Αναπλήρωση στο ΣΤ'2

Στο προχθεσινό κενό μου μου ζητήθηκε να… απασχολήσω, για λίγο, τα παιδιά του ΣΤ’_2. Ωωωωωραίααααα! Ήσυχα τα… θηριάκια, μ’ έβλεπαν και πρώτη φορά στην τάξη τους, ήταν ακόμα και πρωί, ορθογραφίες και λοιπές ασκήσεις δεν είχαν, είπαν, οπότε… ώρα για παιχνίδι!!!

«Πείτε μου την πρώτη λέξη που σας έρχεται στο νου…», τους είπα. Παγωνιά και μούδιασμα. «…Όποια να ‘ναι;». «Φυσικά! Γρήγορα! Την πρώτη λέξη που σας έρχεται!». Δυο τρία δισταχτικά χεράκια. «Άντε, βρε παιδιά, ξυπνάτε! Όποια λέξη σας έρχεται! Τόσο δύσκολο πράγμα ζητάω;» Όλα τα… χέρια ψηλά, που λέει και το τραγούδι. «Πες μου…» «Δημήτρης», συμπληρώνει ο μικρός. «Για πες, Δημήτρη…» «Όμορφη», μου απαντάει. «Όμορφα;» ρωτάει η… κωφή δασκάλα. «Όμορφη», επαναλαμβάνει το παιδί.

Γράφω τη λέξη «ΟΜΟΡΦΗ» στον πίνακα κάθετα. «Και τώρα θέλω μια λέξη από “Ο”», λέω στα παιδιά. «Όρνιθα!» πετιέται ένας από το πλάι. Γρήγορα μπήκαν στο πνεύμα και ήθελαν όλα να συμμετέχουν στο παιχνίδι. Οι λέξεις που μαζεύτηκαν:

Ο ρνιθα

Μ αγαζί

Ο μπρέλα

Ρ ωσία

Φ άκελο

Η λεκτρολόγος

«Ωραία! Και τώρα αρχίζει το παιχνίδι! Φτιάξτε μου μια ιστορία με αυτές τις λέξεις!» «Μα…» «Ελάτεεεεεε, έχουμε και δουλειές! Θέλω μια ιστορία με ή χωρίς νόημα. Θέλω να γράψετε μια παράγραφο ορθογραφημένη με… ό,τι θέλετε!» Σκυφτά κεφαλάκια, δοντάκια που δάγκωναν τα μολύβια, μάτια που με κοιτούσαν, ακόμα, δισταχτικά, αλλά σε λίγη ώρα… τα πρώτα κειμενάκια κατέφτασαν. ΠΟΛΥ γέλιο! Πάρα πολύ!

Αποτέλεσμα; Όταν ήρθε ο δάσκαλός τους για να με αντικαταστήσει, τα παιδιά διαμαρτυρήθηκαν! «Όχι τώραααααααα!!! Δεν τελειώσαμεεεεεεεεε!»…

Δούλεψε! Και αυτή τη φορά! Ακόμα και σήμερα, δύο μέρες μετά, με σταματάνε παιδιά στο διάδρομο και στην αυλή για να μου διαβάσουν την ιστορία τους!

Και επειδή κι εγώ παιδάκι είμαι και σε τέτοια παιχνίδια δε λέω ποτέ «όχι», ορίστε και η δική μου ιστορία με ή χωρίς νόημα. Ελπίζω να ‘ναι, τουλάχιστον, ορθογραφημένη! ;)

Κρύα και βροχερή μέρα του Γενάρη. Η θερμοκρασία πολύ χαμηλή, χαρακτηριστική για την περιοχή της Ρωσίας. Παρόλα αυτά, η δουλειά του ήταν τέτοια που δεν του επέτρεπε να παραμείνει στη θαλπωρή του σπιτιού του και να απολαύσει ένα ζεστό πρωινό, παρέα με την οικογένειά του. Ήταν υποχρεωμένος να ανοίξει το μαγαζί του νωρίς. Δύσκολη η δουλειά του ηλεκτρολόγου. Πολλές εκκρεμότητες και πελάτες που διαμαρτύρονταν για τη διεκπεραίωση των υποθέσεών τους.

Φτάνοντας στην έξοδο του σπιτιού του είδε τη βροχή να πέφτει δυνατά. «Μην αργήσεις το μεσημέρι! Θα σου ‘χω ζεστή σούπα από όρνιθα, που σ’ αρέσει», ακούστηκε η φωνή της γυναίκας του από την κορυφή της σκάλας. Κοντοστάθηκε, χαμογέλασε, άνοιξε την ομπρέλα του και βγήκε.

Κάτι περίεργο πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Ήταν αρκετά σκεφτικός και προβληματισμένος, ενώ μια περίεργη αίσθηση ότι κάτι θα συμβεί τον τύλιγε. Περπατούσε αφηρημένος και ούτε καν άκουσε κάποιες ζεστές, περαστικές καλημέρες. Η όμορφη, μυστηριώδης φωνή του χθεσινού τηλεφωνήματος που τον ενημέρωνε για την άμεση παραλαβή ενός ανώνυμου φακέλου τον είχε αναστατώσει.

Το ραντεβού είχε δοθεί λίγα μόνο τετράγωνα μακριά από το μαγαζί του. Θα μπορούσε να περάσει να δει για τι επρόκειτο, πριν πιάσει δουλειά. Επιτάχυνε. Αδιαφόρησε για τις λακκούβες με το νερό και τους βιαστικούς περαστικούς. Το μυστήριο θα λυνόταν στο επόμενο στενό. Σε ποια ανήκε εκείνη η βελούδινη φωνή και ποια άμεση ανάγκη πρόσταζε να παραλάβει ο ίδιος, μυστικά, εκείνο τον ανώνυμο φάκελο;

Ούτε που πρόσεξε το αυτοκίνητο που ερχόταν από το στενό. Το απότομο φρενάρισμα και το δυνατό κορνάρισμα δεν στάθηκαν ικανά να τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Όμως, τι περίεργο, τίποτα δεν τον απασχολούσε πια, παρά μόνο εκείνο το τρυφερό: «Μην αργήσεις το μεσημέρι!»…