Για να δούμε...

Προσπαθώντας να... βγάλω τα βαριά μου παπούτσια, θυμήθηκα ένα παραμύθι της Ανδρομέδας. Το είχα επιλέξει για να το διαβάσω στα παιδιά μου, στις 9 Σεπτεμβρίου, δηλαδή την πρώτη μέρα που νέου μας σχολικού έτους. Από τότε, η Ανδρομέδα ή Πυθία, μετονομάστηκε σε... "κακούργα μου", γιατί, πολύ απλά, τα μωρά μου ξετρελάθηκαν με το παραμύθι της, το οποίο μου ανέφεραν για πολύ καιρό. Τι "ανέφεραν" δηλαδή που... ακόμα το θυμούνται!!! Να, λοιπόν, πώς η Πυθία "έκλεψε" τους μαθητές μου! Και αφού είδα τη συμπάθεια των παιδιών μου για τα παραμύθια της, ε... σε κάθε ευκαιρία τους διαβάζω και ένα.

Πάντως ο "Δε Θα Τα Καταφέρεις" είναι από τα αγαπημένα μου και μου φαίνεται ότι είναι ό,τι πρέπει για να ξεκολλήσουν τα... βαριά παπούτσια μου. Για δείτε και μόνοι σας...

Κάποτε, κάπου σε αυτό τον κόσμο, σε ένα δάσος με πυκνή βλάστηση, γεμάτο επικίνδυνες γωνιές με δηλητηριώδη φυτά και εχθρικά τέρατα, που ίσως μόνο εγώ γνωρίζω, είχε τον πύργο του ένας παντοδύναμος δράκος που τον έλεγαν: «Δε θα τα καταφέρεις».

Είχα ακούσει να μιλούν για εκείνον με τα χειρότερα λόγια, μα δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο πανούργος ήταν, κυρίως γιατί δε μου άρεσε καθόλου να παραδεχτώ τη δύναμή του.

Τώρα πως γίνεται αυτά που θέλει κανείς να αποφεύγει, τελικά να τα τρώει στη μούρη, είναι αλλουνού δουλειά κι εκείνου θα παραμείνει. Έτσι κι εγώ παρόλο που δεν ήθελα ποτέ μου, καμία παρτίδα με τον περιβόητο «Δε θα τα καταφέρεις», κάποτε τον βρήκα μπροστά μου, σε μια σχολική εκδρομή και μου κόπηκε η μιλιά...

Τι πράγμα ήταν ετούτο, άλλο να το βλέπεις κι άλλο να σου λέω… Μέσα στην τρομάρα μου δεν μπορούσα ούτε να τον κοιτάξω για πολύ. Στην αρχή μου φάνηκε να έχει μπόι, γύρω στα πέντε μέτρα. Αλλά πάλι δεν ήμουν σίγουρη, έμοιαζε να ψηλώνει σε κάθε του βήμα!

Ευτυχώς εκείνη τη φορά, για καλή μου τύχη δε με πήρε είδηση. Ήταν απασχολημένος με ένα άλλο παιδάκι, που προσπαθούσε να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο. Ο φοβερός δράκος, είχε σταθεί μπροστά του και του ψιθύριζε: Δε θα τα καταφέρεις! Δε θα τα καταφέρεις! Το δέντρο είναι πανύψηλο, εσύ είσαι μικρούλι, ούτε στο δεύτερο κλαδί δε θα μπορέσεις να φτάσεις!

Το καημένο το παιδάκι δεν έκανε βήμα, κι εγώ παραξενεύτηκα, γιατί το δέντρο ήταν μικρό με ωραία γερά κλαδιά, που θα μπορούσε να ανέβει και το πιο ανάξιο βουτυρόπαιδο.

Μα κι ο δράκος στεκόταν αρκετά μακριά από το θύμα του, τόσο που το πιτσιρίκι θα μπορούσε με ένα σάλτο να του ξεφύγει. Κι επειδή ένα παιδί ήμουν κι εγώ, και μέσα μου η τόλμη κέρδιζε και τη λογική και το φόβο, έτρεξα με όλη μου τη δύναμη, έπιασα το χέρι του μικρού και φύγαμε αλαφιασμένοι για να βρούμε τους συμμαθητές μας. Στα αυτιά μας, είχε μείνει όμως το μουρμουρητό του «Δε θα τα καταφέρεις».

Αργότερα στο γυμνάσιο, που τα πράγματα είχαν αρχίσει να ζορίζουν, μαθήματα, μα κι ένα βουνό συναισθήματα που πάνε λες πακέτο με την εφηβεία μας, βρήκα ένα κόλπο για να ξεγλιστράω, από τις υποχρεώσεις μου, με έναν ανέντιμο τρόπο που στην αρχή με βόλεψε μια χαρά!

Υποστήριζα πως ήμουν δέσμια του δράκου «Δε θα τα καταφέρεις» και γι’ αυτό η ικανότητά μου ήταν περιορισμένη. Σκαρφιζόμουνα χίλια-δυο περίτεχνα επιχειρήματα για να πείσω τους γύρω μου, για την αδυναμία μου και τις περισσότερες φορές, επειδή και οι άλλοι είχαν κάποιο φόβο για το άγνωστο τέρας εκεί έξω, με άφηναν στην ησυχία μου.

Είπα τόσο συχνά αυτό το παραμύθι, που τελικά το πίστεψα και η ίδια! Όταν βρισκόμουν μπροστά σε κάποια δυσκολία, όταν ήθελα να κάνω μια αρχή σε κάτι καινούργιο, έβλεπα μπροστά μου τον απαίσιο «Δε θα τα καταφέρεις»! Μα και όταν οι άλλοι δεν ήθελαν να κάνω κάτι, μου έλεγαν πως θα με σταματήσει ο δράκος.

Τα χρόνια κυλούσαν με τον ίδιο εφιάλτη! Έτρεφα με το φόβο μου, τα όνειρά μου, τις επιθυμίες και τα σχέδια μου, εκείνον το σιχαμένο δράκο και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο αδύναμη αισθανόμουν. Έλεγα μέσα μου πως όσο δεν πειράζω το θηρίο, θα με αφήνει ήσυχη.

Μα κάποτε τα θέλω μου άρχισαν να θεριεύουν με τη σειρά τους. Βαρέθηκα τη μίζερη ζωή μου και άρχισα να ψάχνω πως θα μπορούσα να εξαφανίσω το πρόβλημά μου. Όσο και να μη μου καλάρεσε η ιδέα, αποφάσισα να προσπαθήσω να κερδίσω την εύνοια του «Δε θα τα καταφέρεις». Να γίνω δήθεν φίλη του, για να τον γνωρίσω καλύτερα, με την ελπίδα να βρω τα αδύνατά του σημεία και να τον καταστρέψω.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την ηλιόλουστη μέρα που ξετρύπωσα τελικά το κουράγιο και στάθηκα μπροστά του. Όσο τον κοίταζα τόσο πιο μικρός μου φαινόταν, ώσπου ξαφνικά συνειδητοποίησα πως είχε το ύψος μου. Παρατηρώντας τον λίγο ακόμα, είδα πια μπροστά μου ένα άθλιο πλασματάκι, που μάλιστα έμοιαζε να με φοβάται. Στάθηκα απέναντί του και τον κοίταξα κατάματα. Και τότε έγινε το πιο απίθανο πράγμα. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, πως ο «Δε θα τα καταφέρεις», είχε το πρόσωπό μου. Ήταν ίδιος εγώ. Αυτό τελικά ήταν και το αδύναμό του σημείο.

Ο φοβερός και τρομερός δράκος που με τρομοκρατούσε τόσα χρόνια ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Που όσο πιο πολύ το μαθαίνω, όσο το φροντίζω και το περιποιέμαι, όσο το βγάζω στο φως και στη βόλτα της ζωής μας, τόσο πιο πολύ γλυκαίνει και μου συμπαραστέκεται.

Αυτή ήταν πάνω-κάτω η ιστορία του «Δε θα τα καταφέρεις». Αφήστε που τώρα τελευταία σκέφτομαι να του αλλάξω λιγάκι το όνομα, γιατί πιστεύω, πως του αξίζει να τον φωνάζω «προσπάθησε και θα τα καταφέρεις»!

Άμα έχετε κι εσείς κανένα τέτοιο δράκο, φέρτε τον στην παρέα να δούμε ποιος πραγματικά είναι!