Τελευταίες μέρες

Ξέρετε τι είν' αυτό; Χμ... ορίστε, δείτε καλύτερα...

Ακριβώς! Είναι η χάρτινη τσάντα στην οποία καταχωνιάζω τα επαναληπτικά και τις ασκήσεις των παιδιών μου για να τις φέρω σπίτι. Προσωπικά εξακολουθώ να πηγαίνω σχολείο όπως... τότε. Με μια καφέ Levi's τζιν που είχα ερωτευτεί και αγοράσει στη Γ' Λυκείου. Ναι, μ' αυτήν πάω σχολείο. Την κρατώ στον ώμο για να ακούω τις παρατηρήσεις των παιδιών μου: "Μα, κυρία, σ' εμάς λέτε να φοράμε την τσάντα μας και στους δύο ώμους"... Πάντα όμως χρειαζόμαστε επιπλέον... αποθηκευτικό χώρο. Πολλή αντιπαιδαγωγική χαρτούρα! Πάρα πολλή. Αλλά τι να κάνω η νέα δασκάλα; Το "Ν" μας είναι χάρτινοι χαρτοφύλακες με τις επιπλέον εργασίες και... τα αυτοκόλλητα! Μάλιστα τα... αυτοκόλλητα!

Μεγάλο πράμα τα αυτοκόλλητα, που λέτε! Κάτι σαν παράσημο. Σαν ψήφος εμπιστοσύνης. Σαν το μεγάλο βήμα για να γίνουμε φίλοι. Δε θα ξεχάσω το πρώτο μου αυτοκόλλητο. Η Σίντι μέσα σε μια καρδούλα και... τσουπ! πάνω στη μαύρη μπλούζα μου, από πιτσιρίκα που αρνιόταν πεισματικά να δεχτεί την αλλαγή δασκάλας. Και, η δύστυχη, είχα μόλις μερικές μέρες προϋπηρεσία. Γι' αυτό και το συγκεκριμένο αυτοκόλλητο με το οποίο παρασημοφορήθηκα, μετά από ενάμιση μήνα, περίπου, ήταν ξεχωριστό για μένα.

Στην αρχή της σχολικής χρονιάς η τσάντα μου δεν είχε ούτε δείγμα αυτοκόλλητου. Στο δεύτερο τρίμηνο απέκτησε το πρώτο της διακριτικό, ένα αστέρι με δυο σκυλάκια, που το τοποθέτησα, με καμάρι, πάνω δεξιά. Τα βιβλία μου, βλέπετε, είχαν γεμίσει προ πολλού! Σε λίγο καιρό ήρθε ένας γυαλιστερός, μεγαλόσωμος Τουϊτυ και στρογγυλοκάθισε στο κέντρο της τσάντας μου. Σιγά σιγά, και όσο πλησιάζαμε προς το τέλος της χρονιάς, οι ψήφοι εμπιστοσύνης πλήθαιναν, ώσπου, πριν καμιά βδομάδα, έγινε αυτό που είδατε. Ναι, τσίρκο! Αλλά μ' αρέσει! Και όσο κι αν γκρίνιαζα: "Παιδιά, σταματήστε! Δε θα κυκλοφορώ με την τσάντα... τσίρκο!!!" μού ήταν αδύνατο να προσβάλω τα μελισσάκια μου που έρχονταν πονηρά, μου 'ριχναν μια κλεφτή ματιά και... τσουπ! "Αυτό από 'μένα!"... "Παιδιά, φτάνει!!! Όχι άλλο, λυπηθείτε με!!!", φώναζα. Αμ δε! Κι άλλο μελισσάκι κι άλλο αγαπημένο αυτοκόλλητο κι άλλο πονηρό χαμογελάκι κι άλλος κόμπος στο δικό μου στομάχι και θολά χαμόγελα.

Προχθές είχαμε και τα πρώτα αποχαιρετιστήρια. Τα πρώτα ραβασάκια που κρατάς σαν φυλαχτό. Ανορθόγραφες εκδηλώσεις αγάπης, τόοοοοσο γλυκές! Και δώσ' του να αυξάνονται οι κόμποι στο στομάχι και τα θολά χαμόγελα. Είχαν και... οδηγίες χρήσης. Μάλιστα! "Μην το ανοίξετε εδώ" ή "Ανοίξτε το ΤΩΡΑ!" Άνοιγα, διάβαζα, γελούσα, μέχρι που δεν άντεξα και τους είπα... "Ηρεμήστε, έχουμε ακόμα μια βδομάδα! Μη μας πάρουν από τώρα τα ζουμιά!". Σήμερα μου θύμισαν ότι πέρσι, την τελευταία μέρα, φορούσα μαύρη μάσκαρα που με πρόδωσε. Κακή επιλογή. Φέτος λέω να μη φορέσω...

Σήμερα ζήτησαν τη διεύθυνση του μπλογκ μου για να διαβάζουν παραμύθια. Όπως επίσης απαίτησαν να τους μάθω πώς θα μπαίνουν για να σχολιάζουν. "Απείλησαν" μάλιστα σε γιορτές και γενέθλια -γλυκά μου!- να γεμίσουν τον τόπο μηνύματα.

Σταματώ γιατί τα πίξελς της οθόνης μου άρχισαν να χορεύουν. Έμειναν ακόμα τρεις μέρες...