Τα κόκκινα παπούτσια
του Χανς Κρίστιαν ΆντερσενΗ ζωγραφιά είναι της Δώρας Π., μιας μαθήτριάς μου.
Για την Καταλίνα, μια φτωχή ορφανή χωρική, δεν ήταν όλα δάκρυα και στενοχώρια. Αν και της έλειπαν τα χρήματα, ζούσε ευτυχισμένη με τα κόκκινα παπουτσάκια της, το μοναδικό θησαυρό της. Εκείνα τα παπούτσια ήταν μαγικά. Όποιος τα φορούσε είχε την ικανότητα να χορεύει όλους τους χορούς. Όταν μάλιστα υιοθετήθηκε από μια καλοκάγαθη γυναίκα του χωριού, η Καταλίνα σκέφτηκε ότι αυτά τα παπούτσια της έφεραν τύχη.
Τις Κυριακές, αντί να φοράει τις μαύρες μπότες της για να πάει στη Λειτουργία, έβαζε τα παπούτσια του χορού. Στην είσοδο του ναού υπήρχε ένας γέρους που κέρδιζε το μεροκάματό του ξεσκονίζοντας παπούτσια. Μια Κυριακή, βλέποντας τα παπούτσια της Καταλίνας, τα χτύπησε απαλά και μουρμούρισε: "Μακάρι να σου κολλούν στα πόδια όταν χορεύεις".
Τα λόγια αυτά μάγεψαν την Καταλίνα. Άρχισε να χορεύει και μόνο όταν έβγαλε τα παπούτσια μπόρεσε να σταματήσει το χορό.
Την επόμενη μέρα ήταν καλεσμένη σ' ένα χορό, αλλά επειδή η θετή της μητέρα ήταν άρρωστη, η Καταλίνα έπρεπε να μείνει στο σπίτι. Αντί αυτού όμως, φόρεσε τα κόκκινα παπουτσάκια της, βγήκε στο δρόμο κι άρχισε να χορεύει με κατεύθυνση προς το δάσος.
Συνέχισε να χορεύει μέρα και νύχτα διασχίζοντας κάμπους και βουνά. Όταν θέλησε να μπει σ' ένα ναό, εμφανίστηκε πάλι μπροστά της ο γέροντας και της είπε: "Τι όμορφα παπούτσια που φοράς!". Εκείνη συνέχισε να χορεύει όλο και πιο γρήγορα, χωρίς να τη νοιάζουν η βροχή, ο αέρας ή το σκοτάδι.
Ένα βράδυ έφτασε στην καλύβα ενός ξυλοκόπου και του χτύπησε την πόρτα. "Θέλω να με βοηθήσεις να βγάλω τα παπούτσια μου", είπε η Καταλίνα, "αλλιώς δε θα σταματήσω ποτέ να χορεύω". Τον έπεισε λοιπόν να της βγάλει τα παπούτσια τα οποία συνέχιζαν να χορεύουν μόνα τους πια.
Ο ξυλοκόπος της έφτιαξε ένα ζευγάρι ξύλινα κι έπειτα την οδήγησε στο σπίτι ενός ιερέα, όπου έμαθε να είναι φρόνιμη στη Θεία Λειτουργία.
Μια Κυριακή πρωί, όταν όλοι βρίσκονταν στην εκκλησία, η Καταλίνα ζήτησε από το Θεό να τη συγχωρέσει. Εκείνος, φυσικά, τη συγχώρεσε και ανέθεσε σε έναν άγγελο να είναι πάντα στο πλευρό της και να την προστατεύει.
Εντάξει, ούτε και σε μένα αρέσει το συγκεκριμένο παραμύθι, αλλά ο γιατρός ζήτησε φωτογραφία από τα παπούτσια μου! Επειδή όμως τα δικά μου αγαπημένα παπούτσια ξέμειναν στο σπίτι του Ασκαρδαμυκτί, είπα να βάλω εδώ τη ζωγραφιά της Δώρας με το παραμύθι του Άντερσεν που διάλεξε να παρουσιάσει. Όσο για την ικανοποίηση της περιέργειας μερικών μερικών... αύριο βράδυ, στο σπίτι του καλού μου, φωτογραφία των παπουτσιών μας. :)
Τις Κυριακές, αντί να φοράει τις μαύρες μπότες της για να πάει στη Λειτουργία, έβαζε τα παπούτσια του χορού. Στην είσοδο του ναού υπήρχε ένας γέρους που κέρδιζε το μεροκάματό του ξεσκονίζοντας παπούτσια. Μια Κυριακή, βλέποντας τα παπούτσια της Καταλίνας, τα χτύπησε απαλά και μουρμούρισε: "Μακάρι να σου κολλούν στα πόδια όταν χορεύεις".
Τα λόγια αυτά μάγεψαν την Καταλίνα. Άρχισε να χορεύει και μόνο όταν έβγαλε τα παπούτσια μπόρεσε να σταματήσει το χορό.
Την επόμενη μέρα ήταν καλεσμένη σ' ένα χορό, αλλά επειδή η θετή της μητέρα ήταν άρρωστη, η Καταλίνα έπρεπε να μείνει στο σπίτι. Αντί αυτού όμως, φόρεσε τα κόκκινα παπουτσάκια της, βγήκε στο δρόμο κι άρχισε να χορεύει με κατεύθυνση προς το δάσος.
Συνέχισε να χορεύει μέρα και νύχτα διασχίζοντας κάμπους και βουνά. Όταν θέλησε να μπει σ' ένα ναό, εμφανίστηκε πάλι μπροστά της ο γέροντας και της είπε: "Τι όμορφα παπούτσια που φοράς!". Εκείνη συνέχισε να χορεύει όλο και πιο γρήγορα, χωρίς να τη νοιάζουν η βροχή, ο αέρας ή το σκοτάδι.
Ένα βράδυ έφτασε στην καλύβα ενός ξυλοκόπου και του χτύπησε την πόρτα. "Θέλω να με βοηθήσεις να βγάλω τα παπούτσια μου", είπε η Καταλίνα, "αλλιώς δε θα σταματήσω ποτέ να χορεύω". Τον έπεισε λοιπόν να της βγάλει τα παπούτσια τα οποία συνέχιζαν να χορεύουν μόνα τους πια.
Ο ξυλοκόπος της έφτιαξε ένα ζευγάρι ξύλινα κι έπειτα την οδήγησε στο σπίτι ενός ιερέα, όπου έμαθε να είναι φρόνιμη στη Θεία Λειτουργία.
Μια Κυριακή πρωί, όταν όλοι βρίσκονταν στην εκκλησία, η Καταλίνα ζήτησε από το Θεό να τη συγχωρέσει. Εκείνος, φυσικά, τη συγχώρεσε και ανέθεσε σε έναν άγγελο να είναι πάντα στο πλευρό της και να την προστατεύει.
Εντάξει, ούτε και σε μένα αρέσει το συγκεκριμένο παραμύθι, αλλά ο γιατρός ζήτησε φωτογραφία από τα παπούτσια μου! Επειδή όμως τα δικά μου αγαπημένα παπούτσια ξέμειναν στο σπίτι του Ασκαρδαμυκτί, είπα να βάλω εδώ τη ζωγραφιά της Δώρας με το παραμύθι του Άντερσεν που διάλεξε να παρουσιάσει. Όσο για την ικανοποίηση της περιέργειας μερικών μερικών... αύριο βράδυ, στο σπίτι του καλού μου, φωτογραφία των παπουτσιών μας. :)
posted by marilia | 22:41
13 Comments:
Τα "κόκκινα παπούτσια" βέβαια υπάρχουν και σε version αισθησιακής ταινιας, αλλά δε θα το κάνω θέμα :-D
Πολύ έξυπνο να συνδυάσεις μια ζωγραφιά με ένα παραμύθι. Τη γούσταρα αυτή τη σύνθεση! Σε συγχαίρω για την ευρηματικότητα λοιπόν και σε χιλιοευχαριστώ για τη συμμετοχή σου (ήμουν πολύ περίεργος να σου πω την αλήθεια να δω τα πραγματικά σου παπούτσια, γι'αυτό και σε κάλεσα χιχιχι)
Καλημέρααα και καλό ΠΣΚ ;-)
Γιατρέ, συνήθως μπότες ή αθλητικά φοράω και το καλοκαίρι σαγιονάρες. Σε έκτακτες περιπτώσεις κάνα πεδιλάκι ή καμιά γοβίτσα. Τι να φορέσεις στο σχολείο, βρε γιατρέ; (Σήμερα είμαι με αθλητικά και τζιν) Θα σου φωτογράφιζα ένα ζευγάρι γόβες που με... σημάδεψαν, στην κυριολεξία, αλλά έχει χαλάσει η ψηφιακή μου και ό,τι φωτογραφίζω είναι με την κάμερα web και αυτή την κακή ανάλυση που είδες.
Φιλιά και θα τα πούμε... :)
Μα γιατί δεν σ' αρέσει το παραμυθάκι, μικρή μου δασκάλα;
Όμορφο είναι!!!
:)
Φιλάκια, καλό ΣΚ!!!
εμένα μου θύμισες την ιστορία της στρουμφίτας και τα μαγικά παπούτσια του χορού της, που σε μπελάδες την οδήγησαν και ας στροβίλιζε κάθε τόσο στο αέρα με χαρά και περηφάνια...
βουνίσιο φιλί γλυκούλα μου
Εμένα μου άρεσε το παραμυθάκι
Αυτο που μου άρεσε περισσότερο
ήταν ο τρόπος που έπαιξες σ αυτό το
blogοπαιχνιδο!!!
ΥΓ.Δηλαδή θα τα δούμε τα παπούτσια σου η....οχι?
Α ρε Ασκαρδά...α ρε Ασκαρδά!!!
χαχαχαχαα
τσίου!!!
Λοιπόν, το παραμύθι δε μου άρεσε α. επειδή η Καταλίνα σταμάτησε να χορεύει και β. επειδή ζήτησε από το Θεό να τη συγχωρέσει(τι κακό είχε κάνει δηλαδή;;;). Κατα τ΄άλλα μου θύμισε το αγαπημένο μου video clip, που έχει σχετικό θέμα αλλά πολύ καλύτερη εξέλιξη! Είναι το why go των Insomnia. Αν έχεις χρόνο και διάθεση μπορείς να το βρείς στο You Tube. Καλό ΣΚ!
Όποιος βιάζεται,σκοντάφτει...
Το τραγούδι είναι των faithless.
Τα παπουτσάκια της Μαριλίτσας είναι... παραμυθένια!
Νατασσάκι, το παραμύθι δε μου άρεσε για τους δύο λόγους που είπε ο δυσλεκτικός δάσκαλος! Κρίμα που σταμάτησε να χορεύει και δε βρίσκω πουθενά την αμαρτία για να ζητήσει συγχώρεση! Τέλος πάντων, κάτι θα 'χε στο μυαλό του ο Χανς, αλλά δε μας τα είπε καλά. Να, θα προτιμούσα να δω τη στρουμφίτα που λέει ο διαβάτης! ;)
Καραφλοκότσυφα, έτσι είμαι εγώ άμα στριμώχνομαι. Το ρίχνω στην τρελή! χιχι! Εξάλλου, "είμαι ρονταρικιά, τι να κάνουμε;". ;) Τα παπουτσάκια μου τα ανέλαβε ο Ασκαρδαμυκτί, μαζί με τα δικά του, και, πράγματι, έχουν τόσο στρας απάνω που θαρρείς ότι βγήκαν από παραμύθι. ;)
Καληνυχτοφιλάκια γλυκά
Ωραίο είναι το παραμύθι και για να το εξιστορείς σημαίνει ότι σου αρέσει. Και τα παπουτσάκια σου στου Ασκάρ μια χαρά. Καλό ΣΚ
Βασίλη, δεν ξέρω αν είναι ωραίο το παραμύθι, εμένα πάντως ΣΙΓΟΥΡΑ δε μου αρέσει! Όσο τώρα το γιατί το κατέγραψα εδώ... μάλλον επειδή δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να ταίριαζε... κάλτσα! (γιατί το γάντι πάει στα χέρια! χιχιχι)
Τα παπουτσάκια στο σπίτι του φίλου σου είναι τέλεια γιατί... εκείνος μου τα διάλεξε! :))))))
Ασκαααααααρ... Τα παπουτσιαααααα μην ξεχασειιιιιις
(αλληλεγγύη μεταξύ ανδρών :p)
Για να αλλάξεις γνώμη για το παραμύθι, δες την ταινία "Τα κόκκινα παπούτσια" με τη Μόιρα Σίρερ και άκουσε το The Red Shoes της Kate Bush!!!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home