Νέα βήματα

Δυόμισι κιλά πλασματάκι! Είκοσι οχτώ ημερών! Όμορφο, γλυκό και τόσο ήσυχο στην αγκαλιά μου. Αυτό το μικροσκοπικό πατουσάκι κρυβόταν μέσα στο θαλασσί φορμάκι. Πόσο μεγάλο μπορεί να είναι ένα φορμάκι για νεογέννητα; Καθρεφτίζομαι μέσα στα ματάκια σου. Σου χαμογελώ, σε γαργαλάω, σε λέω "βατ(ρ)αχάκι" και αμέσως το μαζεύω: Καλύτερα... γατί! Νιαουρίζεις κιόλας! Το μετανιώνω: Άντρας ολόκληρος! Ε, καλά, βατραχάκι. Θα μπορούσα να 'μαι μαμά σου. Είμαι όμως η θεία σου και είσαι από τα πιο μικρούλικα ανθρωπάκια που 'χω κρατήσει στα χέρια μου. Φάνηκε να βολεύεσαι στην αγκαλιά μου γιατί... ησύχασες εύκολα. Ο μπαμπάς σου μου ευχήθηκε γρήγορα να σου κάνω ξαδερφάκι. Η μαμά σου μου 'πε ότι θα σε μάθει να με φωνάζεις "θειά" κι εγώ τσαντίστηκα και την απείλησα: "Μην τολμήσεις να με πεις 'θεία' μπροστά στο παιδί!"... Στεφανάκο, θέλω να σε δω να μεγαλώνεις γρήγορα και αυτό το αδύναμο πατούσι να δυναμώνει και να κάνει τα πρώτα του βήματα. Ενίοτε και να... χώνει κλοτσιές, δε 'ν' κακό... Και, πού 'σαι, ό,τι δε θες να λες στη μάνα σου, εδώ είναι η... marilia.
Πόσο γρήγορα "χτυπάει" ο έρωτας, όταν αντικρίζεις τέτοια πλασματάκια;