Γιορτάζω πάλι...

Έχουν περάσει έξι ολόκληρα χρόνια από την παραπάνω φωτογραφία, στις 26 Νοεμβρίου 2004. Έξι χρόνια από 'κείνη τη μέρα που, δεν ήταν μόνο η μέρα της ονομαστικής μου γιορτής, αλλά και η μέρα της ορκωμοσίας μου! Θυμάμαι την ιδιαίτερη συγκίνηση καθώς ορκιζόμασταν συνέπεια στη δουλειά μας... Πόσες φορές έκτοτε δεν έχω αναλογιστεί αν τηρώ τον όρκο μου...

Δώρο καρδιάς από την αδερφή μου ο... μαϊμούδος της παρακάτω φωτογραφίας. Το όνομα αυτού... Στέλιος, φυσικά! Φίλος πιστός ακόμα και σήμερα, έξι χρόνια μετά. Αγκαλιά περνάμε όλα τα δύσκολα. Ε, στην παρακάτω αγκαλιά μάλλον περνάμε ευχάριστα, αν και μόλις έχουμε αποτύχει στις εξετάσεις των Αγγλικών για proficiency. Τι να πω; Ίσως ήταν η μόνη φορά που την αποτυχία τη βίωσα λιγάκι... κωμικά. ;)



Φέτος, αντί για γλυκό, κερνάμε... παραμύθι! Όχι, μην πάει ο νους σας στο κακό! Ένα παιδικό παραμυθάκι, φρέσκο, απ' αυτά που σκαρώνονται στα κενά της δουλειάς. ;) Κερνάω από 'δώ, λοιπόν, για τη γιορτή μου, μιας και στον... παραμυθότοπο κερνάω ακόμα για τα... 29 μου. ;)

Η ζαβολιάρα Τίνα

Η Τίνα ήταν πολύ ζαβολιάρα από μωρό. Όχι πως τώρα που ήταν πια μεγάλο κορίτσι και πήγαινε ήδη στη Δευτέρα Δημοτικού είχε σοβαρευτεί και ηρεμήσει. Κάθε άλλο! Τώρα η Τίνα ήταν πιο ζαβολιάρα από ποτέ. Με μια σφεντόνα έτρεχε πάνω κάτω και έβαζε στόχο ό,τι κινητό και ακίνητο υπήρχε γύρω της.

Ο τελευταίος της στόχος έκανε τη μαμά να γίνει έξαλλη και να βάλει την Τίνα τιμωρία.
-Στο δωμάτιό σου και γρήγορα!, φώναξε σε τόνο που δε χωρούσε διαπραγμάτευση.
Η Τίνα κατέβασε το κεφάλι και τρύπωσε στο δωμάτιό της κατσουφιασμένη.

Ενώ καθόταν παίζοντας βαριεστημένα με δυο στρατιώτες, το βλέμμα της έπεσε στο διπλωμένο υπνόσακο. Χώθηκε μέσα κλείνοντας το φερμουάρ ως το λαιμό και αποκοιμήθηκε.

Όταν άνοιξε τα μάτια της βρισκόταν μπροστά σε μια πανύψηλη αψίδα. Προσπάθησε να μαντέψει τι θα μπορούσε να βρει πίσω απ' τη μεγάλη πύλη, αλλά η περιέργεια δεν της άφησε χρόνο για μαντεψιές. Με δυο βιαστικά βήματα η Τίνα πέρασε την αψίδα και βρέθηκε μπροστά σ' ένα τεράστιο κρατήρα.
-Πώς σχηματίστηκε αυτός εδώ;, αναρωτήθηκε δυνατά.
-Α! Δεν είναι τίποτα σημαντικό! Ο ιπτάμενος δίσκος μου τον σχημάτισε κατά την προσγείωση, άκουσε μια τσιριχτή φωνή να λέει πίσω της.
-Οχ! Ένας εξωγήινος νάνος!, αναφώνησε ενθουσιασμένη η Τίνα.
-Γεια!, είπε ο νάνος χαμογελαστά, χαιρετώντας με μια αστεία κίνηση του ενός χεριού, ενώ τα άλλα δύο χέρια του έξυναν με ξεκαρδιστικό τρόπο το κεφάλι και την κοιλιά του.
-Γεια σου κι εσένα! Πώς βρέθηκες εδώ;, τον ρώτησε η Τίνα.
-Κατά λάθος! Ο βασικός μου προορισμός ήταν ο διπλανός πλανήτης. Έπρεπε να κάνω ένα θέλημα για τον μπαμπά μου, όμως ένας λάθος κουμπάκι στο χειριστήριο του δίσκου και... να 'μαι εδώ. Μπορείς να με βοηθήσεις να γυρίσω πίσω γρήγορα; Οι γονείς μου θα ανησυχούν τρελά για μένα. Λείπω ήδη 853 χρόνια...

Η Τίνα έτριψε το πηγούνι της κάνοντας "χμμμ..." και τότε, ξαφνικά, το πρόσωπό της φωτίστηκε!
-Αυτό είναι! Θα σε εκσφενδονίσω πίσω στο διάστημα μ' αυτό εδώ, είπε βγάζοντας θριαμβευτικά τη σφεντόνα από την τσέπη της.
Χωρίς δεύτερη σκέψη έβαλε τον απορημένο εξωγήινο να καθίσει στο λάστιχο της σφεντόνας και...

-Τίνααααααα!!!, ακούστηκε η φωνή της μαμάς καθώς έμπαινε στο δωμάτιο. Ακόμα και στον ύπνο σου κάνεις ζαβολιές; Πώς ευχή κατάφερες κι έσπασες, πάλι, τον καθρέφτη;