Καλοκαιρινά... ραντεβού

Ήρθε, μας χαλάρωσε, μας ξεκούρασε, μας αναζωογόνησε, μας δρόσισε αλλά και μας έκαψε και τώρα κοντεύει να φύγει, αφήνοντας μια γεύση… νοσταλγίας στα χείλη. Και βέβαια το Καλοκαίρι˙ ποιο άλλο; Αυτή η μαγική εποχή με τον ήλιο να βγαίνει λαμπερός και, για το μεγαλύτερο μέρος του εικοσιτετράωρου, να μας χαρίζει απλόχερα τη ζεστασιά της ψυχής του. Αυτή η εποχή που μας κάνει να πετάμε έγνοιες και μιζέρια από πάνω μας και να βγαίνουμε πιο ανάλαφροι στις παραλίες για να χαρούμε τη δροσιά της θάλασσας. Ώρα για άδεια! Ώρα για επιστροφή των ξενιτεμένων! Ώρα για… σπαστικούς γείτονες που έρχονται από την πρωτεύουσα στην επαρχία, κουβαλώντας ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, μη εξαιρουμένων, βέβαια και… των κακών τους συνηθειών! Αχ, Καλοκαίρι!!!

«Γράψε κάτι για την ηχορύπανση» ήταν η προτροπή ενός φίλου μου χθες, όταν του γκρίνιαξα για την απίστευτη μουρμούρα των γειτόνων μου. Χμ… Δε ‘ν’ κακή ιδέα… Βέεεεβαια! Αυτό είναι! Θα τα πω, θα τα… κοπανήσω με μίσος σε ένα πληκτρολόγιο και θα αποφορτιστώ! Ευχαριστώ για την ιδέα, καλέ μου e-φίλε, που μπορεί να μη σε έχω δει ποτέ από κοντά, εντούτοις, σε θεωρώ δικό μου άνθρωπο! (Τα καλά λόγια είναι επειδή μας βλέπουν κι άλλοι! Το φρύδι εξακολουθεί να είναι σηκωμένο. Τα χέρια μου εξακολουθώ να τα έχω στη μέση και το πόδι μου συνεχίζει να χτυπά νευρικά το πάτωμα. Κανόνισε να με ξαναστήσεις και να με κατασπαράξουν και πάλι τα μικρά φτερωτά τέρατα!)

Αχ, αυτοί οι καλοκαιρινοί γείτονες! Εικοσιτετράωρη γκρίνια επί καθημερινής βάσης και επί παντός επιστητού! Έλεος κύριοι πολιτισμένοι πρωτευουσιάνοι μας. Έλεος! Εντάξει, γνωστά τα κοινωνικά προβλήματα την σήμερον ημέραν, αλλά δεν έχουμε όλοι ταυτόχρονα την επιθυμία να τα συζητήσουμε! Τι να συζητήσουμε δηλαδή… να βρίσουμε έπρεπε να πω. Αμάν αυτή η τιμή της ντομάτας! Μας πήρε τ’ αφτιά χθες όλο το απόγευμα! Σε συνδυασμό δε με τα άθλιας ποιότητας φαγητά που μας ταΐζουν στις ταβέρνες και τις ιστορίες περί… δηλητηριάσεων γνωστών και φίλων, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, τα νευράκια μας έγιναν κρόσσια! Δε θα αναφερθώ καν στα κοσμητικά επίθετα με τα οποία στολίστηκαν οι μανάβηδες, οι εστιάτορες, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι και γενικά όλοι όσοι είχαν σχέση με τον τουρισμό. Όχι! Θα κρατήσω το επίπεδο του blog ανεβασμένο. Ούτε βέβαια θα κάνω λόγο για την απίστευτη αβρότητα του συζύγου και την άνευ ορίων γλυκύτητα και ευγένειά του, τη στιγμή που ζήτησε ένα φραπεδάκι! Η σύζυγος έκανε το τραγικό λάθος να το βάλει σε αδιαφανές ποτήρι! Συμφορά! Και φυσικά δε θα σχολιάσω καν τον τρόπο αντιμετώπισης των μικρότερων μελών της οικογένειας.

Τώρα απορείτε: «Καλά, γιατί πρέπει να στήνεις αφτί και να παρακολουθείς τους γείτονες;». Αχ! Δε χρειάζεται να στήσει κανείς αφτί για να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Καλοκαίρι. Ζέστη απίστευτη. Χωριό. Αυλίτσα με κληματαριά και μπαλκονάκι. Πολύ θέλει να… ακουστεί το κακό; Κακό, κακό! Γιατί κανείς δεν ξέρει τι είναι να έχεις λιώσει από τη ζέστη, να μη θες, βρε αδερφέ, να αναπνές την ξηρή ατμόσφαιρα του κλιματιστικού, αλλά να επιζητάς λίγη δροσιά στο μπαλκονάκι σου, να έχεις πάρει το ωραίο σου το βιβλιαράκι και να προσπαθείς, με όση καλή διάθεση έχεις, να διαβάσεις! Και πάνω που έχουν φύγει τα περισσότερα μέλη της οικογένειας και λες «επιτέλους λίγη ησυχία», ο μερακλής γείτονας να βάζει Στέλιο στο φουλ! Να μονολογεί με πάθος: «Αυτά είναι τραγούδια!» και να τα τραγουδάει στην αυλή. Χμ… ναι. «Δεν έπρεπε να είχες βάλει χθες μεταξύ 20:00 με 20:30 το Φάντασμα της Όπερας. Καλά να πάθεις!», θα μου πείτε. Ωραία, έσφαλα! Αλλά έσφαλα για μισή ωρίτσα μία μέρα. Πρέπει να το πληρώσω τόσο ακριβά;

Θα περίμενε κανείς στα χωριά να μην υπάρχει αυτή η γκρίνια και η μιζέρια. Θα περίμενε κανείς οι άνθρωποι να είναι πιο χαλαροί και ήρεμοι. Θα περίμενε, ίσως, κανείς οι επισκέπτες από τις μεγαλουπόλεις να είναι μαθημένοι στη διατήρηση χαμηλών τόνων. Εξάλλου, πάντα δεν προσέχουμε μην ενοχλήσουμε στην πολυκατοικία; Ή μήπως όχι; Βρε, μπας και είμαι πάλι λάθος; Μήπως δεν προσέχουμε τα ντεσιμπέλ μας ποτέ και πουθενά; Ή μήπως πρέπει να σεβαστώ την ανάγκη του γείτονα να… ξεδώσει, βρε αδερφέ! Να φωνάξει, να βρίσει, να τσακωθεί έντονα με τον άλλο γείτονα που τυχαίνει να είναι συγγενής του και λογομαχούν για ένα περβάζι…;

Δεν ξέρω, μπλέχτηκα ξανά! Κι εγώ που νόμιζα ότι είχα όοοολο το δίκιο με το μέρος μου. Πληκτρολογώ υπό τις τσιρίδες της πιτσιρίκας γιατί την… σχολίαζαν «οι μεγάλοι». Απογοήτευση. Πάντως εγώ, θα παρακαλάω να φύγουν μια ώρα αρχύτερα, μήπως και ηρεμήσει το κεφαλάκι μου από τις αγριοφωνάρες τους και το blog μου από τα… παράπονα! Εξάλλου, σε λίγο είναι η ώρα του μεσημεριανού τους μπάνιου, πράγμα που, τόσο εγώ, όσο και ολόκληρη η γειτονιά, το γνωρίζουμε πολύ καλά! Ακριβώς! Είναι η ώρα για να ησυχάσουν τα πάντα!

Για την ώρα, λέω να φτιάξω ένα δροσερό φραπεδάκι. Όσοι πιστοί προσέλθετε…