Στυλιανού και φέτος...

26 Νοεμβρίου και πάλι. Μέρα γιορτινή. Γιόρταζε η γιαγιά αλλά και εκείνη που είχε το όνομά της. Από τότε που ήταν μικρή η γιαγιά αρνιόταν να τη φωνάξει "Στέλα". Είχε διπλό όνομα το παιδί και μάλιστα το ένα με μεγαλύτερο βάρος. Το τάμα βλέπεις... "Μαρινάκι" ή πιο σύνθετα... "μικρή Μαρίνα" για να ξεχωρίζει από τη "μεγάλη Μαρίνα", την, κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη, ξαδέρφη της. Δεν παραπονιόταν που η γιαγιά επέμενε πεισματικά να μην τη φωνάζει και με τα δυο της ονόματα, το αντίθετο! Της άρεσε. Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα, πήγαινε με λουλουδάκι και αγκαλιά ανοιχτή να της ευχηθεί: "Χρόνια πολλά, γιαγιά! Να χαίρεσαι και... την εγγονή σου!" της έκανε πειραχτικά, για να λάβει την απάντηση: "Η εγγονή μου είναι ΜΑΡΙΝΑ!"...

Μεγάλωσε. Το ίδιο και η γιαγιά. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Καμάρωνε η γιαγιά και πάντα ευχόταν: "Καλό πτυχίο, παιδί μου! Και κοίτα, πρώτα οι σπουδές σου και μετά... ένα καλό παιδί"... Κουνούσε το κεφάλι και έλεγε: "Καλά, καλά..." με μια έκφραση δυσαρέσκειας στο πρόσωπο.

Οι αποχαιρετισμοί, κάθε φορά, ήταν δύσκολη υπόθεση. Αρχές φθινοπώρου. Έπρεπε να γυρίσει στην πόλη που σπούδαζε. Μάζεψε μερικά κλωνάρια ευωδιαστό ζουρφαρί το οποίο η γιαγιά λάτρευε και την επισκέφτηκε για να τη χαιρετίσει. "Μα πώς κάνεις έτσι, βρε γιαγιά; Στον πόλεμο πάω; Θα ξανάρθω τα Χριστούγεννα!", της είπε, δήθεν αγανακτισμένη με την "αδικαιολόγητη" συγκίνησή της. "Στο καλό! Και όταν κατέβεις, φέρε μαζί σου το άσπρο τραπεζομάντιλο. Δεν του έχω βάλει τη δαντέλα που ήθελα..."

Ήρθαν τα Χριστούγεννα και επέστρεψε σπίτι της. Το τραπεζομάντιλο δε χρειαζόταν να το κουβαλήσει μαζί της... Ούτως ή άλλως, θα έμενε χωρίς δαντέλα... Εξάλλου, δεν είχε όρεξη για τέτοια. Ήταν θυμωμένη με τον εαυτό της. Για την εγωιστική απάντηση που είχε δώσει το περασμένο καλοκαίρι στα δάκρυα συγκίνησης ενός ανθρώπου που τη λάτρευε μπροστά στον επικείμενο αποχαιρετισμό. Πού να 'ξερε ότι θα ήταν ο τελευταίος...