Χρώμα πολύ

Το τελευταίο διάστημα, το φορτισμένο πολύ, στο κλείσιμο μιας γλυκιάς βραδιάς βρεθήκαμε τυχαία. Το κλίμα "περίεργο", κάπως "βαρύ", σε πλήρη αντιδιαστολή με τη διάθεσή μου! Έκανα φιλότιμες προσπάθειες, πρέπει να το παραδεχτείς. Απέδωσαν κάποιες, σκάσανε χαμόγελα. Ακούστηκαν και μερικά χαχανιτά. Έπεσαν και οι σχετικές μούντζες. Και ενώ εσείς αρχίζατε μάλλον να νιώθετε καλύτερα, εγώ ερχόμουν σε αμηχανία. ΠΑΛΙ με κολλούσες στον τοίχο. Κάθε φορά το ίδιο λυτρωτικά αποπνικτικό συναίσθημα: η πλάτη στον τοίχο και ούτε εκατοστό χώρου διαφυγής -αλήθεια, από πού και από ποιον;

-Θέλω να δω σκίτσα σου, μου είπες.
-Δεν έχω... είπα ψέματα. Είχα. Ελάχιστα.
-Θέλω να δω αυθόρμητα σχέδιά σου!
Είπες ακόμα δυο κουβέντες και έφυγα. Πάλι "μ' είχες πιάσει", αισθάνομαι χωρίς ουσιαστικό κόπο. :)

Τις τελευταίες μέρες οι ώρες παραμονής στο κρεβάτι αυξήθηκαν. Και εκεί, ανάμεσα σε σκέψεις, αναγνώσματα, απουσίες κι άλλες σκέψεις... δημιουργήθηκε η ανάγκη για αποφόρτιση. Μοναδικό μέσο αποφόρτισης για μένα... τα χέρια. Πάντα τα χέρια. Ίσως με διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά, όμως πάντα τα χέρια. Χθες αναζήτησα χρώματα και χαρτί. Μια καρδιά κόκκινη ξέφυγε από την γκρίζα ανθρώπινη φιγούρα. Είχε τόση χαρά να την προσφέρει, αλλά... γυρισμένη πλάτη... Ένα σπιτάκι πίσω. Ψηλό. Περίεργο. Με πολλά παράθυρα μικρά. Άλλο ένα δίπλα. Κι άλλο, κι άλλα... Σκιές που φτιάχνει το φεγγάρι... Πολύ χρώμα για νύχτα, ε; Για δες!

-Ορίστε! Εσύ δεν ήθελες αυθόρμητα σχέδιά μου; Πάρε λοιπόν.
-"Γιατί κι εγώ, όποια πόρτα κι αν άνοιγα, βρισκόμουν μέσα στα παιδικά μου χρόνια...", μου απαντάς με λόγια δανεικά.

Διαβάζω την απάντησή σου, χαμογελώ που πάλι μ' έπιασες, ψιλοβουρκώνω που μπορείς να το κάνεις, σκέφτομαι την επόμενη φορά να μη ζωγραφίσω μόνο γυρισμένες πλάτες, φτάνω στο τέλος, διακρίνω νοιάξιμο για την αιτία όλου αυτού του... κακού και... ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΖΕΙΣ, ΚΑΝΟΝΙΚΑ, ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ!!!!

Α, να χαθείς, ρε! Με βάζεις και με βγάζεις σε διαφορετικά συναισθήματα και... δε θα το γλιτώσεις, θα σου 'ρθω στο αιθουσάκι! Και μην τολμήσεις να μου πεις: "δεν θα 'μαι εκεί", γιατί θα σου απαντήσω πως απ' τη φύση σου, ΠΑΝΤΑ θα 'σαι εδώ. Χώρια που η τεχνολογία έχει κάνει τον κόσμο όλο μια... πλανητική γειτονιά. ;)

Ευχαριστοφιλιά για όλες τις φορές που μ' έχεις αφήσει με την πλάτη στον τοίχο!
Πονεμένο Γόνατο