Κι άλλος αποχαιρετισμός...

Μ' αυτό το τελευταίο λάτρεψα το Θανάση Βέγγο. Πάντα τον αγαπούσα, αλλά μ' αυτό τον ένιωσα πιο... δικό μου άνθρωπο. Ίσως γιατί αυτές οι ατάκες, αυτή η γλυκύτητα, αυτές οι μουσικές με τράβηξαν, μαγικά, σ' εκείνο το νησί και έζησα εκεί δυο υπέροχα χρόνια. Με τη δική του αγάπη ποτισμένη, θαρρώ, η Κέρκυρα, με τη δική του απλότητα κι ομορφιά να καλοδέχεται τους επισκέπτες της. Καλό ταξίδι, καλέ μας Άνθρωπε...