Ευχαριστώ

Αισθανόταν τυχερή που τον είχε κοντά της. Τρυφερός, δυνατός, ήρεμος, σίγουρος για κάθε του κίνηση. Λάτρευε να τον παρατηρεί ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς του. Γελούσε απίστευτα παρακολουθώντας τον να προσπαθεί να ξεφλουδίσει ένα ακτινίδιο! Πόσο αδέξιος της φαινόταν σ’ αυτή τη δουλειά! «Μα… είναι μόνο ένα ακτινίδιο! Πώς είναι δυνατό να του φέρεσαι έτσι; Τι κακό σου ‘κανε;» του έλεγε γελώντας και αγκαλιάζοντάς τον τρυφερά. Όμως η μεγαλύτερή της χαρά, ήταν να μπορεί να τον παρατηρεί το πρωί. Αισθανόταν ότι αυτό της έδινε δύναμη για όλη την ημέρα. Παρακολουθούσε διακριτικά το πρωινό του ξύρισμα, την ιεροτελεστία του καφέ, το δέσιμο της γραβάτας, απολάμβανε το φιλί που της άφηνε απαλά πριν κλείσει την πόρτα πίσω του και την αφήσει μόνη μέσα σε ένα ανυπόφορα άδειο σπίτι.

Η σκέψη και μόνο ότι ίσως να μην ξαναγύριζε, της προκαλούσε ίλιγγο. Ένιωθε να χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της. Η αγάπη της για εκείνον ήταν τέτοια που την τρόμαζε. Συχνά έβαζε το μυαλό της σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ένιωθε την παρουσία του σαν δυνατό ρεύμα που έδινε ζωή στην ύπαρξή της ενώ, ταυτόχρονα, θα μπορούσε με μιας να της την πάρει.

Κοντεύουν δυο χρόνια από την τελευταία γλυκιά παρατήρηση της καθημερινότητάς του. Ο χειμώνας κάλυπτε τα πάντα. Το κρύο έκοβε την αναπνοή. Περισσότερο όμως παγωμένη αισθανόταν την καρδιά της. Την απουσία του τη βίωνε ως την απόλυτη προσωπική της ήττα. Η ζωή της έμοιαζε με επανάσταση καταδικασμένη σε αποτυχία, από τον ξαφνικό, άδικο, αδικαιολόγητο χαμό του ικανού της ηγέτη. Η μοναδική σπίθα που θα μπορούσε να ζεστάνει την παγωνιά της ψυχής της… έσβησε στο τελευταίο του email.