Παίζουμε στην τάξη...

Τελευταίες μέρες στο σχολείο και οι αντοχές όλων μας είναι στα όριά τους. Τα μαθήματα έχουν ουσιαστικά τελειώσει και πρέπει κάπως να δικαιολογούμε την παρουσία μας στις τάξεις. χιχι! Προχθές έδωσα μια κόλλα χαρτί στα παιδιά και είπα στο πρώτο να γράψει την πρώτη λέξη που θα του ερχόταν στο μυαλό. Δίπλωσα την κόλλα και ζήτησα από το επόμενο παιδί να κάνει το ίδιο. Εννιά παιδιά -τα υπόλοιπα συμμετέχουν σε θεατρικό και έκαναν πρόβα- εννιά λέξεις. Οι εξής: γάτα, δάσος, πίνακας, παιχνίδι, Μάνος, γάτα, λαγός, τσιτάχ, επιστήμη. Μ' αυτές τις λέξεις είπαμε να δημιουργήσουμε μια ιστορία. Ε, και σιγά μην έμενε η ζουρλή δασκάλα εκτός παιχνιδιού! χα! Ιδού, λοιπόν, το αποτέλεσμα...

Μέσα στο δάσος ξεκινήσαμε

παιχνίδι όμορφο κι απλό

κι είχα παρέα για να παίξω

το Μάνο, φίλο μου καλό.

Μια γάτα πίσω από το δέντρο

παρατηρούσε το τσιτάχ

κι έλεγε: "Πότε η επιστήμη

θα 'ρθεί να κάνει θαύματ' αχ!"

Ήθελε, βλέπετε, να μοιάσει

στο ζώο αυτό το δυνατό

που 'χε σε πίνακα κρεμάσει

μες στο μικρό καθιστικό.

Μια φίλη της, μεγάλη γάτα,

της μίλησε για το λαγό

που 'κανε με φυτά του δάσους

μαντζούνια για κάθε κακό.

Σ' αυτόν, λοιπόν, η καημένη

πήγε να βρει παρηγοριά

και τα μαντζούνια να ζητήσει

για να... μακρύνει η ουρά!

Και ο λαγός με τη σειρά του

τη μελετά προσεχτικά

και λέει με πολλή σοφία:

"Δεν είναι πράγματα αυτά!

Αν σ' έκαν' ο Θεούλης γάτα

ναζιάρικο αιλουροειδές

μικρό, γλυκό, χαριτωμένο

γιατί γυρεύεις αλλαγές;

Λυπάμαι που θα σου γκρεμίσω

το όνειρο για... την ουρά

κι όσο κι αν κλαις δε θα λυγίσω

από τα αναφιλητά!"

Εγώ κι ο φίλος μου ο Μάνος

μείναμ' εκεί εκστατικοί

παρατηρώντας μ' αγωνία

τι έμελλ' άλλο να συμβεί.

Μα τίποτα κακό να γίνει

δεν ήταν, φαίνεται, γραφτό

και μια φωνή απ' την κουζίνα

μ' έβγαλ' απ' τ' αδιέξοδο.

"Παιδιά, ξυπνήστε! Έξ' η ώρα!

Και έφτιαξα κέικ ζεστό!

Ξυπνήστε, πλύντε τα ματάκια

και θα σας βάλω και χυμό!"

Πάει το δάσος το ωραίο

με τα πολλά αιλουροειδή

μα κι ο λαγός και τα μαντζούνια

όλα 'χαν εξαφανιστεί.

Άλλη φορά στα παραμύθια

θα είμαι πιο προσεχτική.

Δε θα διαβάζω ιστορίες

που έχουνε... τρελογραφτεί!

Έμπνευση, σίγουρα, δεν είχα

για παραμύθι... "δυνατό"

και μ' αφορμή εννέα λέξεις

έγραψα κάτι σαν κι αυτό...

Τρελή δασκάλα θα με λέτε

τον... τίτλο δέχομαι, σαφώς

μα από 'μένα η... "σοβαρότης"

να 'ν' ...εφιάλτης μακρινός.

Και σ' όποιον, ίσως, δεν αρέσει

η τρέλ' αυτή που κουβαλώ

στο blog μου ας μην ξαναμπαίνει

το κέφι να μην του χαλώ.

Εγώ "μικρό" θα παραμείνω

και -γιατί όχι;- και... "ζουρλό"

κι εύχομαι πάντα μες στην τάξη

έτσι απλά να λειτουργώ.

Φιλιά πολλά σε όλους σας

*Ένα πρόβλημα με τον υπολογιστή μου με κρατάει μακριά από την παρέα σας, αλλά έχω αφήσει άξιο συγκάτοικο στο μπλογκοφτωχικό μου. :)