Καταθλιπτικό το σχολείο χωρίς μαθητές

Καταθλιπτικό το σχολείο χωρίς μαθητές. Μετά τη λήξη των μαθημάτων, το σχολείο ερημώνει. Μένει άδειο. Κρύο. Απρόσωπο. Άλαλο. Καταθλιπτικό. Περπατάς στους διαδρόμους του και ακούς μονότονα τα βήματά σου. Από δουλειά; Τίποτα σημαντικό, τουλάχιστον για εμάς τα «μικρά». Αρκετά «βαριά» και η υποχρέωση να αδειάσεις τους τοίχους της τάξης σου από τις εργασίες, τις ζωγραφιές, τις χειροτεχνίες, τις αφίσες και γενικά απ’ ό,τι θυμίζει την κίνηση και τη ζωή που είχε πριν από λίγες μέρες ο ίδιος χώρος. Το καθάρισμα των συρταριών της έδρας σου σε κάνει να ξαναθυμάσαι γελαστά προσωπάκια γεμάτα ενθουσιασμό, ή και σκεφτικούς, προβληματισμένους μαθητές που όλο απορία ερχόταν με το τετράδιο στο χέρι και την ερώτηση: «Τι πρέπει να κάνω εδώ, κυρία;». Βέβαια, σχεδόν πάντοτε, η ερώτηση αυτή μετατρεπόταν σε ένα ενθουσιώδες «Αααα!!! ΝΑΙ!!!! Τώρα κατάλαβα!!!» πριν προλάβεις, όχι να εξηγήσεις, αλλά ακόμα και να δεις σε τι αναφέρονταν! Πάντα γελούσα μ’ αυτό! «Μα, καλά! Αρκεί να πλησιάσετε στην έδρα μου για να καταλάβετε τα πάντα;» Όχι βέβαια, απλά, ερχόμενοι κοντά, έριχναν και καμιά ματιά στην εκφώνηση!

Τα αστεράκια μου! Θα μου λείψουν. Φρόντισα, βέβαια, να «κλέψω» κάποιες βιβλιοπαρουσιάσεις τους και να τα βγάλω αρκετές φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της χρονιάς, τις οποίες κοιτώ και θα κοιτώ για πολύ καιρό ακόμα χαμογελώντας. Για το καθένα απ’ αυτά έχω να θυμηθώ κάτι ξεχωριστό. Τα λαμπερά μάτια της Ροζίνας, η ηρεμία και η σιγουριά της Χριστίνας, οι αταξίες και η ζωηράδα του Αλέξη και της Λυδίας, οι «φοβερές και τρομερές» απαντήσεις του Νίκου, που πολλές φορές με έβγαζαν από τα ρούχα μου, το πανέξυπνο βλέμμα του Άγγελου, τα πειράγματα του Αρσένη και του Παναγιώτη, η πρόοδος του Αντρέα-Σπύρου και της Θοδώρας, τα δάκρυα του Χριστόδουλου, για τα οποία αρκούσε ένα μόνο βλέμμα, ο γλυκύτατος παιδικός ρομαντισμός της Αλεξάνδρας που έγραφε για πριγκίπισσες και βασιλόπουλα, το χαμόγελο της Μαρίας, ιδίως όταν την αποκαλούσα «Ροζαλάκι» και τέλος οι απροσδόκητες απαντήσεις του Αλέξανδρου που με ανάγκασαν, πολλές φορές, να σκεφτώ και να επαναδιατυπώσω τα «ευνόητα»… Δεκατέσσερα αστεράκια, το καθένα μοναδικό και ξεχωριστό.

Για τη… δασκάλα των αστεριών μου, δεν ξέρω τι να πω. Μάλλον δεν είμαι σίγουρη αν έκανε καλά τη δουλειά της. Από την άλλη σκέφτομαι πως αν ήμουν σίγουρη, κάτι θα πήγαινε στραβά. Βέβαια, δε λέω, την «τσάκωσα» πολλές φορές να χαίρεται και να ευχαριστιέται το μάθημα, ιδίως όταν τα παιδιά φώναζαν: «Ααα! Είναι πανεύκολο!» σε μαθήματα που άλλα παιδιά τα θεωρούσαν τραγικά. Πολλές φορές όμως, όλο απογοήτευση, άρχιζε να αναρωτιέται τι δεν κάνει καλά. Γιατί δεν καταλαβαίνει κανένα τους όσα λέει; Τι να ξαναπεί και πώς; Αμάν αυτή η Μελέτη! Γιατί βαριούνται όλα τους; Γιατί δε νοιάζονται καθόλου, εκτός από τις φορές που πηγαίνουνε στο εργαστήριο για να επισκεφτούνε διάφορες σχετικές ιστοσελίδες; Και αυτή η Ευέλικτη, μήπως, τελικά, δεν ήξερε η ίδια πώς να βοηθήσει τα παιδιά της; Μάλλον…

Τελικά δεν ξέρω αν η δασκάλα έκανε καλά τη δουλειά της, εγώ πάντως, χάρηκα πολύ που την είδα να προσπαθεί, να χαίρεται, να απογοητεύεται, αλλά τελικά να γελάει και να καμαρώνει. Γιατί, πέρα από κάθε γκρίνια, όλα τα παιδιά σημείωσαν πρόοδο, το καθένα βέβαια στο βαθμό που μπορούσε.

20 Ιουνίου 2006, ώρα 11:24. Πληκτρολογώ για να αποφορτιστώ αλλά και για να γεμίσω κάπως τις ατέλειωτες, πληκτικές ώρες σε ένα άδειο από μαθητές σχολείο. Οι χειροτεχνίες των παιδιών μου είναι κολλημένες από χθες στους τοίχους του εργαστηρίου και δίνουν το δικό τους χρώμα. Δεν μπορούσα να πετάξω, έτσι εύκολα, τον κόπο όλων μας! Αποφάσισα, λοιπόν, να στολίσω το εργαστήριο πληροφορικής. Δεν ξέρω αν θα βρίσκομαι και του χρόνου εδώ, όμως είμαι βέβαιη ότι τα μικρά μου αστεράκια θα χαρούν να δουν τις δουλειές τους κρεμασμένες πάνω από τον υπολογιστή που συνήθιζα να κάθομαι. Ίσως και να με θυμηθούν. Σίγουρα θα με ξαναπούν «φωνακλού», ελπίζω όμως χωρίς κακία. Ξανακοιτώντας το χαμογελαστό ήλιο με τα… αλλήθωρα μάτια και τις πολύχρωμες ομπρελίτσες βεβαιώνομαι και νιώθω πιο ήσυχη. Και η τουλίπα μού χαμογελά, ενώ ο χιονάνθρωπος με τη… χαρτοκαροτένια μύτη του μου κλείνει το μάτι. Χμ… όχι, δεν είναι επειδή τα παιδιά το έκοψαν λίγο μικρότερο.

Καταθλιπτικό το σχολείο χωρίς μαθητές. Μετά τη λήξη των μαθημάτων, το σχολείο ερημώνει. Μένει άδειο. Κρύο. Απρόσωπο. Άλαλο. Καταθλιπτικό. Περπατάς στους διαδρόμους του και ακούς μονότονα τα βήματά σου. Βλέπεις το σκυλί της γειτονιάς να κόβει βόλτες ανενόχλητο στο προαύλιο, που άλλοτε ήταν γεμάτο παιδιά.

-Δεν έχει παρέα, φίλε. Από Σεπτέμβριο πάλι…

Καλό καλοκαίρι!