Επιστροφή
Είχαν περάσει εφτά χρόνια από τότε που έφυγε και άφησε πίσω της γονείς και συγγενείς. Κάποτε, στο ξεκίνημα της φοιτητικής της ζωής, σκεφτόταν την επιστροφή της σαν μακρινό ενδεχόμενο. Δεν ήταν στα άμεσα σχέδιά της να επιστρέψει στο νησί της και να ζήσει μόνιμα εκεί. Η ροή των πραγμάτων όμως, την ανάγκασε να γυρίσει πίσω. Ένιωθε μπερδεμένη. Ήταν σίγουρη πως μια νέα αρχή ανοιγόταν μπροστά της, όμως κάθε τι άγνωστο την τρόμαζε πολύ. Όλοι της έλεγαν πως θα ‘πρεπε να αισθάνεται τυχερή για την επιστροφή της, όμως εκείνη, δεν έπαυε στιγμή να αμφιβάλει και να ανησυχεί για τα πάντα. Γι’ αυτό ίσως ευθυνόταν το νεαρό της ηλικίας της. Ίσως πάλι να ‘ταν και η συνήθεια του να ζει μόνη και να φροντίζει η ίδια τον εαυτό της. Ήταν η ίδια συνήθεια, για την οποία είχε πάμπολλες φορές κλάψει, ουρλιάξει, καταραστεί τη μοναξιά της…
Ανέκαθεν ζούσε μια ήπια ζωή, χωρίς εντάσεις, χωρίς πολλές παρέες, χωρίς υπερβολές. Οι φίλοι της τη μάλωναν πως ζούσε μια ζωή άχρωμη, άγευστη και άοσμη. Εκείνη… ονόμαζε τη μοναξιά «ελευθερία» και χωνόταν ολοένα και πιο βαθιά στο καβούκι της. Χαιρόταν με τη χαρά των άλλων και πονούσε με τον πόνο των άλλων. Ζούσε μια ζωή δανεική.
Λίγες μέρες μετά την επιστροφή της, παρατήρησε μια αλλαγή στον εαυτό της. Είχε περισσότερη όρεξη να ζήσει τη δική της ζωής. Να πειραματιστεί, να γευτεί, να απορρίψει, ήταν έτοιμη ακόμα και να αποτύχει, κάτι που, παλιότερα, την έκανε να χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της. Τώρα πια ο γυρισμός της στο νησί δεν την τρόμαζε μονάχα, τη γοήτευε κιόλας. Ήταν σίγουρη πως μια ιπτάμενη δύναμη προπορευόταν και της άνοιγε το δρόμο, ενθαρρύνοντας την να προχωρήσει. Η στροφή που συνέβαινε στη ζωή της ήταν καθοριστική. Η καρδιά της είχε πλημμυρίσει από ανυπομονησία αλλά και αισιοδοξία συνάμα. Μόνο σ’ ένα μικρό τμήμα της ψυχής της φώλιαζε ο φόβος και η αβεβαιότητα. Η μαγική δύναμη που οδηγούσε τα βήματά της ράντιζε το δρόμο της με ονειρόσκονη.
Έτσι, άρχισε να οραματίζεται και να σχεδιάζει το μέλλον. Ένα μέλλον δικό της, χτισμένο γερά πάνω σε θετικές σκέψεις και καλή διάθεση. Πλέον παρατηρούσε την ομορφιά που υπήρχε γύρω της. Όχι, δεν έγινε αδιάφορη για τους ανθρώπους που αγαπούσε, ούτε έπαψε ποτέ να τους νοιάζεται και να τους συμπαραστέκεται όπως μπορούσε, απλά, μια φωνή μέσα της της έλεγε πως είναι καιρός για ένα νέο ξεκίνημα, δυναμικό, μυστηριώδες, δικό της! Ήταν πια σχεδόν σίγουρη ότι η επόμενη ημέρα ζητούσε από ‘κείνη ένα χαμόγελο και ένα κλείσιμο του ματιού…
posted by marilia | 16:39
23 Comments:
Πάντα έτσι να σκέφτεσαι...
Υπάρχει περίπτωση όλ' αυτά να συμβαίνουν σ' εκείνο το θλιμμένο κουταβάκι με τα πεσμένα αυτάκια που είδαμε στο προηγούμενο ποστ;
Μάντη μου χλομό το κόβω...
Ασκαρδαμυκτούλη μου, καμιά...
Ουφ, πάλι κατεβασμένα αφτάκια. :(
Φιλάκιααααα!
Υ.Γ.:Είμαι μωλό και θα φάνταζε παλάξενο αν σχολίαζα το όμολφο κείμενό σου...
ΟΟΟΟοοοοοο!!! Καλώς το... μωλάκι μας! Καλώς μου... μπουσούλησες!!! :):):):):)
Φιλάκι γλυκό γλυκό!
Εππππππππππππππ!!!!! Τι έγινε εδώ???
Ένα μήνα έλειψα και αμέσως να πέσουν τα αυτάκια?
Έλα και τα λές τόσο όμορφα στο κείμενο σου!
Γιατί το χαλάς στο σχόλιο?
Ελπίζω να είσαι καλά και να έχεις βρεί την ηρεμία σου?
Α! Την τελευταία φορά σε άφησα να πονάς! Ελπίζω τώρα να είσαι καλύτερα.
Ναι ρε Γιώργο, σε πήρε τώρα κι ο πόνος για το κουταβάκι ΜΟΥ!
Εσείς λοιπόν είστε η μικρή Σνουπίτσα ε? Χαίρω πολύ. Εδώ ανιμα. Οι φίλοι του ασκαρ, ειναι και δικοί μου. Οσο για το σκυλάκι στο προηγούμενο ποστ.. είναι όλα τα λεφτά!
Γιώργο μου!!! Είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ο ένας μήνας για... το πέσιμο των αφτιών! Μπορεί να κατσουφιάσουν από λεπτό σε λεπτό!!!
Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω εδώ! :) Πονάω μεν, λιγότερο δε, μην ανησυχείς, θα περάσει αργά ή γρήγορα. :) Όσο για την ηρεμία μου... ακόμα λίγο υπομονή. Θα 'ρθει κι αυτή. Μόλις απόψε έμαθα ότι με κάλεσαν αναπληρώτρια στο Ηράκλειο! Γιούπι, θα δουλέψω απ' την πρώτη φάση! :):)
Ασκαρ...άρφ! :D
Βρε καλώς το βατραχάκι μας!!!! Κόπιασε! Βολέψου! Ρακή; Να βάλω; :):):)
Δρόμοι της καρδιάς, αλήθειες να σου λένε και αγάπη όλη η ζωή! Να είσαι καλά!
Κρήτη επιστροφή και down; MA EINAI ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ;;;;;;;;
Πως γίνεται σχεδόν πάντα να γράφω κάτω από τον Μάνο, είναι ένα από τα μυστήρια της ζωής :ΡΡΡΡ
Καλώς σε βρήκα κοριτσάκι :))
Να 'σαι καλά και αργότερα θα διαπιστώσεις, πως κι η μοναξιά δεν ειναι καθόλου κακή, ας τους φίλους να λένε.
Κακή είναι η πίεση και τα πρέπει.
Φιλιά xxxx
Ωραίο κείμενο, γεμάτο ελπίδες και όνειρα. Εύχομαι να γίνουν πραγματικότητα.
πέρασα για λίγο απ' τον παράδεισο...
εσύ τον έχεις ολόγυρά σου
φιλιά πολλά
και καλή νέα αρχή!!!
Πες της πως....η ζωή είναι δική της, πως ωφείλει και πρέπει να τη ζήσει!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές3
Βίκυ πάντα με τον καλό το λόγο μού 'ρχεσαι! Να 'σαι καλά! :)
Είδες, βρε Μάνο μου; Είδες, η αχάριστη;;; τςτςτς!
Μαριλένα καλώς μου ήρθες! Χαίρομαι που σε βλέπω εδώ! :) Φιλάκι γλυκό! :)
Να 'σαι καλά, Σπυράκο.
Σύντεκνεεεεε!!!! μου 'λειψες πολύ!!!! Χαίρομαι που πέρασες! Και θα χαιρόμουν περισσότερο, αν σ' έβλεπα και στον... Παράδεισο που λες. Χμ...
Φιλιά τόοοοοοοοοοοοοοσα! :):)
Γλαρένια μου, θα της το πω, μα θαρρώ πως θα δυσκολευτώ να την πείσω... Φιλάκι!
Επιστροφή στην αρχή... Καλό ξεκίνημα λοιπόν!
δυστυχώς μείναμε στον δυτικό παράδεισο...
αν ανέβεις στην κόλαση...σφύρα!
φιλιά
Να 'σαι καλά, Αντώνη! :)
Σύντεκνε, ήρθα μόνιμα Κρήτη. Όποτε κατεβείτε... θα χαρώ να σας δω! :)
Όταν γράφουμε κάτι και αποφασίζουμε να το δημοσιεύσουμε, δεν είναι πια δικό μας.
Και δε μας παίρνει να κάνουμε σχόλια πάνω στο αρχικό κείμενο.
Σχόλια κάνουν μόνο όσοι το διαβάσουν κι έχουν όρεξη να σχολιάσουν.
Οπότε, άσε το αρχικό κείμενο στην ησυχία του! Είναι πολύ όμορφο !
sfentona
Διαφωνώ μαζί σου, sfentona! Θες να πεις ότι ένα κείμενό μου που δημοσιεύτηκε σε κάποια εφημερίδα, για παράδειγμα, έπαψε να μου ανήκει; Μπορεί να το χρησιμοποιήσει κάποιος άλλος, χωρίς να αναφέρει την πηγή; Εγώ τουλάχιστον, δεν κάνω τέτοια! Άλλοι μάλλον τα καταφέρνουν καλά και σ' αυτά. Εγώ... αδυνατώ! ;)
Διαφωνώ και στο... χώρο που άφησες το συγκεκριμένο σχόλιο, αλλά δε θα σε μαλώσω γι' αυτό! χιχιχιχιχιχιχι! Το αποπάνω κείμενο ήταν το "δανεικό", καλέεεεεεεεε!!!! :):):):):):):)
1) Διαβλέπω ολίγη παρεξήγηση ;-)
2) Ό,τι γράφουμε είναι παιδί μας σε κάθε περίπτωση.Ακόμα κι αν το αποκληρώσουμε, εκείνο θα ζητά τα δικαιώματά του.
3) Πάντα αναφέρουμε τις πηγές, όταν μεταφέρουμε σκέψεις-γραφόμενα άλλων.
Συμφωνούμε μέχρι εδώ?
4) Δεν άφησα σε λάθος χώρο το σχόλιο.
5) Το σχόλιο το έκανα για αυτό εδώ το κείμενο, το δικό σου.
ΔΕΝ ΑΝΑΦΑΙΡΟΜΑΙ ΣΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΚΕΙΜΕΝΟ.
φτου,γμτ τα μπερδέματα!
sfentona
sfentona
1)Καμιά παρεξήγηση! Απλά, μπορούμε και να διαφωνούμε καμιά φορά... ε; χεχε!
2)Εγώ δεν αποκληρώνω τα παιδιά μου! Απλά αναλαμβάνω την ευθύνη της... ανατροφής τους! ;)
3)Συμφωνούμε!
4) και 5) Καλά, ντε... τι... σοκολατοβολάς; Δε σε είπαμε και... απόχη!!! :):):):)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home