Σαν ιππόκαμπος σε γυάλα

Έσυρα το τετράδιο μπροστά μου και πήρα βιαστικά το μολύβι στο χέρι, μην και δεν προλάβω πάλι. Μη χάσω την ευκαιρία. Τα παιδιά ασχολούνταν με το τάγκραμ που τους έδωσα, κι εγώ άδραξα το τεταρτάκι που περίσσεψε για ν' ανασάνω.

φωνές, παιδιά, αδιαφορία, συνάδελφοι, καθωσπρεπισμός, φίλοι, αποφάσεις, σύνδεση, τηλεφωνήματα, ένταση, απόδραση, ησυχία, θυμός, έκρηξη, παρατάτε με!, σκάω, ουρλιάζω, ακούγομαι;, με καταλαβαίνετε;, καθήκον, ωράριο, τροχιά, αλλού, πίεση, παζλ, υπομονή.

Αυτές ξεπήδησαν βίαια από την άκρη του μολυβιού.

Αδυνατώ να διαβάσω τελευταία. Το μυαλό μου γυρίζει οπουδήποτε αλλού... Η αδιαφορία παιδιών και συναδέλφων με κάνει ράθυμη. Κάποιες φορές με εξοργίζει. Η υπομονή μου εξαντλείται από τις φωνές των παιδιών που κινούνται γύρω μου σαν αναστατωμένο μελίσσι. Εγώ όμως εκεί, πιστή στο καθήκον μου, να εκπληρώνω ευσυνείδητα το ωράριό μου.

Δεν είναι μόνο η βαρετή, κουραστική πλέον, τροχιά της δουλειάς που με πιέζει. Τηλεφωνήματα από συγγενείς και φίλους που εναγωνίως και απαιτητικά ζητούν θυσίες, μικρότερες ή μεγαλύτερες. Κάνουν λόγο για αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν. Καμιά σύνδεση πια με την ψυχραιμία. Θέλω να ουρλιάξω: "Παρατάτε με πια! Αφήστε με στην ησυχία μου! Σκάω, με καταλαβαίνετε;". Ο θυμός χτυπάει κόκκινο, μα πάλι σιωπώ και η έκρηξη αποφεύγεται. Ως πότε; Οι πιέσεις και ο καθωσπρεπισμός συνθέτουν το παζλ της αγωνίας μου.

Μου χρειάζεται μια απόδραση. Ακούγομαι ως εκεί έξω;...