webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

3.11.11

Η έκπληξη

Το θαλασσί αυτοκίνητο πλησίαζε γρήγορα την καθορισμένη θέση που σταματά και ξεκουράζεται από την ταλαιπωρία του δρόμου, όταν η οδηγός του φρέναρε απότομα κάνοντάς το να κοκαλώσει. Το χέρι της γρήγορα αναζήτησε το κουμπάκι με το " - " για να μειώσει την ένταση του ήχου του ραδιοφώνου. "Αυτή ήταν η έκπληξη, λοιπόν!", είπε χαμογελώντας και κοιτάζοντας με γουρλωμένα μάτια το μπουκωμένο στόμα του καφέ γραμματοκιβωτίου. Δυο φάκελοι κρατούσαν το πορτάκι του κουτιού ανοιχτό, όμως ο ένας ήταν εκείνος που τράβηξε την προσοχή της και προκάλεσε το απότομο φρενάρισμα του αυτοκινήτου και των σκέψεών της. Εκείνος ο ένας ήταν η αιτία να σχηματιστεί στο πρόσωπό της ένα πλατύ χαμόγελο, ξορκίζοντας έτσι την κούραση της μέρας στη δουλειά.

Πάρκαρε βιαστικά, κατέβηκε από το αυτοκίνητο και, με το "γκαπ" της πόρτας, το χέρι της απλώθηκε προς την έκπληξη που την περίμενε υπομονετικά. Δεν κατέβασε καν την τσάντα με τα βιβλία της από το πίσω κάθισμα, ούτε κλείδωσε το αμάξι της. Έμεινε να κρατά τους φακέλους και να χαμογελά. Ο ένας λευκός κι αδιάφορος, με τα γκρίζα γράμματα της επωνυμίας της τράπεζας και το διάφανο παραθυράκι που άφηνε ακάλυπτα τα στοιχεία της. "Πάλι για το αυτοκίνητο...", σκέφτηκε φευγαλέα. Δεν ήθελε τίποτα να της αποσπάσει την προσοχή από τον άλλο φάκελο, τον ωχρό, με τα δυο γραμματόσημα κολλημένα με απόλυτη τάξη στην πάνω δεξιά γωνία. Λίγο παρακάτω μια μικρή, λευκή, αυτοκόλλητη ετικέτα. Μαύρα, βιαστικά γραμματάκια σχημάτιζαν το όνομα και τη διεύθυνσή της. Δε χρειάστηκε να δει το μικρό, ορθογώνιο αυτοκόλλητο στην πάνω αριστερή γωνία... Αναγνώρισε το γραφικό χαρακτήρα! Το χαμόγελο πλάτυνε. Όχι, δεν ήθελε να το ανοίξει στη μέση της πιλοτής, όρθια και με τα πράγματά της στο αμάξι. Έτσι, άνοιξε την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου και τράβηξε άτσαλα την τσάντα της και το μπουφάν. Δυσκολεύτηκε, αλλά, τελικά, όλα βολεύτηκαν στα χέρια της. Αχ! Ήταν κι αυτά τα ψώνια απ' το σούπερ μάρκετ στο πορτ μπαγκάζ... Βιαστικά και με νευρικές κινήσεις μετέφερε τις δυο εξάδες νερού ως την εξώπορτα του σπιτιού και επέστρεψε στ' αμάξι για τη σακούλα με τα υπόλοιπα πράγματα. Οι φάκελοι πάντα ανά χείρας. Ο ωχρός κολλημένος πάνω της, εκεί, κοντά στην καρδιά.

"Γαμώ την καταδίκη μου, κωλοκλειδιά!" μουρμούρισε χώνοντας το δεξί της χέρι στην άδεια τσέπη του μπουφάν, ενώ ταυτόχρονα, με το αριστερό, πατούσε το κουμπάκι για να κλειδώσει το αυτοκίνητο. "Πάντα όταν βιάζομαι μου την κάνετε!", σκέφτηκε ψάχνοντας νευρικά στην άλλη τσέπη. Η τσάντα με τα βιβλία στο δεξί ώμο. Το μπουφάν στο αριστερό χέρι. Η σακούλα και οι εξάδες με το νερό στα πόδια της και οι φάκελοι εκεί, κολλημένοι πάνω της. Ανακουφιστική παγωνιά μετάλλου στα δάχτυλα, ανακουφιστικός ήχος κλειδιών στα αφτιά και το μαρτύριο της αναμονής λίγο ακόμα και θα τελείωνε. "Γκλιν" ήχος κλειδιών που πέφτουν στο τσιμέντο. "Έλεος πια! Γαμώτο!!!!", τσίριξε. Το βλέμμα της, καθώς έσκυψε να σηκώσει τα κλειδιά, έπεσε στον ωχρό φάκελο. Χαμογελούσε! Ο φάκελος της χαμογελούσε! Σκισμένος καθώς ήταν, την άφησε να δει το εσωτερικό του. "Φρόνιμα, θα σε δω επάνω, με υπομονή!" σκέφτηκε και του χαμογέλασε κι εκείνη, ανοίγοντας την εξώπορτα.

Ο χρόνος για να ανέβει τα δεκατέσσερα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο διαμέρισμά της της φάνηκε ατελείωτος. Ακολούθησε νέα πάλη για το σωστό κλειδί, εκεί, στο χαλάκι της εισόδου. Μερικά βασανιστικά δευτερόλεπτα ακόμα και, επιτέλους, τα κατάφερε! Άναψε το φως του διαδρόμου. Άφησε τα ψώνια στον πάγκο της κουζίνας. Την εξάδα στο πάτωμα. Το μπουφάν, ξέπνοο, στον καναπέ. Δεν είχε διάθεση για περισσότερη τακτοποίηση. Ακούμπησε την τσάντα με τα βιβλία στο σκαμπό, δίπλα στο γραφείο. Το χέρι της κινήθηκε μηχανικά στο κουμπάκι του υπολογιστή, κλασική κίνηση, χρόνια τώρα. Πέταξε το λευκό φάκελο με περιφρόνηση πάνω στο γραφείο. Ούτε που τον άνοιξε. Γύρισε να φύγει. "Στο διάολο! Πάλι στη μέση τα παράτησα;" φώναξε καθώς σκόνταψε στις δυο στοίβες με τα πενήντα δύο τετράδια των μαθητών της που είχε αφήσει στο πάτωμα απ' το προηγούμενο βράδυ. Ο ωχρός φάκελος ήταν ακόμα κολλημένος πάνω της...

Επιτέλους, ήρθε η ώρα να απολαύσει την έκπληξη! Κατευθύνθηκε στον καναπέ του μικρού χολ, αλλά ο χώρος ήταν αρκετά σκοτεινός. Μετά από τα βασανιστικά πέντε λεπτά της άφιξής της στο σπίτι, για πρώτη φορά ο ωχρός φάκελος αναπαυόταν πάνω στον καναπέ. Άνοιξε τα παντζούρια βιαστικά. Άπλετο φως μπήκε στο χώρο. Επιτέλους, θα χαλάρωνε να ανοίξει το φάκελό της! Αχχχχ! Τα ψώνια του σούπερ μάρκετ χρειάζονταν ψυγείο. Άδειασε, όπως όπως, τα πράγματα στη συντήρηση και, επιτέλους, ήταν ελεύθερη να αφιερώσει χρόνο στον εαυτό της!

Κάθισε αναπαυτικά στον καναπέ, ακούμπησε την πλάτη στα μαξιλάρια και πήρε στα χέρια της το φάκελο. Ήθελε να τον αντιληφθεί με όλες τις αισθήσεις. Λίγο πριν σκιζόταν να τον ανοίξει το συντομότερο! Τώρα αντιστεκόταν. Χαμογέλασε. Διάβασε το όνομα του αποστολέα. Μα ήταν σίγουρη, δεν της προκάλεσε καμιά έκπληξη! Απλά χαμογέλασε περισσότερο. Ο φάκελος ήταν μικρός, γύρω στα 25 εκ. μήκος και 20 πλάτος. Γέλασε δυνατά καθώς διαπίστωνε ότι βασάνιζε τον εαυτό της αργά αλλά σταθερά, σπαταλώντας χρόνο σε ανούσιες λεπτομέρειες! "Είσαι μεγάλη ηλίθια, κοπελιά!", σκέφτηκε γελώντας. Ωστόσο, δε έδινε τέλος στο γλυκό μαρτύριο. Ο φάκελος ήταν μαλακός. Σίγουρα θα 'χε μέσα αυτή την επένδυση από προστατευτικές φουσκαλίτσες! Οι τρεις καρφίτσες του συρραπτικού θα κρατούσαν καλά φυλαγμένη την έκπληξη, αλλά ο ίδιος ο φάκελος είχε άλλη γνώμη. Είπε να... χαμογελάσει και ν' αφήσει το περιεχόμενό του να φανεί. Ε, δεν κρατήθηκε άλλο. "Έλα, κοπελιά, τελείωνε! Η καρδιά σου ακούγεται από δίπλα!", μουρμούρισε και τράβηξε το βιβλίο που την περίμενε υπομονετικά ξαπλωμένο στις προστατευτικές φουσκαλίτσες του. Ακόμα και τότε αντιστάθηκε! Τι βίτσιο! Πριν κοιτάξει το εξώφυλλο, έριξε μια ματιά στο εσωτερικό του φακέλου. "Κανένα σημείωμα! Μμμ!", κατσούφιασε και αναποδογύρισε το φάκελο τινάζοντάς το μερικές φορές, λες και επρόκειτο να πέσει από μέσα κάτι που με την πρώτη ματιά δεν θα μπορούσε να δει! "Ανόητη! Το κρατάς ήδη στα χέρια σου! Να το!", ήταν η επόμενη σκέψη και κοίταξε το βιβλίο.

Με κατακόκκινα γράμματα στο γκριζωπό εξώφυλλο ο τίτλος του: "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ". Δυο ημιτελείς κόκκινες καρδιές στο πάνω μέρος και το όνομα του συγγραφέα με μαύρα, κεφαλαία γράμματα: ΝΙΚΟΣ ΠΙΛΑΒΙΟΣ. "Ε, ποιος άλλος;", χαμογέλασε. Με προσεχτικότερη ματιά παρατήρησε ότι το γκρι εξώφυλλο απεικόνιζε ένα τοίχο κάπως ξεφλουδισμένο από το χρόνο και οι καρδιές, σαν γκράφιτι, φαινόταν σχηματισμένες από χέρι ερωτευμένου περαστικού. "Ε, πώς αλλιώς;", σκέφτηκε και άνοιξε την πρώτη σελίδα. "Να το το... σημείωμα, μικρή ανόητη!!!" είπε στον εαυτό της γελώντας.


Μισοξάπλωσε στον καναπέ, ακούμπησε το βιβλίο στο στήθος και γύρισε σελίδα. "Αχχχχ! Μυρίζει υπέροχα!", διαπίστωσε. Από μικρή το 'χε το... κόλλημα! Μύριζε τα βιβλία, λες και μύριζε λουλούδια! Δεν την είχε όμως μαλώσει και ποτέ για τη... διαστροφή της. Την άφηνε να το κάνει κάθε φορά, σε κάθε βιβλίο που άνοιγε και, μάλιστα, την άφηνε να επηρεάζεται και από τη μυρωδιά για να πει, στο τέλος, αν της άρεσε ή όχι αυτό που διάβασε. Τι να πεις; Καθένας με την τρέλα του! Οι σελίδες γύριζαν. "Σύντομο σημείωμα" για αρχή. "Αχ! Τι χαριτωμένη γραμματοσειρά!!! Κι αυτό το παιχνιδιάρικο, καλλιγραφικό αρχικό γράμμα κάθε ιστορίας! Τι καλό! Σαν να το 'γραψε χέρι ανθρώπου μου νοιάζεται για το τι και το πώς, σαν να θέλει να περάσει όλη του στη στοργή μέσα απ' το κείμενο!"... Και οι σελίδες γύριζαν η μια μετά την άλλη.

Διάβασε δεκαεφτά ιστορίες για μεγάλα παιδιά, γραμμένες με πραγματικό ενδιαφέρον, με πραγματική στοργή και αγάπη για τον αναγνώστη. Για τον καθένα ξεχωριστά! Δε μιλάμε για ιστορίες "μαζικής αποστολής", όχι! Κάθε ιστορία απευθύνεται σε σένα τον ίδιο! Εσένα που κρατάς το βιβλίο και είσαι μοναχός στον καναπέ σου. Μέχρι που συνειδητοποιείς ότι δίπλα σου έχεις ένα συνομιλητή! Όχι χάρτινο, όχι "σελιδένιο"! Έναν πραγματικό συνομιλητή που σε ακούει, σε νιώθει και σου μιλάει σε δεύτερο πρόσωπο. Ένα φίλο που, αν απλώσεις το χέρι, θα τον αγγίξεις! Τέτοιες ιστορίες διάβασε. Τέτοια παραμύθια που μπορεί να συμβούν πολύ μακριά, αλλά και υπερβολικά κοντά μας...

Ξαπλωμένη πια στον καναπέ, με ένα φλις κουβερτάκι τυλιγμένο γύρω της και ένα ποτήρι κρύο γάλα δίπλα, γύρισε και την τελευταία από τις 185 σελίδες και έκλεισε το βιβλίο ακουμπώντας το στο στήθος της. Μόνο τότε ένιωσε να παίρνει μια βαθιά ανάσα. Το χαμόγελο πλάτυνε γλυκά. "Σ' ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ και μου μιλάς!", του είπε σιωπηλά.

Λίγο πριν την πάρει ο ύπνος σκέφτηκε ότι ήταν το έκτο ή το έβδομο βιβλίο του που διάβαζε "με τη μία", χωρίς να χρειάζεται ούτε καν σελιδοδείκτη! Το άφηνε από τα χέρια της όταν πια είχε φτάσει στην τελευταία του σελίδα, σίγουρη ότι θα ξαναγυρνούσε κάποια στιγμή για να το ξαναδιαβάσει όλο, απνευστί, χωρίς τίποτα να διακόπτει την αίσθηση ότι αυτός ο άνθρωπος λέει πάντα Ιστορίες της Καρδιάς.

Καλοτάξιδο κι αυτό!
ευχαριστοφιλάκι

16 Comments:

Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Ώστε 14 είναι τελικά τα σκαλοπάτια...
Ντόινγκ... ντόινγκ...ντίνγκ....

6/11/11 16:54  
Blogger marilia said...

Γιατί, παραπάνω τα 'χες μετρήσει; Ή μήπως λιγότερα; Αν σου 'χαν φανεί λιγότερα, έφταιγε, σίγουρα, η δύναμη...

6/11/11 17:26  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Όταν τα κατεβαίνεις ντίνγκ-ντόινγκ, σου φαίνονται πάντα περισσότερα!

6/11/11 17:28  
Blogger marilia said...

Ε, ας πρόσεχες κι εσύ, κομμάτι... ;)

6/11/11 19:07  
Blogger Άιναφετς said...

Πολύ χαίρομαι που το κρατάς στο ύψος της καρδιάς...γιατί εκεί είναι η θέση του!

Αφιλάκι τρυφερό!

ΥΓ:Χαίρομαι που σου άρεσε και η γραμματοσειρά...

6/11/11 19:16  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Πόσο να προσέξω πιά;
Είχε καεί η λάμπα στο διάδρομο, κατά λάθος αλλάξαμε τη λάμπα της τουαλέτας, μου δωσες και μια σπρωξιά μπαμπέσικα... ε... μέτρησε η πλατούλα και ο πισινούλης μου 14 (ή 104, δεν θυμάμαι ακριβώς) σκαλοπάτια.

6/11/11 19:16  
Blogger marilia said...

Άιναφετς, πώς αλλιώς; :) Και τα σκίτσα μού άρεσαν!!! (και, μεταξύ μας, έκανα κάτι γέλια χθες βράδυ με τα μαγουλάκια του... ιπτάμενου Αλέξανδρου!!! χαχαχαχαχα! Φοβερά!!!)

Ασκαρούλη, παιδί μου, σοβαρέψου! Τη λάμπα της σκάλας έπρεπε να αλλάξεις, όχι της εισόδου!!! Και καμία σπρωξιά δε σου έδωσα! Ίσα ίσα που σου κρατούσα και τη σκάλα, μην τσακιστείς και σε τρέχω! Και άμα θες να... τσακωθούμε -που 'χουμε και καιρό- να το κάνουμε σε άλλο ποστ μωρέ; :):):)

6/11/11 19:25  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Eντάξει... αλλά να μου το θυμήσεις να τσακωθούμε γιατί εγώ θα το ξεχάσω...

6/11/11 19:29  
Blogger mortal said...

Ωραία παρουσίαση βιβλίου! Σίγουρα πρέπει να αξίζει, όπως όλα του συγγραφέα.

ΥΓ. Ο Ασκαρ με το ...κουτρουβάλημά του, τι δουλειά έχει σ' αυτό το ποστ;

9/11/11 22:02  
Blogger marilia said...

Γλυκουλάκο μου, πράγματι το βιβλίο είναι ΥΠΕΡΟΧΟ κι αυτό, όπως και τα προηγούμενα που διάβασα. ψάξε το! Εκτός κι αν... έρθεις και διαβάσεις το δικό μου! χιχιχιχιχι!

Τι; Φιλάκι δεν έχει;
Σμακ


Υ.Γ. Έλα μου ντε! Είπε να κάνει το ποστ... τσίρκο! Και πού να 'χε... κουτρουβαλιαστεί κιόλας!!!

9/11/11 22:08  
Blogger mortal said...

Ας τον έσπρωχνες, λοιπόν...

10/11/11 02:00  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Μαριλάκι μας, χρόνια πολλά, να είσαι πάντα καλά, χαρούμενο και... παραμυθιασμένο!

Τον παραμυθάσου τον είχε σήμερα το περιοδικό Lifo με φώτο στην πλατεία μαβίλη.
Μπες στο σάιτ να το δεις...
Πολλά φιλιά!

17/11/11 19:46  
Blogger marilia said...

Ευχαριστώ!

Ναι, το 'χω δει πριν από σένα :) ;)

17/11/11 19:56  
Blogger Άιναφετς said...

Χρόνια πολλά και ακόμα καλύτερα, στη πιο γλυκιά δασκαλίτσα που έχω γνωρίσει!
Τις εύχομαι κάθε ευτυχία γιατί το αξίζει!
Που είναι καλέ η τουρτίτσα να κεραστούμε;

Πολλά πολλά ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια καρδιάς! :) :) :)

17/11/11 22:46  
Blogger marilia said...

Ε, περιμένετε ως αύριο για το κέρασμα!!! Το... επίρρημα παραπάνω πάντα βιαζόταν να με... μεγαλώσει. Μην το ακολουθείς κι εσύ! :):)

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές! :)
φιλάκι

17/11/11 22:49  
Blogger Άιναφετς said...

Α! καλά μου το είχε πει ο Ιπτάμενος...!
Οκ! θα τα επαναλάβω αύριο με το γλυκό!

ΑΦ=Μουτς!

17/11/11 23:03  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home