Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε

"Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε", συνήθιζε να λέει χαμογελώντας με νόημα. Άνθρωπος της δράσης και της έντασης, δε συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο από ό,τι εκείνος έθετε ως στόχο: το αριστείο του Λυκείου, την εισαγωγή του στη Γυμναστική Ακαδημία, το χρυσό μετάλλιο σ' όσους αγώνες κολύμβησης συμμετείχε, την πρώτη θέση στην παρέα και την καρδιά της Ελένης.

Η θάλασσα ήταν ανέκαθεν η μεγάλη του αγάπη. "Πνίγομαι", έλεγε και έτρεχε στην παραλία, για να γυρίσει μετά από ώρες ξαλαφρωμένος απ' ό,τι τον βασάνιζε. Συνήθιζε να χάνεται για ώρα πολλή κάτω απ' τη γαλάζια επιφάνεια, πράγμα που τρόμαζε τους φίλους του. "Πνίγεσαι, λες, μα κάνεις μακροβούτι στις αντοχές μας!", τον μάλωνε η Ελένη. Ήξερε πως η θάλασσα ήταν το δεύτερο σπίτι του Χρίστου, μα εκείνη πάντα ανησυχούσε γι' αυτόν. Έτρεμε στην ιδέα μήπως της πάθει τίποτα. Εκείνος πάλι, με το αφοπλιστικό του λαμπερό χαμόγελο και τα παιχνιδιάρικα μάτια απαντούσε με την αγαπημένη του φράση: "Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε!".

Τη φράση αυτή είχε υιοθετήσει και ως τρόπο ζωής. Με βαθιά ανάσα και καθαρό μυαλό βουτούσε σε κάθε δύσκολη κατάσταση με την οποία η ζωή τον έφερνε αντιμέτωπο. Έδειχνε ατρόμητος και αποφασιστικός, έτοιμος πάντα να κάνει ό,τι έπρεπε για να ξεπεράσει τους σκοπέλους.

Εκείνο το καλοκαίρι θα συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης. Οι προπονήσεις του ήταν πολύωρες και καθημερινές, μα καθόλου δεν βαρυγκωμούσε. Η παρέα τον είχε χάσει. Η Ελένη ανησυχούσε για το αποτέλεσμα. Ήξερε καλά πόσο επιθυμούσε ο καλός της το χρυσό μετάλλιο, γι' αυτό και δεν παραπονιόταν που χανόταν ώρες ατέλειωτες στις πισίνες του κολυμβητηρίου.

Το τελευταίο βράδυ, πριν το μεγάλο τελικό, ο Χρίστος γύρισε σπίτι αργά το απόγευμα κουρασμένος και αγχωμένος, πράγμα σχεδόν σπάνιο για άνθρωπο με τις δικές του αντοχές. Η Ελένη τον υποδέχτηκε με χαμόγελο και ζεστή αγκαλιά, όμως τον ένιωσε σφιγμένο και προβληματισμένο. "Άλλαξε κι έλα να φας κάτι. Σου ετοίμασα το αγαπημένο σου!", του είπε. Ο Χρίστος γλίστρησε από την ήρεμη αγκαλιά της κι έμεινε για λίγο σκεφτικός. "Θα κατέβω, για λίγο, στην παραλία, το 'χω ανάγκη", της είπε κι έκανε να φύγει βιαστικά. "Να 'ρθω μαζί σου;", άκουσε την Ελένη να του φωνάζει αναστατωμένη, όμως εκείνος είχε ήδη κλείσει την πόρτα πίσω του.

"Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε", άκουσε η Ελένη τον εαυτό της να ψελλίζει, όταν το άλλο πρωί της ανακοίνωναν το τραγικό μαντάτο...