Πρό(σ)κληση από τη Θαλασσινή

Δεν είχε ύπνο εκείνη τη νύχτα. Δεν τον χωρούσε το σπίτι. Γυρόφερνε από δωμάτιο σε δωμάτιο, σαν το θηρίο στο κλουβί. Το βλέμμα του αναζήτησε το κλειδί του αυτοκινήτου. Το άρπαξε, ξεκρέμασε απότομα το μπουφάν του κι έφυγε, κλείνοντας πίσω του την πόρτα με δύναμη.

Στη θάλασσα! Κοντά στο Ενετικό αρσενάλι, εκεί που καθόταν με τις ώρες όταν κάτι τον ζόριζε και κοιτούσε τον ήλιο να δύει και να αφήνει το βαθύ πορτοκαλί του βάμμα στον ουρανό. Εκεί ήθελε να βρεθεί κι απόψε που τα λόγια και οι αποφάσεις της τον έκαναν να πονάει.

Κάθισε στο νοτισμένο τοιχίο και εισέπνευσε βαθιά. Η μυρωδιά του θαλασσόχορτου τον γαλήνευε πάντα. Απόψε όμως τίποτα δεν ήταν δυνατό να τον ησυχάσει. Στο μυαλό του είχε σμιλευτεί η εικόνα της να φωνάζει και να χειρονομεί. Μα αυτό που του μάτωνε περισσότερο τη σκέψη ήταν το δαχτυλίδι που θα ένωνε για πάντα τις ζωές τους, πεταμένο άψυχο στο κατώφλι του σπιτιού τους.



Η Θαλασσινή άφησε πρόσκληση για "μαγείρεμα" ιστορίας με υλικά τις λέξεις που είναι σημειωμένες με έντονα γράμματα. Αν και μ' αρέσουν πολύ τέτοιου είδους παιχνίδια, απόψε δεν είχα ιδιαίτερα καλή διάθεση. Να δώσω τη σκυτάλη στο Ακτινίδιό μου, τη Θαλασσινή πάλι και στο Sotirisk να παίξουν, αν θέλουν, με τις λέξεις: ηφαίστειο, νοσοκομείο, συγγνώμη, προδοσία, μαγεμένος, βελούδινο.