webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

2.6.07

Για να δούμε...

Προσπαθώντας να... βγάλω τα βαριά μου παπούτσια, θυμήθηκα ένα παραμύθι της Ανδρομέδας. Το είχα επιλέξει για να το διαβάσω στα παιδιά μου, στις 9 Σεπτεμβρίου, δηλαδή την πρώτη μέρα που νέου μας σχολικού έτους. Από τότε, η Ανδρομέδα ή Πυθία, μετονομάστηκε σε... "κακούργα μου", γιατί, πολύ απλά, τα μωρά μου ξετρελάθηκαν με το παραμύθι της, το οποίο μου ανέφεραν για πολύ καιρό. Τι "ανέφεραν" δηλαδή που... ακόμα το θυμούνται!!! Να, λοιπόν, πώς η Πυθία "έκλεψε" τους μαθητές μου! Και αφού είδα τη συμπάθεια των παιδιών μου για τα παραμύθια της, ε... σε κάθε ευκαιρία τους διαβάζω και ένα.

Πάντως ο "Δε Θα Τα Καταφέρεις" είναι από τα αγαπημένα μου και μου φαίνεται ότι είναι ό,τι πρέπει για να ξεκολλήσουν τα... βαριά παπούτσια μου. Για δείτε και μόνοι σας...


Κάποτε, κάπου σε αυτό τον κόσμο, σε ένα δάσος με πυκνή βλάστηση, γεμάτο επικίνδυνες γωνιές με δηλητηριώδη φυτά και εχθρικά τέρατα, που ίσως μόνο εγώ γνωρίζω, είχε τον πύργο του ένας παντοδύναμος δράκος που τον έλεγαν: «Δε θα τα καταφέρεις».

Είχα ακούσει να μιλούν για εκείνον με τα χειρότερα λόγια, μα δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο πανούργος ήταν, κυρίως γιατί δε μου άρεσε καθόλου να παραδεχτώ τη δύναμή του.

Τώρα πως γίνεται αυτά που θέλει κανείς να αποφεύγει, τελικά να τα τρώει στη μούρη, είναι αλλουνού δουλειά κι εκείνου θα παραμείνει. Έτσι κι εγώ παρόλο που δεν ήθελα ποτέ μου, καμία παρτίδα με τον περιβόητο «Δε θα τα καταφέρεις», κάποτε τον βρήκα μπροστά μου, σε μια σχολική εκδρομή και μου κόπηκε η μιλιά...

Τι πράγμα ήταν ετούτο, άλλο να το βλέπεις κι άλλο να σου λέω… Μέσα στην τρομάρα μου δεν μπορούσα ούτε να τον κοιτάξω για πολύ. Στην αρχή μου φάνηκε να έχει μπόι, γύρω στα πέντε μέτρα. Αλλά πάλι δεν ήμουν σίγουρη, έμοιαζε να ψηλώνει σε κάθε του βήμα!

Ευτυχώς εκείνη τη φορά, για καλή μου τύχη δε με πήρε είδηση. Ήταν απασχολημένος με ένα άλλο παιδάκι, που προσπαθούσε να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο. Ο φοβερός δράκος, είχε σταθεί μπροστά του και του ψιθύριζε: Δε θα τα καταφέρεις! Δε θα τα καταφέρεις! Το δέντρο είναι πανύψηλο, εσύ είσαι μικρούλι, ούτε στο δεύτερο κλαδί δε θα μπορέσεις να φτάσεις!


Το καημένο το παιδάκι δεν έκανε βήμα, κι εγώ παραξενεύτηκα, γιατί το δέντρο ήταν μικρό με ωραία γερά κλαδιά, που θα μπορούσε να ανέβει και το πιο ανάξιο βουτυρόπαιδο.

Μα κι ο δράκος στεκόταν αρκετά μακριά από το θύμα του, τόσο που το πιτσιρίκι θα μπορούσε με ένα σάλτο να του ξεφύγει. Κι επειδή ένα παιδί ήμουν κι εγώ, και μέσα μου η τόλμη κέρδιζε και τη λογική και το φόβο, έτρεξα με όλη μου τη δύναμη, έπιασα το χέρι του μικρού και φύγαμε αλαφιασμένοι για να βρούμε τους συμμαθητές μας. Στα αυτιά μας, είχε μείνει όμως το μουρμουρητό του «Δε θα τα καταφέρεις».

Αργότερα στο γυμνάσιο, που τα πράγματα είχαν αρχίσει να ζορίζουν, μαθήματα, μα κι ένα βουνό συναισθήματα που πάνε λες πακέτο με την εφηβεία μας, βρήκα ένα κόλπο για να ξεγλιστράω, από τις υποχρεώσεις μου, με έναν ανέντιμο τρόπο που στην αρχή με βόλεψε μια χαρά!

Υποστήριζα πως ήμουν δέσμια του δράκου «Δε θα τα καταφέρεις» και γι’ αυτό η ικανότητά μου ήταν περιορισμένη. Σκαρφιζόμουνα χίλια-δυο περίτεχνα επιχειρήματα για να πείσω τους γύρω μου, για την αδυναμία μου και τις περισσότερες φορές, επειδή και οι άλλοι είχαν κάποιο φόβο για το άγνωστο τέρας εκεί έξω, με άφηναν στην ησυχία μου.

Είπα τόσο συχνά αυτό το παραμύθι, που τελικά το πίστεψα και η ίδια! Όταν βρισκόμουν μπροστά σε κάποια δυσκολία, όταν ήθελα να κάνω μια αρχή σε κάτι καινούργιο, έβλεπα μπροστά μου τον απαίσιο «Δε θα τα καταφέρεις»! Μα και όταν οι άλλοι δεν ήθελαν να κάνω κάτι, μου έλεγαν πως θα με σταματήσει ο δράκος.

Τα χρόνια κυλούσαν με τον ίδιο εφιάλτη! Έτρεφα με το φόβο μου, τα όνειρά μου, τις επιθυμίες και τα σχέδια μου, εκείνον το σιχαμένο δράκο και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο αδύναμη αισθανόμουν. Έλεγα μέσα μου πως όσο δεν πειράζω το θηρίο, θα με αφήνει ήσυχη.

Μα κάποτε τα θέλω μου άρχισαν να θεριεύουν με τη σειρά τους. Βαρέθηκα τη μίζερη ζωή μου και άρχισα να ψάχνω πως θα μπορούσα να εξαφανίσω το πρόβλημά μου. Όσο και να μη μου καλάρεσε η ιδέα, αποφάσισα να προσπαθήσω να κερδίσω την εύνοια του «Δε θα τα καταφέρεις». Να γίνω δήθεν φίλη του, για να τον γνωρίσω καλύτερα, με την ελπίδα να βρω τα αδύνατά του σημεία και να τον καταστρέψω.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την ηλιόλουστη μέρα που ξετρύπωσα τελικά το κουράγιο και στάθηκα μπροστά του. Όσο τον κοίταζα τόσο πιο μικρός μου φαινόταν, ώσπου ξαφνικά συνειδητοποίησα πως είχε το ύψος μου. Παρατηρώντας τον λίγο ακόμα, είδα πια μπροστά μου ένα άθλιο πλασματάκι, που μάλιστα έμοιαζε να με φοβάται. Στάθηκα απέναντί του και τον κοίταξα κατάματα. Και τότε έγινε το πιο απίθανο πράγμα. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, πως ο «Δε θα τα καταφέρεις», είχε το πρόσωπό μου. Ήταν ίδιος εγώ. Αυτό τελικά ήταν και το αδύναμό του σημείο.

Ο φοβερός και τρομερός δράκος που με τρομοκρατούσε τόσα χρόνια ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Που όσο πιο πολύ το μαθαίνω, όσο το φροντίζω και το περιποιέμαι, όσο το βγάζω στο φως και στη βόλτα της ζωής μας, τόσο πιο πολύ γλυκαίνει και μου συμπαραστέκεται.

Αυτή ήταν πάνω-κάτω η ιστορία του «Δε θα τα καταφέρεις». Αφήστε που τώρα τελευταία σκέφτομαι να του αλλάξω λιγάκι το όνομα, γιατί πιστεύω, πως του αξίζει να τον φωνάζω «προσπάθησε και θα τα καταφέρεις»!

Άμα έχετε κι εσείς κανένα τέτοιο δράκο, φέρτε τον στην παρέα να δούμε ποιος πραγματικά είναι!

38 Comments:

Blogger George said...

Μαριλία μου είναι καταπληκτική η ιστορία αυτή.
Θα αρχίσω να ζητάω και εγώ όπως τα παιδάκια σου παραμυθάκια.
Περιμένω το επόμενο, αλλά μην βιαστείς άφησε το λιγάκι να το εμπεδόσουμαι καλύτερα.
Άσκαρ τρέξε! Η Μαριλία θα μας πεί παραμυθάκι! Ελά ρε σου λέω άσε τον υπολογιστή! Θα μπουνταλιάσεις ρεεεεε . Και σταμάτα να τρώς πατατάκια, κάνει θόρυβο η σακουλίτσα.

2/6/07 23:47  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αχ Μαριλία μου, κι εσύ παραμύθια! Αυτό πάντως το εκτύπωσα και το διαβάσαμε πριν τον ύπνο...να είσαι καλά!

Και, αύριο, check your mail!

3/6/07 02:15  
Blogger marilia said...

Γιώργο μου το παραμύθι είναι της Πυθίας. Εγώ απλή... αναμετάδοση έκανα! ;) Άρεσε πολύ στα μικρά μου και το κουβεντιάζαμε πάλι προχθές. Γι' αυτό είπα να το ξαναθυμηθούμε κι από 'δώ... ;)

Βρε καλώς το Νατασσάκι!!! Μανούλα, καλωσόρισες και σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη. Βλέπω πως δεν είμαι μόνο εγώ webzobbie, έτσι; χιχιχι!

Καληνυχτοφιλάκια!

3/6/07 02:26  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Γιώργο έφτασααααααααααααααααααααα!

Γουστάρω παραμυθάκια με δράκους και τα ρέστα!

Μωρέ, απ' το στοματάκι της Μαριλίτσας μας νά ναι κι ό,τι νά ναι!

Τα ... παλιοπάπουτσα τα πέταξα στο ρέμα!

3/6/07 08:31  
Blogger marilia said...

Ασκαρδαμυκτούλη πάλι γίνεσαι γλυκούλης και μαγουλοκοκκινίζω! :$
Όμως, προσέξτε, το παραμύθι είναι της Πυθίας, λέμε! Της κακούργας μου! :)

3/6/07 09:19  
Anonymous Ανώνυμος said...

…ο καταλυτικός φόβος μιας κάποιας αστοχίας, που θέλει να βάλει ερωτηματικά στην ελπίδα και να μπερδέψει το μυστήριο και το θαύμα της ζωής σε μαθηματικά και εξισώσεις…
… δεν ξέρω, αν η ουσία είναι να φτάνεις κάπου ή αν κάποτε αρκεί μόνο να πηγαίνεις… και μπρος και πίσω…

3/6/07 18:56  
Blogger marilia said...

Προσωπικά αγαπώ τα μαθηματικά και τις εξισώσεις! Και, καλό το ταξίδι, αλλά μ' αρέσει να βλέπω "στεριά" στο τέλος. Αλλιώς... μένω μόνο με τη ναυτία!

Άσχετο, αλλά τελευταία ξεχνάτε να υπογράψετε. Γιατί;

3/6/07 19:08  
Blogger ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Λες να το προσπαθήσω κι' εγώ;
Και τί να κάνω ρε παιδιά.....που δεν το έχω κάνει;
Δεν αισθάνομαι να έχω κενά...
όσα έρθουν, καλώς να έρθουν
Τώρα φοράμε πεδιλάκι....πάνε τα άρβυλα...

Γλαρένιες αγκαλίτσες

3/6/07 20:24  
Blogger marilia said...

Γλαρένια μου τα βαριά παπούτσια εξακολουθούν να υπάρχουν στα πόδια μου. Το μόνο που προσπάθησα να κάνω ήταν να... λύσω τα κορδόνια τους. Πολύ φοβάμαι πως αν προσπαθήσω να τα βγάλω, θα μου πληγώσουν τα πόδια... :( Αλλά λέω να προσπαθήσω και... πού ξέρεις; ;)

Καληνυχτοφιλάκια!

4/6/07 00:13  
Blogger Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

...Σε βασανίζει κάτι;
εξομολογήσου...
Καλησπέρα γλυκειά δασκαλίτσα

4/6/07 00:42  
Anonymous Ανώνυμος said...

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ, επιτέλους, κύριε ¨Προσπάθησε και θα τα καταφέρεις¨ !
Σας περιμέναμε πώς και πώς !

Μαριλιάκι,
Χαίρομαι πολύ που έλυσες τα κορδόνια !
Επόμενη κίνηση να τα βγάλεις και τα δώσεις στον κ. ¨Δε θα τα καταφέρεις¨.
Είναι πολύ εύκολο.
Κι εμείς θα τραγουδάμε: Του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι ! Χι, χι, χι…

Κι εγώ προτιμώ τα παραμύθια !
Κουβαλάνε μέσα τους Συλλογική Μνήμη 100άδων-1000άδων χρόνων.
Κάτι θα ξέρουν, παραπάνω από μας ! Το καταλαβαίνουν οι μαθητές μας !

Α ! Συγχαρητήρια στην Κακούργα ! Πολλή καλή ! Αυτή άνοιξε την πόρτα.

Και τραγουδάμε όλοι μαζί : ¨Προσπάθησε και θα τα καταφέρεις¨ ¨Προσπάθησε και θα τα καταφέρεις¨ ¨Προσπάθησε και θα τα καταφέρεις¨ ¨Προσπάθησε και θα τα καταφέρεις¨ ¨Προσπάθησε και θα τα καταφέρεις¨ …
Πιάσε και μια ΙΟΝ για τόνωση…
sfentona

ΥΓ. Να ξαναπώ ότι δε γράφω ποτέ και τίποτε ανώνυμα;

4/6/07 01:05  
Anonymous Ανώνυμος said...

Καλημέρα! Καλή εβδομάδα! Όλα θα πάνε καλά!

4/6/07 08:31  
Blogger marilia said...

Πορτοκαλάκι μου, εύχομαι να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται!

Πιάσε ένα φιλί τώρα! Μμμμματς!

sfentona θέλω πάααααααααααρα πολύ να του δώσω τα παπούτσια στο χέρι, του άθλιου δράκου, αλλά... ακόμα φοβάμαιαιαιαιαι! Ουάααααααα!

χεχε! Ευχαριστώ για την ΙΟΝ! :) Ματς!

Βίκυ, καλωσόρισες! Κρατώ την αισιοδοξία σου. :)

4/6/07 10:13  
Anonymous Ανώνυμος said...

Δράκο δεν έχω μία καλημέρα όμως σου την λέω με την καρδιά μου και καλή εβδομάδα και καλό μήνα
Φιλάκια πολλα

4/6/07 10:52  
Blogger spirosvii said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

4/6/07 11:06  
Blogger patsiouri said...

Τί όμορφο...τί όμορφο πράγμα τα παραμύθια....Μπράβο!

4/6/07 13:00  
Anonymous Ανώνυμος said...

Έλα !!!
Δώσ'του τα παπούτσια στο χέρι!
ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ, βρε ?
Τον έχουμε ήδη από κάτω !
Αυτή τη φορά θα τον κάνουμε ρεζίλι!
Σειρά μας να γελάσουμε...
sfentona

4/6/07 15:13  
Blogger spirosvii said...

Έγραψα και πριν αλλά το έσβησα. Καθαρογράφω:
Έχω διαβάσει όλα τα ποστ σου αλλά πρώτη φορά σου γράφω. Ήταν ωραίο, μου θύμησε το ξωτικό που δεν πραγματοποιούσε καμμιά επιθυμία.

4/6/07 16:53  
Blogger marilia said...

Τρελοφαντασμένη μου χαίρομαι που δε βρίσκεις δράκους να φέρεις! Έχω εγώ μερικούς, αλλά... πού θα μου πάνε; Θα τους εξημερώσω! :):)

patsiouri, "τρελοκομείο" μου, όντως ωραίο πράμα τα παραμύθια! :);)

Σφεντόνα... χεχεχε! :)

Σπυράκο, σιγά μην είναι το άθλιο το δικό μου παραμύθι ίσα κι όμοια με τούτο της Πυθίας!!! :)

Φιλιά σε όλους σας! :)

4/6/07 17:48  
Blogger spirosvii said...

ψωνάρα Κυρία! :)

5/6/07 11:14  
Blogger marilia said...

Ρε Σπυράκο, ακριβώς το αντίθετο λέω! Ότι το δικό μου παραμύθι δεν πιάνει μία μπροστά σ' αυτό εδώ της Πυθίας! Σπυράκο, άλλα διαβάζεις, άλλα καταλαβαίνεις; Θα μείνεις στην ίδια τάξη! Το νου σου! ;Ρ

5/6/07 11:25  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Σπυράκο, τι γυρεύεις εδώ;
Έλα γρήγορα πίσω στο δικό μου που έχει "χουφτώματα"!
Και γιατί διάβασες όλα τα ποστς της Μαριλίτσας; Θα σου βάλει διαγώνισμα η δασκαλίτσα;

Κυρία κυρία, άλλο παραμύθι δεν έχει;

5/6/07 17:55  
Blogger spirosvii said...

Τα διάβασα μήπως βάλει κανένα απρόοπτο τεστ. Ναι, μου φαίνεται θα έρθω και στο δικό σου. Όμως είσαι άντρας και χουφτώνεις γυναίκες..Δεν έχει πρωτοτυπία..Αν ήσουν γυναίκα θα ήταν αλλιώς

:)

Κυρία, πες μας παραμύθι! Όσο εγω θα κοιτάω στο άλλο..

6/6/07 10:32  
Blogger marilia said...

Ε, άμα τα βρήκατε μεταξύ σας, εγώ να μην ενοχλώ... :):):)

6/6/07 12:20  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Σπυράκο, μη διαβάζεις μόνο τα ποστς!
Να διαβάσεις κι όλα τα σχόλια!
Γιατί η δασκαλίστα βάζει θέματα αντισος!

6/6/07 17:04  
Blogger spirosvii said...

ασκαρδαμυκτί ρε συ δε μπορώ να τα διαβάζω και τα ποστς!
Πάω να δω στο δικό σου αν πήγες σε κάνένα κωλόμπαρο με τίποτα στριπτιτζούδες.
Γράψε τέτοια να μας φτιάχνεις τα πρωϊνά! Αφού το έχεις

7/6/07 13:51  
Anonymous Ανώνυμος said...

Έλα βρε,αυτά τα παραμύθια σου με είχαν βοηθήδει κιεμένα πολιύ.Και άρεσαν στους μαθητές εξίσου.
Πώς πήγες Ασεπ;
Του χρόνου Κέρκυρα ή Κρήητη;;

7/6/07 14:35  
Blogger marilia said...

Βρε παιδιά, μεθαύριο που θα μπούνε τα μωρά μου με τους γονείς τους να δουν τα παραμύθια τους, θα πέσουν πάνω σε... Θου Κύριε, "κωλόμπαρα" και "στριπτιτζούδες";;; Για προσέχετε, παρακαλώ! (Σε σένα, αναφέρομαι, Σπυράκο!)

Aσκαρδαμυκτούλη μου, πες του τα sos εσύ! χιχιχιχι! Ε, ρε, να 'βλεπες σήμερα τι χουνέρι έκανα σε μια πιτσιρίκα μου. Πλάνταξε στο κλάμα, αλλά... τα 'θελε και τα 'παθε! Ας ερχόταν διαβασμένη. Είμαι πολύ κακιά; Μην απαντάτε, ρητορική ήταν η ερώτηση...

Πού είσαι εσύ, ρε Θεόφιλε;;; Χάθηκες, 2 μέτρα παλικάρι! Το παραμύθι αυτό, ξαναλέω, είναι της Πυθίας. Και, πράγματι, άρεσε πάααααρα πολύ στα παιδιά. ΑΣΕΠούλη δεν πέρασα. Χάλια η διδακτική μαθηματικών. (τςτςτς! Στο αγαπημένο μου την πάτησα; τςτςτςτς!) Φαντάσου όμως να περνούσα και να 'χα ΑΛΛΑ ΔΥΟ χρόνια αναπληρώτρια! Ενώ τώρα, από Σεπτέμβρη μάλλον... χεχε... διορίζομαι. Και, κατά πάσα πιθανότητα, στην Κρήτη. Χμ... Ξέρω, εσένα σ' αρέσει. Χμ...
Μην εξαφανίζεσαι, καλικάντζαρε!

Μμμμμμμμαααααααααατς! Σε όλους σας!

7/6/07 15:00  
Anonymous Ανώνυμος said...

Κι είχα αρχίσει να ανησυχώ με τόση σιωπή! Με το καλό το Σεπτέμβρη... Αν και θα είχε γούστο (και θα΄ταν μη σου πω τιμή) να είχες τον ανιψιό μου του χρόνου στο σχολείο...
Καλό σου απόγευμα!

7/6/07 15:58  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Σπυράκο, είσαι πρωινός τύπος βλέπω!
Εγώ φίλε μου φιλοδοξώ να σας φτιάχνω τις νύχτες κι όχι τις μέρες!

Λοιπόν, άνοιξα κρυφά τη τσάντα της Μαριλίτσα και είδα τα θέματα!
Άκου τι θα βάλει: "σε ποια απ τις κουπίτσες της η Μαριλία προσφέρει καφέ στον Άσκαρ";

Δεν είναι εύκολο, πρόσεχε τις υποσημειώσεις!

7/6/07 16:49  
Blogger marilia said...

Βίκυ, καλημέρα! Για ποια σιωπή μιλάς; Εδώ... φλυαρώ ασταμάτητα!!! Δεν ξέρω πού βρίσκεται ο ανιψιός σου, ούτε και ξέρω πού θα βρίσκομαι εγώ του χρόνου. Για την ώρα σκέφτομαι... αν γίνεται να... μου τυλίξουν τα πιτσιρίκια μου και να τα πάρω μαζί μου!!! :):):):):) Σε επόμενο ποστ θα εξηγήσω γιατί. ;)

Ασκαρδαμυκτούλη μου είπαμε να του πεις τα sos, δεν είπαμε να κλέψεις τα θέματα και να του τα πεις!!! Εξάλλου, εσύ με τίνος το μέρος είσαι;;; Ξέρω, θα μου πεις... συμμαθητική αλληλεγγύη. Χμ... Ξεχνάς όμως ότι εγώ κρατάω τους ελέγχους και δεν έχεις υπόψη σου ότι σήμερα αύριο θα περάσω βαθμούς! Σου λέει τίποτα αυτό, παιδί μου; Αλλά απ' ό,τι βλέπω... μικρή η διαρροή. Δεν είδες τα υπόλοιπα θέματα, ε; Ή μήπως τα είδες;;;; Ουλπ!

Καλημεροφιλιάαααααααααααααα!!! ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΑ!!! :):):)

8/6/07 07:29  
Blogger spirosvii said...

:) Καλημέρα!!

8/6/07 08:21  
Blogger marilia said...

Καλημέρα, καλημέρα! :)

8/6/07 10:48  
Blogger dafis said...

Πότε θα μου διαβάσεις κανένα όμολφο παλαμυθάκι κολιτσάκι;

8/6/07 21:57  
Blogger marilia said...

Βρε, καλώς το μωρουλίνιιιιιιι! Καλώς μου... μπουσούλησες! :):):) Για σένα, αγοράκι, όποτε και όσα παραμύθια θες! :):):):)

Φιλάκι στο χεράκι το μικροσκοπικούλικο! :)

9/6/07 12:55  
Anonymous Ανώνυμος said...

Μαριλία, σου έχω πρόσκληση για παιχνίδι!

12/6/07 21:11  
Anonymous Ανώνυμος said...

Δασκαλίτσα που χάθηκες?
Να περνάς καλά ευχομαι ...

13/6/07 09:45  
Blogger marilia said...

Εδώ είμαι κι εγώ! :) Μόνο που είναι ακόμα λίγο βαριά τα ποδαράκια μου και... δεν μπορώ να τρέξω για το παιχνιδάκι. Συγγνώμη, Νατασσάκι! :$

13/6/07 16:06  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home