webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

29.7.07

Ευχαριστώ


Αισθανόταν τυχερή που τον είχε κοντά της. Τρυφερός, δυνατός, ήρεμος, σίγουρος για κάθε του κίνηση. Λάτρευε να τον παρατηρεί ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς του. Γελούσε απίστευτα παρακολουθώντας τον να προσπαθεί να ξεφλουδίσει ένα ακτινίδιο! Πόσο αδέξιος της φαινόταν σ’ αυτή τη δουλειά! «Μα… είναι μόνο ένα ακτινίδιο! Πώς είναι δυνατό να του φέρεσαι έτσι; Τι κακό σου ‘κανε;» του έλεγε γελώντας και αγκαλιάζοντάς τον τρυφερά. Όμως η μεγαλύτερή της χαρά, ήταν να μπορεί να τον παρατηρεί το πρωί. Αισθανόταν ότι αυτό της έδινε δύναμη για όλη την ημέρα. Παρακολουθούσε διακριτικά το πρωινό του ξύρισμα, την ιεροτελεστία του καφέ, το δέσιμο της γραβάτας, απολάμβανε το φιλί που της άφηνε απαλά πριν κλείσει την πόρτα πίσω του και την αφήσει μόνη μέσα σε ένα ανυπόφορα άδειο σπίτι.

Η σκέψη και μόνο ότι ίσως να μην ξαναγύριζε, της προκαλούσε ίλιγγο. Ένιωθε να χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της. Η αγάπη της για εκείνον ήταν τέτοια που την τρόμαζε. Συχνά έβαζε το μυαλό της σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ένιωθε την παρουσία του σαν δυνατό ρεύμα που έδινε ζωή στην ύπαρξή της ενώ, ταυτόχρονα, θα μπορούσε με μιας να της την πάρει.

Κοντεύουν δυο χρόνια από την τελευταία γλυκιά παρατήρηση της καθημερινότητάς του. Ο χειμώνας κάλυπτε τα πάντα. Το κρύο έκοβε την αναπνοή. Περισσότερο όμως παγωμένη αισθανόταν την καρδιά της. Την απουσία του τη βίωνε ως την απόλυτη προσωπική της ήττα. Η ζωή της έμοιαζε με επανάσταση καταδικασμένη σε αποτυχία, από τον ξαφνικό, άδικο, αδικαιολόγητο χαμό του ικανού της ηγέτη. Η μοναδική σπίθα που θα μπορούσε να ζεστάνει την παγωνιά της ψυχής της… έσβησε στο τελευταίο του email.

18 Comments:

Blogger marilia said...

Ευχαριστώ που μ' άφησες να... παίξω με το όνομά σου! Φιλάκι... ;)

Ευχαριστώ και το Ντένι που μ' άφησε να... κλέψω τη φωτογραφία του! Φιλάκι και σ' εκείνον! ;)

29/7/07 18:31  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Πάντως τον ζηλέυω τον ... μάγκα!

29/7/07 20:13  
Blogger spirosvii said...

Θα περίμενα να σου μείνει η μυρωδιά του. Αλλά θα μου πεις καθένας με τα φετιχ του..

30/7/07 08:15  
Blogger marilia said...

Ναι, είναι... αξιοζήλευτος, Ασκαρδαμυκτούλη μου! :):):) Φιλάκι;

"Θα περίμενες να ΜΟΥ μείνει η μυρωδιά του" Σπυράκο; Δεν ξέρω από πού πηγάζει μια τέτοια προσδοκία για το άτομό μου...

30/7/07 09:38  
Anonymous Ανώνυμος said...

Γλυκιά μου , όμορφή αλλα και στενάχωρη η ιστοριούλα σου.

Εύχομαι να περνάς καλά

Καλή εβδομάδα

30/7/07 10:36  
Blogger elenitheof said...

Μαριλία, καλησπέρα και καλή εβδομάδα. Κρίμα που η αγάπη αυτή είχε άσχημο τέλος. Φιλιά.

30/7/07 16:23  
Blogger Aντώνης said...

Παρακαλώ...

30/7/07 18:57  
Blogger marilia said...

Τρελοφαντασμένη μου αυτό "βγήκε", τι να κάνουμε; ;)

Ελένη, όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε... ;)

Αντώνη... :):):):) Να 'σαι καλά! :):):):):)

Δροσερά παγωτοφιλάκια σε όλους σας! :)

30/7/07 19:04  
Blogger spirosvii said...

Η προσδοκία (που δεν ήταν προσδοκία, εσύ το είπες) δεν πηγάζει προσωπικά από εσένα, αλλά από εμένα. Στη θέση σου αυτό πιστεύω ότι θα μου έμενε, η μυρωδιά. :)

31/7/07 10:39  
Anonymous Ανώνυμος said...

Καλές θύμησες πια...και θα είναι καλές πιστεύω...

2/8/07 00:37  
Blogger marilia said...

Μάνο, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα! ;):)

Μεταξύ μας, πήρα το όνομα ενός αξιοζήλευτου γλυκούλη, το 'γραψα κάθετα, βρήκα μια λέξη για κάθε γράμμα του ονόματος αυτού και με τις λέξεις που συγκέντρωσα... έγραψα αυτό που είδες!

Μετά βέβαια άρχισα να βασανίζομαι... "Γιατί έγραψα αυτές τις λέξεις, γι' αυτό το άτομο;" και "γιατί βγήκε αυτή η ιστορία και όχι κάποια άλλη;"... Αλλά... ας είναι καλά και χαλάλι του το "βάσανο". ;)

2/8/07 02:12  
Anonymous Ανώνυμος said...

Εμένα μου έμεινα μια περίεργη λέξη.
Δύο μάλλον. Ουσιαστικό και επίθετο.
"...προσωπική ήττα .."

Αν ήταν έτσι, για έρωτα μιλάει η ιστορία ή για κυριαρχία;;;

Πάντα παράξενος :) :)
Καλό σου μεσημέρι.
Φιλιά

2/8/07 13:12  
Blogger marilia said...

Σωτήρη μου δεν έχω καταλάβει ούτε κι εγώ! Είναι από τα κείμενα που πληκτρολογούνται σχεδόν μόνα τους... Και σε προβληματίζουν στην πορεία...

Φιλιά κι από μένα! Μου 'λειψες!!!

2/8/07 13:18  
Anonymous Ανώνυμος said...

Εδώ είμαι καλή μου :)
Πού να πάω...

Φιλάκιαα

2/8/07 15:35  
Anonymous Ανώνυμος said...

Ψάχνω να το βρω το όνομα....που θα μου πάει...

2/8/07 22:23  
Blogger marilia said...

Σωτήρη εσύ εδώ είσαι... εγώ θα φύγω και μάλλον θα αργήσω να ξανασυνδεθώ... :(:(:(:(:(

Μάνο μου, μην παιδεύεσαι, είναι καλά κρυμμένο! ;):) Φίλησέ μου τα μπομπιρούλια σου! :):)

3/8/07 10:48  
Blogger ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Η απόλυτη εξαρτηση
και...
η ανατροπή

Μήπως δε συμβαίνουν;
Ε, άμα λάχει δε θα πεθάνουμε κιόλας, ε;
;-)
Καλό Σ/Κ

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

3/8/07 11:48  
Blogger marilia said...

Συμβαίνουν, Γλαρένια μου, αλλά... "δε θα πεθάνουμε κιόλας, ε;"!!! :):)

Φιλάκια πολλάααααααα!

3/8/07 12:08  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home