η ώρα περνά και η επιστροφή, όπως πάντα, είναι δύσκολη υπόθεση. Τελευταίες βαθιές ανάσες. Τελευταίες κλεφτές ματιές στη θάλασσα. Τελευταίες στροφές του τραγουδιού του αγαπημένου μου ευκαλύπτου. Τριάντα καλοκαίρια εκεί, να ταξιδεύει με κάθε του φύλλο τις σκέψεις μου.



Επιστροφή φορτισμένη. Πόσο σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς! Πόσο πονούν οι αποχωρισμοί. Υπόσχεση δυνατά: εις το επανιδείν!

9.6.12

Μπλε σ' όλες τις αποχρώσεις

4.6.2012

8.6.2012

9.6.2012
9.6.2012 


Καλοκαίριασε. Έξω. Μέσα είναι ακόμα φθινόπωρο. Και μάλλον θα πρέπει ν' αποφασίσω αν θα έρθει το καλοκαίρι ή ο χειμώνας. Διλήμματα που 'χει ο κόσμος...!