Βραδιές πολυθρόνας

Στην πολυθρόνα όλο το βράδυ, ένα κουρελάκι κουβαριασμένο ώρες πολλές ξεχάστηκα. Ένα περίεργο συναίσθημα με τσαλάκωσε. Μια ανάγκη για παρέα που θα αντιδρά στις αντοχές μου. Μια ανάγκη να κατανοηθούν οι σιωπές και οι ταχύτατοι χτύποι εντός. Μια επιτακτική ανάγκη για ασφαλή αγκαλιά που ν’ αφήνει όλα τ’ άλλα εκτός, ήχους, μυρωδιές, γεύσεις, λέξεις, εικόνες, τα πάντα. Ένα κενό ζεστό και οικείο αναζητώ να στεγνώσει η ψυχή μου.

*αυτή τη φορά το διώνυμο: βράδυ - πολυθρόνα, βγήκε έτσι. Συμβαίνουν κι αυτά, τι να κάνουμε;