webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

16.3.10

Μελάνι πάλι




Κεράκια γι' απόψε. Πολλά και πολύχρωμα. Με διαφορετικές μυρωδιές να μπερδεύονται στο χώρο. Μ' αρέσουν οι φλόγες των κεριών. Το απαλό τους φως ζεσταίνει τα πάντα γύρω. Και εντός! Παρατηρώ τα άσπρα να αγκαλιάζουν το πράσινο προστατευτικά και να αναδύουν άρωμα μήλου, διακριτικά μπροστά μου. Το μεγάλο ροζ καίει ανήσυχα και σκορπά μυρωδιά ρόδων, ενώ το λευκό με τα χρυσαφιά στολίδια καίει ήρεμο και σίγουρο. Άραγε για 'κείνο...; Για μένα...; Ποιος ξέρει.

Δύο κόκκινες καρδούλες φωτίζουν το δωμάτιό μου δίπλα απ' το κρεβάτι μου. Δύο... Μικρές κι αδύναμες. Λιγότερες από μία σωστή. Καίγονται για να με ζεσταίνουν και να μου φωτίσουν τη νύχτα.

Το μεγάλο κόκκινο κερί με το αστέρι, που έμεινε να θυμίζει περασμένες χαρές, καίει σταθερό πάνω στο καινούριο μου γραφείο. Αυτό που θα φιλοξενήσει τα χαρτιά και τα μολύβια μου όταν το υπάρχον δωμάτιο γραφείο χρησιμοποιηθεί με την ιδιότητά του την αρχική: ως δωμάτιο παιδικό. Εκεί, στο νέο μου γραφείο, το άδειο, είναι η θέση του μεγάλου κόκκινου κεριού με τη σταθερή φλόγα.

Αντίθετα, τα ροζ κεριά της κρεβατοκάμαρας είναι όλα ανήσυχα και ζωηρά. Καίνε γρήγορα, ανυπόμονα, σχεδόν χορευτικά. Μόνο εκείνο το βαρύ φούξια δεν ανάβει σχεδόν ποτέ. Εκείνο είναι για χαλαρωτικές στιγμές και αρώματα όμορφα. "Άσε τις ρομαντικές ατμόσφαιρες, Νέρωνα!"...

Κι όμως τα κεριά είναι η αδυναμία μου. Καίγονται προσφέροντας τον εαυτό τους θυσία στο βωμό της σκοτεινής μοναξιάς. Ταΐζουν λίγο λίγο με το σώμα τους το σκοτάδι και τη σιωπή και σχηματίζουν ρυάκια δακρύων που κυλούν απαλά αφήνοντας τα σημάδια τους.

Δεν ξέρω ποια ανάγκη με δένει με το μελάνι, πάντως τυφλά υπακούω...


10 Comments:

Blogger Ταχυδρόμος! said...

Καλημέρα κουκλάρα!

17/3/10 11:48  
Blogger marilia said...

Γεια σου, Ταχυδρόμε! Ήταν καλή. Η μέρα εννοώ. Αλλά και κουραστική. Σήμερα δίναμε βαθμούς...

17/3/10 15:00  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Ταχυδρόμε, σεμνά!

Δεν τα πάω καθόλου τα κεριά ... και τα λιβάνια!

17/3/10 18:20  
Blogger marilia said...

Ασκαρούλη, βλέπεις; Εγώ θέλω κεριά! Διαφωνούμε, παιδί μου!!! Και άσε τον Ταχυδρόμο ήσυχο.

17/3/10 18:59  
Blogger νατασσΆκι said...

κι εμένα μ' αρέσουν τα κεριά
πολύ
:)

17/3/10 21:26  
Blogger marilia said...

Νατασσάκι, μάλλον λίγα... επιρρήματα δεν συμπαθούν τα κεριά. Όλοι οι άλλοι μπορούμε και να καούμε από δαύτα... (του λέει ο λόγος...)

17/3/10 21:40  
Blogger linos said...

Πολύ όμορφο!

Δε γράφεις μια ιστοριούλα με κεράκια;

18/3/10 19:33  
Blogger marilia said...

Γιατί αυτή με τι ήταν, ρε Λίνο; :Ρ Έχω και την ιστορία της φλογίτσας. Ε, μην τα κάψουμε όλα! Έχω και μια έτοιμη με λέξεις που μου 'δωσαν τα παιδιά του Γ2, προχθές.

Εσύ γιατί δε μου δίνεις λέξεις να παίξω; Τα πιο αγαπημένα μου κείμενα έχουν βγει μ' αυτό τον τρόπο: με λέξεις που μου αφήνουν φίλοι!

Και, το νου σου, τα παιδιά σου δε φταίνε σε τίποτα να τα... βασανίζεις εξ αιτίας μου! ;)

Φιλιά και καλή συνέχεια στο έργο σας! :)

Υ.Γ. Εδώ δεν έκανα σύνδεσμο το όνομά σας, γιατί δεν ήξερα αν κάνει. ;)

18/3/10 20:26  
Blogger linos said...

ΟΜΙΛΟΥΝΤΑ κεράκια, εννοούσα, κυρία! Και μην προσπαθείς να ξεφύγεις! Εδώ έκανες ολόκληρη αίθουσα με τα όλα της να μιλάνε στην ιστορία σου "Όταν το σχολείο ερημώνει".

Η παραγγελιά σου σε περιμένει.:)

Άσχετο: Η τελευταία σου φράση θυμίζει τον Καββαδία.

Τα "κεριά" είναι ένα από τα δυνατότερα κείμενα που έγραψες. Θα σε λέω και Καβαφικιά, τώρα!

19/3/10 16:02  
Blogger marilia said...

ΜατουΛίνο, μπορείς να μην τα λες αυτά, γιατί μας διαβάζει και κόσμος;;;; :):):):):) Όσο για τον Καββαδία, μόνο ό,τι έχει μελωποιηθεί γνωρίζω. Κατά τ' άλλα, δεν τον ξέρω τον κύριο. ;)
Δεν ξέρω πόσο "δυνατά" μπορεί να 'ναι τα κεριά, αλλά αν αφήσω τα χεράκια μου να πουν ό,τι γίνεται εντός... δε θα το αντέξει ο Blogger. ;)

19/3/10 18:26  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home