Άστε με ήσυχη!

Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να ουρλιάξετε; Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να "στείλετε" οποιονδήποτε σας πρήζει με τα προσωπικά, οικογενειακά, επαγγελματικά του; Σας έχει τύχει να θέλετε να τσιρίξετε: "άντε μου στο $%^#^*!!!"; Ε, λοιπόν, σε τέτοια φάση είμαι εγώ τώρα και δύο βδομάδες!

Συμπαθάτε με, αλλά το σνούπι τα πήρε άσχημα! Μέρες τώρα τ' αφτάκια του ακούνε και τα ματάκια του διαβάζουνε του καθενός τον πόνο! Γιατί, ρε άνθρωπε του Θεού, σε ρώτησα; Σου 'πε κανείς πως μ' ενδιαφέρει η γνώμη σου ή το ζόρι σου; Εγώ δεν έχω δικά μου; Πόσο θαρρείς ότι μπορώ να αντέξω τα μισόλογα περί των προσωπικών σου; Πόσο θαρρείς ότι μπορώ να δεχτώ την κριτική σου επί των δικών μου προσωπικών; Άντε και σ' άκουσα μία, δύο, τρεις... ε, την εκατοστή δεν περιμένεις ότι θα ακούσεις εσύ κάνα... γαλλικό ή ότι, στην καλύτερη περίπτωση, δε θα απαντώ πια στις (e)κλήσεις σου; Τα μισόλογά σου μπορεί να τα άκουσα, αλλά ξέρεις ότι δε ρωτάω ΠΟΤΕ περισσότερα απ' όσα θες να μου πεις. Γιατί τώρα, μετά από τόσα χρόνια, εκλαμβάνεις τη διακριτικότητα ως αδιαφορία; Δε λέω, σε κάποιες φάσεις μπορεί και να το εξέλαβες σωστά. Αλλά γιατί με κρίνεις γι' αυτό; Εσύ πότε με άκουσες; Το στρες μού προκαλεί κεφαλόπονο και στομαχόπονο, ξηροδερμία και συσπάσεις μυών. Γιατί επιμένεις να χαπακώνομαι εγώ αντί για σένα; Γιατί δε μ' αφήνεις στην "ησυχία" μου; Τα σνούπια πρέπει να είναι χαλαρά, ευχάριστα και με λαμπερό τρίχωμα που ν' αντανακλά υγεία και χαρά. Γιατί μου κάνεις τη ζωή δυσκολότερη; Και όχι τίποτα άλλο, αλλά θα την πληρώσει το φρούτο μου, που θα χρειαστεί ώωωωωωωρες για να χαλαρώσει ένα ένα όλα τα νευράκια μου.

Ναι, καλά καταλάβατε. Το παρόν ποστάκιον ήταν για να αντιληφθεί το φρούτο μου ότι χρειάζομαι μασάζ ωρών. Αν τώρα εσείς καταλάβατε ότι το ποστάκιον ήταν για να εκφράσω, μία φορά κι εγώ, την αγανάκτησή μου, λυπάμαι, αλλά καταλάβατε λάθος...