7 χρόνια!
Κόντευε πια ένας μήνας από τότε που είχε τελειώσει το Πανεπιστήμιο και δουλειά δεν είχε ακόμα βρει, παρόλο που ήξερε καλά πως οι συνάδελφοί της ήταν περιζήτητοι παντού. Είχε ήδη κάνει το βιογραφικό της για να δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα, όμως κανένα νέο δεν υπήρχε από εκείνη την πλευρά. Ο Οκτώβρης είχε ήδη 23. Τόσες μέρες περίμενε αυτό το ρημαδιασμένο τηλεφώνημα που δεν έλεγε να γίνει! Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσε με τίποτα να ησυχάσει. Βημάτιζε στο μικροσκοπικό δωματιάκι της πολλές ώρες, πάνω κάτω, λες και με το δικό της πήγαινε έλα θα προκαλούσε την κίνηση που περίμενε.
Μέρες σκεφτόταν πως αν ήθελε να δουλέψει, έπρεπε να αλλάξει την αίτησή της και να μην παραμένει συναισθηματικά δεσμευμένη σε τίποτα, ούτε καν στην πόλη που τόσο λάτρευε και αρνούνταν πεισματικά να εγκαταλείψει, προβάλλοντας ένα σωρό δικαιολογίες, όπως αυτή του μεταπτυχιακού! Στο κάτω κάτω, ο υπάλληλος του Υπουργείου τής το είχε πει ξεκάθαρα: "Κενά υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα. Καλό θα ήταν να αλλάζατε τη δήλωσή σας και να ζητούσατε και σχολεία εκτός Ιωαννίνων."...
Το κεφάλι της κόντευε να εκκραγεί. Το ξύλινο πάτωμα φλυαρούσε κάτω από τα γυμνά της πόδια. Δάγκωνε και ξαναδάγκωνε το μανίκι τής άσπρης φλις μπλούζας της, σαφής ένδειξη πως ήθελε να φάει τις σάρκες της. "Χτύπα, π' ανάθεμά σε, κωλοτηλέφωνο!"
"Μπλινκ" ακούστηκε μέσα στη νύχτα. Γύρισε στον υπολογιστή της. Κι άλλο "μπλινκ" κι ένα παραθυράκι άνοιξε: "Ακόμα δεν κοιμήθηκες, εσύ;". Κάποιος που θα μπορούσε να μοιραστεί την αγωνία της. "Όχι, δεν μπορώ να κοιμηθώ", σχημάτισαν τα δάχτυλά της νευρικά. "Γιατί, παιδάκι μου; Τι συμβαίνει;", επέμεινε το παραθυράκι. "Περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο και δε χτυπάει, ρε γαμώτο!" σχημάτισε με λέξεις την αγωνία της. "Δώδεκαααααααααα και δε χτυπάει το τηλέεεεεεφωνοοοοο!" την πείραξε το παραθυράκι. "Έλα, σταμάτα να παίζεις με τον πόνο μου! Πάει ένας μήνας! Τι περιμένουν για να με ειδοποιήσουν; Θέλω να δουλέψωωωωωωωωωωω!!! Και αυτοί απ' το Υπουργείο μού πρότειναν να αλλάξω την αίτησή μου και να δηλώσω επιθυμία για τοποθέτηση ανά την Ελλάδα. Θαρρώ πως έχουν δίκιο. Αύριο πρωί θα περάσω απ' την Πρωτοβάθμια να κάνω νέα δήλωση. Το πήρα απόφαση.", είδε τα δάχτυλά της να πληκτρολογούν απελπισμένα μια λύση. "Άντε να κοιμηθείς τώρα κι αύριο σκέφτεσαι τι θα κάνεις", η φωνή της ψυχραιμίας απ' την άλλη άκρη της Ελλάδας. "Μπα, το αποφάσισα. Αύριο πρωί θα πάω να δηλώσω αλλιώς, να τελειώνουμε. Δε γίνεται να κάθομαι στα Γιάννενα έτσι, χωρίς λόγο!". "Καληνύχτα, μικρό κι ό,τι σε φωτίσει...".
Ο υπολογιστής σίγησε. Το πάπλωμα την αγκάλιασε σφιχτά και ο Μορφέας εμφανίστηκε γρήγορα, πριν προλάβει να αλλάξει γνώμη για την απόφαση που 'χε μόλις πάρει.
"Ντρρρρριιιιιιιιιιιιιν", ο διαπεραστικός ήχος του τηλεφώνου. "Ντρρρρριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν", επέμεινε. "Γαμώ την καταδίκη μου, ποιος με σκέφτεται 8.00 η ώρα το πρωί; Στον ύπνο τους με βλέπανε;" σκέφτηκε καθώς ξεπρόβαλε το κεφάλι της κάτω απ' τα σκεπάσματα και κοίταξε το ρολόι με μισό μάτι. Το χέρι απλώθηκε στο πλάι, αριστερά. Σκόνταψε στα γυαλιά και στο αρκουδάκι. "Ντρρρρρριιιιιιιιιιιιιιιιιιν" βιαζόταν εκνευριστικά το τηλέφωνο.
-Παρακαλώ;
-Η κυρία Κ.;
-Η ίδια.
-Είμαι ο Μ. ο διευθυντής του ιδιωτικού σχολείου...
Στο άκουσμα του ονόματος και της ιδιότητας του ομιλητή, ανακάθισε στο στήθος της και ξύπνησε για τα καλά.
-Μάλιστα...
-Μπορείτε να έρθετε από το σχολείο, σας παρακαλώ, να κουβεντιάσουμε; Μάλλον προσληφθήκατε...
-Εχμ, ναι, φυσικά και μπορώ, αλλά κατά τις 10.00, γιατί θα περάσω απ' την Πρωτοβάθμια να αλλάξω την αίτησή μου...
-Δε χρειάζεται, δε χρειάζεται, προσληφθήκατε! Μπορείτε να έρθετε από 'δώ, να τα πούμε; έσπευσε να προλάβει η ανδρική φωνή.
-Βεβαίως, σε καμιά ώρα; ρώτησε καθώς σηκωνόταν απ' το κρεβάτι.
-Ε, ξέρετε... θα μπω για την ώρα εγώ στην τάξη και ελάτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε.
Έκλεισε το τηλέφωνο λέγοντας "σε λίγο θα 'μαι εκεί" και σκοντάφτοντας στις παντόφλες της. Φόρεσε το γαλάζιο τζιν που βρήκε ακουμπισμένο στην καρέκλα και το κόκκινο πουλόβερ που της είχε πλέξει η θεία της. Έδεσε βιαστικά τα κορδόνια των αθλητικών παπουτσιών, χτένισε μάνι μάνι τα μαλλιά της, έβαλε το παλτό της, βούτηξε την τσάντα της και ξεκίνησε.
Βρήκε εύκολα ταξί και σε λίγα λεπτά περνούσε την είσοδο του σχολείου. Κατευθύνθηκε γρήγορα στο γραφείο του διευθυντή. Τον βρήκε να μιλάει στο τηλέφωνο. Ύστερα από μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα, ο διευθυντής την κρατούσε απ' το μπράτσο και την οδηγούσε στον πρώτο όροφο του κτιρίου. "Θα κάνεις μάθημα στο Γ2! Έχει 11 εξαιρετικά παιδάκια!", της χαμογέλασε. Άνοιξε την πόρτα της αίθουσας και πέρασε μέσα πρώτος.
"Παιδιά, σας έχω νέα. Από εδώ η νέα σας δασκάλα..."
Η ημερομηνία στον πίνακα έγραφε: 24 Οκτωβρίου 2004.
Μέρες σκεφτόταν πως αν ήθελε να δουλέψει, έπρεπε να αλλάξει την αίτησή της και να μην παραμένει συναισθηματικά δεσμευμένη σε τίποτα, ούτε καν στην πόλη που τόσο λάτρευε και αρνούνταν πεισματικά να εγκαταλείψει, προβάλλοντας ένα σωρό δικαιολογίες, όπως αυτή του μεταπτυχιακού! Στο κάτω κάτω, ο υπάλληλος του Υπουργείου τής το είχε πει ξεκάθαρα: "Κενά υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα. Καλό θα ήταν να αλλάζατε τη δήλωσή σας και να ζητούσατε και σχολεία εκτός Ιωαννίνων."...
Το κεφάλι της κόντευε να εκκραγεί. Το ξύλινο πάτωμα φλυαρούσε κάτω από τα γυμνά της πόδια. Δάγκωνε και ξαναδάγκωνε το μανίκι τής άσπρης φλις μπλούζας της, σαφής ένδειξη πως ήθελε να φάει τις σάρκες της. "Χτύπα, π' ανάθεμά σε, κωλοτηλέφωνο!"
"Μπλινκ" ακούστηκε μέσα στη νύχτα. Γύρισε στον υπολογιστή της. Κι άλλο "μπλινκ" κι ένα παραθυράκι άνοιξε: "Ακόμα δεν κοιμήθηκες, εσύ;". Κάποιος που θα μπορούσε να μοιραστεί την αγωνία της. "Όχι, δεν μπορώ να κοιμηθώ", σχημάτισαν τα δάχτυλά της νευρικά. "Γιατί, παιδάκι μου; Τι συμβαίνει;", επέμεινε το παραθυράκι. "Περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο και δε χτυπάει, ρε γαμώτο!" σχημάτισε με λέξεις την αγωνία της. "Δώδεκαααααααααα και δε χτυπάει το τηλέεεεεεφωνοοοοο!" την πείραξε το παραθυράκι. "Έλα, σταμάτα να παίζεις με τον πόνο μου! Πάει ένας μήνας! Τι περιμένουν για να με ειδοποιήσουν; Θέλω να δουλέψωωωωωωωωωωω!!! Και αυτοί απ' το Υπουργείο μού πρότειναν να αλλάξω την αίτησή μου και να δηλώσω επιθυμία για τοποθέτηση ανά την Ελλάδα. Θαρρώ πως έχουν δίκιο. Αύριο πρωί θα περάσω απ' την Πρωτοβάθμια να κάνω νέα δήλωση. Το πήρα απόφαση.", είδε τα δάχτυλά της να πληκτρολογούν απελπισμένα μια λύση. "Άντε να κοιμηθείς τώρα κι αύριο σκέφτεσαι τι θα κάνεις", η φωνή της ψυχραιμίας απ' την άλλη άκρη της Ελλάδας. "Μπα, το αποφάσισα. Αύριο πρωί θα πάω να δηλώσω αλλιώς, να τελειώνουμε. Δε γίνεται να κάθομαι στα Γιάννενα έτσι, χωρίς λόγο!". "Καληνύχτα, μικρό κι ό,τι σε φωτίσει...".
Ο υπολογιστής σίγησε. Το πάπλωμα την αγκάλιασε σφιχτά και ο Μορφέας εμφανίστηκε γρήγορα, πριν προλάβει να αλλάξει γνώμη για την απόφαση που 'χε μόλις πάρει.
"Ντρρρρριιιιιιιιιιιιιν", ο διαπεραστικός ήχος του τηλεφώνου. "Ντρρρρριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν", επέμεινε. "Γαμώ την καταδίκη μου, ποιος με σκέφτεται 8.00 η ώρα το πρωί; Στον ύπνο τους με βλέπανε;" σκέφτηκε καθώς ξεπρόβαλε το κεφάλι της κάτω απ' τα σκεπάσματα και κοίταξε το ρολόι με μισό μάτι. Το χέρι απλώθηκε στο πλάι, αριστερά. Σκόνταψε στα γυαλιά και στο αρκουδάκι. "Ντρρρρρριιιιιιιιιιιιιιιιιιν" βιαζόταν εκνευριστικά το τηλέφωνο.
-Παρακαλώ;
-Η κυρία Κ.;
-Η ίδια.
-Είμαι ο Μ. ο διευθυντής του ιδιωτικού σχολείου...
Στο άκουσμα του ονόματος και της ιδιότητας του ομιλητή, ανακάθισε στο στήθος της και ξύπνησε για τα καλά.
-Μάλιστα...
-Μπορείτε να έρθετε από το σχολείο, σας παρακαλώ, να κουβεντιάσουμε; Μάλλον προσληφθήκατε...
-Εχμ, ναι, φυσικά και μπορώ, αλλά κατά τις 10.00, γιατί θα περάσω απ' την Πρωτοβάθμια να αλλάξω την αίτησή μου...
-Δε χρειάζεται, δε χρειάζεται, προσληφθήκατε! Μπορείτε να έρθετε από 'δώ, να τα πούμε; έσπευσε να προλάβει η ανδρική φωνή.
-Βεβαίως, σε καμιά ώρα; ρώτησε καθώς σηκωνόταν απ' το κρεβάτι.
-Ε, ξέρετε... θα μπω για την ώρα εγώ στην τάξη και ελάτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε.
Έκλεισε το τηλέφωνο λέγοντας "σε λίγο θα 'μαι εκεί" και σκοντάφτοντας στις παντόφλες της. Φόρεσε το γαλάζιο τζιν που βρήκε ακουμπισμένο στην καρέκλα και το κόκκινο πουλόβερ που της είχε πλέξει η θεία της. Έδεσε βιαστικά τα κορδόνια των αθλητικών παπουτσιών, χτένισε μάνι μάνι τα μαλλιά της, έβαλε το παλτό της, βούτηξε την τσάντα της και ξεκίνησε.
Βρήκε εύκολα ταξί και σε λίγα λεπτά περνούσε την είσοδο του σχολείου. Κατευθύνθηκε γρήγορα στο γραφείο του διευθυντή. Τον βρήκε να μιλάει στο τηλέφωνο. Ύστερα από μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα, ο διευθυντής την κρατούσε απ' το μπράτσο και την οδηγούσε στον πρώτο όροφο του κτιρίου. "Θα κάνεις μάθημα στο Γ2! Έχει 11 εξαιρετικά παιδάκια!", της χαμογέλασε. Άνοιξε την πόρτα της αίθουσας και πέρασε μέσα πρώτος.
"Παιδιά, σας έχω νέα. Από εδώ η νέα σας δασκάλα..."
Η ημερομηνία στον πίνακα έγραφε: 24 Οκτωβρίου 2004.
posted by marilia | 01:33
12 Comments:
7 χρόνια ...φαγούρα! Καλέ, εσύ ...πάλιωσες!!!
Πάντα τέτοια! Να γιορτάσεις πολλές, ακόμα, επετείους και να γίνεσαι, συνεχώς, καλύτερη, αν και ήδη έχεις πιάσει ...ταβάνι, νομίζω!
Μ' αρέσει που θυμάσαι τα πρώτα σου βήματα.
Σου δίνω της ...καληνύχτας τα φιλιά!
.... και ύστερα ήρθαν οι .... αχ τις ξέχασα ... γμτ ... πως τις λέγανε; ... μα το θυμόμουν .... οι κουκουναριές , όχι .... οι πασχαλιές .... όχι γμτ ..... πωπω άρχισα να μεγαλώνω ... οι ..... γμτ
με γύρισες χρόνια πίσω βρε Μαριλίτσα
καλημέρα .....
Γλυκουλάκο μου, εεεεεμ, μεγαλώνει ο κόσμος, ακόμα και τα... "μωρά". Μπουέεεεεεεεε! Τέλος πάντων, πάλιωσα κι εγώ. Ο... κατσάβιδους μ' έλεγε "παλιοσειρά" από τον τρίτο χρόνο υπηρεσίας! χαχαχαχα!
Πώς να μην τα θυμάμαι τα πρώτα βήματα; Ήταν δύσκολα, επώδυνα και πολλές φορές έφαγα τα... μούτρα μου. Όχι ότι τώρα δεν τα τρώω, αλλά, πλέον, μπορώ να βλέπω κάποια πράγματα πριν συμβούν. ;)
Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ για όλα. ;) ΕΚΤΟΣ από της καληνύχτας τα φιλιά που... δεν τα θέλω γιατί "δε φεύγω απόψε και απ' τ' αμάξι δε θα βγω κι αν έχεις τίποτα, σου λέω, να συγκρίνεις, εδώ να μείνεις, να το μάθουμε κι οι δυο" :Ρ:Ρ:Ρ Φάλτσε μου! χιχιχιχιχι!
Γιώργο, εμείς δεν γνωριζόμαστε τότε... Ε, όποιος κι αν γυρίζει πίσω, μας παρασέρνει μαζί του, έστω για μερικά εκατοστά. ;)
Αυτό με τα... κενά να το προσέξεις! Πολλά σταυρόλεξα και παιχνίδια μνήμης! χιχιχιχιχιχι! :Ρ:Ρ:Ρ (μπορώ να σε πειράζω ακόμα, ε; )
κουτσουπιές κουτσουπιές βρήκα την λέξη που έψαχνα ... τώρα τυχαία..
οπότε η αρχή του προηγούμενου σχολίου μου γίνεται "και ύστερα ήρθαν οι κουτσουπιές" χεχεχεχε
Γιάννενα! Τόση ομίχλη που θα την κουβαλάω για πάντα στο μυαλό μου. Εύχομαι να είσαι πάντα σε μια τάξη (κυριολεκτικά και μεταφορικά!).
ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΤΟ ΜΩΡΟ!!!
Κατερίνα, αυτό που μένει απ' τα Γιάννενα δεν είναι η ομίχλη, αλλά η μαγεία που τυλίγει την πόλη. Και δε μένει στο μυαλό, αλλά στην καρδιά! ;)
Ευχαριστώ για την ευχή! Είθε!
ΓιάννηΜμμμ, το... μωρό (σας) θα 'ναι πάντα... μωρό, γιατί δεν έχω καμιά πρόθεση να παραδώσω πιπίλα, στον αιώνα τον άπαντα! χαχαχαχαχα! Και κοιτάτε να με προσέχετε, γιατί... άντε! Μ' έχετε παραμελήσει εντελώς!!! :Ρ:Ρ:Ρ
Μπουγελοφιλί! ;Ρ
ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ ΕΣΥ!!!
Μαρούλαααααααααααααααααααααααααααα!!!
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!
Πιάσε ένα φιλί! Άντε! :)
Μπα...είχα αφήσει σχόλιο "βαθυστόχαστο" ως συνήθως και αυτό χάθηκε...
Αν θυμάμαι καλά ήταν απορίες:
Είναι αυτό το εξαιρετικό κείμενο όντως έτσι, είναι "άσκηση" γραφής ή είναι και τα δυο;
Αν δεν είχε κτυπήσει το τηλ τότε, μήπως η δασκάλα να είχε πάει Κρήτη; χαχα!
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκι! ;-)
Το κείμενο είναι όντως έτσι. Όμως τα τελευταία κείμενα, ούτως ή άλλως, είναι επηρεασμένα από τα μαθήματα γραφής. Ίσως να μην τα παρουσίαζα έτσι ή και να μην τα έγραφα καν, όμως τώρα, παίζω βάσει οδηγιών. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά... δε βαριέσαι;
Ναι, αν δεν είχε χτυπήσει το τηλέφωνο, η δασκάλα μπορεί να 'χε πάει Κρήτη μια ώρα αρχύτερα ή μπορεί να 'χε βρεθεί κάπου αλλού, ανά την Ελλάδα. Αν δεν είχε χτυπήσει το τηλέφωνο, η ζωή της θα 'ταν αλλιώς, σίγουρα! Όμως χτύπησε! :) Και είδε πώς είναι να δουλεύεις τρελά, να μην πληρώνεσαι, να δέχεσαι κακεντρεχή σχόλια, αλλά και να 'χεις ανθρώπους να σε στηρίζουν από απόσταση, όπως ο mortalΜΟΥ και ο ΓιάννηςΜΟΥ! :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home