Καλό καλοκαίρι...

Δυστυχώς, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το σχολείο άδειασε. Την Πέμπτη το βράδυ παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση "Οι τέσσερις εποχές" που η Γ' τάξη αφιέρωσε στην ΣΤ', δηλαδή σ' εμάς. Την Παρασκευή το βράδυ παρακολουθήσαμε την εκδήλωση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων που επίσης ήταν αφιερωμένη σ' εμάς, καθότι είμαστε τα... μεγάλα παιδιά που με πολλή συγκίνηση ξεπροβόδισαν για το Γυμνάσιο. Η αυλαία έπεσε χθες, 15 Ιουνίου, στην τάξη μας, στην αίθουσά μας, στο χώρο που μας φιλοξένησε και στέγασε τις αγωνίες, τις επιθυμίες, τις προσπάθειες, τα όνειρα, τα γέλια, τα δάκρυα, τις φιλίες, τις αντιδικίες, τα τραγούδια, τα αστειάκια μας όλη αυτή τη χρονιά.

Αμήχανες στιγμές, όπως και της πρώτης μας μέρας, μόνο που απουσίαζε το άγχος της γνωριμίας και του ξεκινήματος και τη θέση του είχε δώσει στη συγκίνηση και τις ευχές για καλή συνέχεια στη νέα βαθμίδα εκπαίδευσης που τα περιμένει. Για άλλη μια φορά κρατιέσαι μη... μουντζουρωθούν τα μάτια, μη χρειαστεί να φορέσεις γυαλιά ηλίου σε εσωτερικό χώρο. Χαμόγελα με μια δόση συγκίνησης και από μέρους τους και δηλώσεις του στιλ: "Κυρία, βαριέμαι. Δεν κάνουμε μάθημα καλύτερα;" "Ναι, ναι! Τώρα δεν έχουμε τι να κάνουμε"... Κεφαλάκια ακουμπισμένα στα θρανία, νευρικές "σούζες" με τις καρέκλες, τελευταία... "καψόνια" από το μέρος τους, αλλά και από το δικό σου: "Θες πολύ τον έλεγχό σου; Είσαι σίγουρος; Μήπως να τον άφηνες, να περάσεις όμορφα το καλοκαίρι σου; Δε χρειάζεται να στενοχωρηθείς..." Βλέμμα έντρομο, κόμπος στο λαιμό, ένα βήμα πριν το έμφραγμα, ώσπου να πάρει στα χέρια του έλεγχο και απολυτήριο με "Άριστα 10"...

Κι αυτές οι μαμάδες... γιατί δε μας αφήνουν ήσυχους, τελευταίες στιγμές; Τι θέλουν πια; Τέλειωσε η χρονιά! Αφήστε μας να χαλαρώσουμε με τα παιδιά σας! Μια ήρθε να επιβεβαιώσει ό,τι εισέπραττα όλη τη χρονιά: "Μου έλεγε κάθε μέρα τα αστεία και τα πειράγματά σας. Του έλεγα να 'ναι σοβαρός και να δείχνει σεβασμό, αλλά αυτός... Έρωτας, έρωτας!". Και τι να της πεις; Ότι ο σεβασμός δε δηλώνεται με πληθυντικούς και τυπικούρες; Ότι ο σεβασμός δεν απαιτείται αλλά κερδίζεται; Ότι τα αισθήματα προς τα παιδιά τους είναι αμοιβαία;

Χαμογελάς, ευχαριστείς, εύχεσαι καλή συνέχεια και τα αφήνεις να φύγουν. Μα έλα που δε φεύγουν! Και σε κοιτούν από την εξώπορτα να τα κοιτάς... Αποφασίζεις να το κάνεις πιο εύκολο για σένα. Μπαίνεις στο γραφείο με τα γυαλιά ηλίου...

Σήμερα τελευταία μέρα στο "παλιό" σου σχολείο. Πάλι η βαρβαρότερη δουλειά: να αδειάσεις τοίχους, συρτάρια, ντουλάπια... Και ξεκολλάς από τους τοίχους τις προσπάθειες και τα γέλια, την γκρίνια για την ολοκλήρωση του project, τις αγχωμένες στιγμές της πρώτης γνωριμίας, το "Ωρολόγιο Πρόγραμμα" με την υπογραφή σου... Αφήνεις και κάποια, δε σου πάει η καρδιά να ξεγυμνώσεις εντελώς την αίθουσά ΣΟΥ... Κάποια άλλα τα κρατάς ενθύμια...

Καλό καλοκαίρι, μωρά μου! Να προσέχετε και να διαβάζετε. Σε δέκα χρόνια υποσχεθήκαμε να τα ξαναπούμε όλοι μαζί στην τάξη μας. Ως τότε... να ομορφοπερνάτε!