Α, όπως... αγαπάω

Ελευθερία από σήμερα! Ελευθερία με... περιοριστικούς όρους και περιορισμένα όρια. Ελευθερία από ρουτίνες, εκνευρισμούς, πιέσεις, φωνές... Δέσμια της ευθύνης, της τελειομανίας, της υποχρέωσης και του καθήκοντος, παρόλ' αυτά.

Τελευταία ώρα, μετά τα έθιμα των ημερών, είπαμε να ζωγραφίσουμε εικόνες πασχαλινές. Οι μικροί. Η μεγάλη, αφού έβαλε σε τάξη τα χαρτιά γύρω της, αφού πέταξε τα άχρηστα -δυστυχώς όχι εκείνα τα επί της ουσίας- είπε να μην τσαλακώσει και πετάξει και την... κραυγή από "Α". Κόλλα που 'χε απομείνει από το "αλφαβητάρι" που 'χαμε εικονογραφήσει τότε. Κραυγή διάτρητη πια, λερωμένη, κουρελιασμένη, ό,τι πρέπει για εκτόνωση! Να της δώσει μια τελευταία πνοή μπας και φωνάξει, επιτέλους, ό,τι πρέσβευε.

Πάλι τα χέρια. Πάλι χρώματα από την τσάντα. Πάλι ένταση να εκτονώνεται σε ακαθόριστες γραμμές. Αλλά αυτές δε ζήτησες; Ορίστε! Σπεύδω να δικαιολογηθώ, μη θαρρήσει κανείς πως μεγαλοπιάστηκα και βάλθηκα να εκθέτω τις μουντζούρες μου σε κοινή θέα.

-Ζωγράφισες τίποτα; με ρώτησες.
-Ναι... κάτι έκανα.
-Πού 'ν' το;

Ορίστε λοιπόν. Μαζί με τις σκέψεις μου, όπως δημιουργήθηκαν οδηγώντας για πίσω... Με ένα φεγγάρι στρογγυλό, φωτεινό, μελαγχολικό, αλλά εξαιρετικά γοητευτικό να μου κλέβει το βλέμμα καθόλη τη διαδρομή. Και μια τάση να δικαιολογήσω τις ανάσες τις βαθιές που δε σώζουν τίποτα...

Είχα πει ότι θα σταματούσα να γράφω. Σ' ευχαριστώ που με τσίγκλισες να μην το κάνω. ;)

Πονεμένο Γόνατο


Υ.Γ. Άμα ξεπονέσει πώς θα με αποκαλείς; Τρέμω στη σκέψη!!! :):):):):):)
Υ.Γ. Να ομορφοπεράσετε! Και να μου φέρετε σοκολάτες! ;)