Δράστης!

Μέρες ζουλάω το μυαλουδάκι μου επιμένοντας να το βάλω να σκεφτεί και να γράψει κάτι. Εκείνο αρνείται πεισματικά. Σαν μωρό παιδί κάνει. "Δε θέλω, σου λέω! Σταμάτα να με πιέζεις να κάνω δουλειά! ΔΕ ΘΕΕΕΕΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!" Είδα κι απόειδα και το άφησα στην ησυχία του. Το βασάνιζε εκείνος ο βήχας, οι μέρες που έλειπε με αναρρωτική από τη δουλειά, οι μέρες που ήταν στη δουλειά αλλά αδυνατούσε να αντεπεξέλθει... Σκεφτόταν και εκείνες τις φάλτσες νότες που σφήνωναν στο λαιμό και στενοχωριόταν, το κακόμοιρο. Τελικά σήμερα μου είπε ότι ήθελε να μου κάνει τη χάρη και να γράψει κάτι. Δηλαδή, τα χέρια μου του το ζήτησαν. Δεν ξέρω αν και πώς τελικά το έπεισαν, αλλά το θέμα είναι ότι το χατίρι των χεριών μου πέρασε και ο γλυκός ήχος του πληκτρολογίου επιτέλους ακούγεται! Μουσική υπόκρουση ο "Στυλίτης" για τον οποίο φρόντισε ο Νικόλας (ευχαριστώ, καλέ μου!). Αφορμή για τις γραμμούλες που γεννιούνται στην οθόνη μου...

το ακρωτήριο Δράστης όπως φαίνεται από το παράθυρο της τάξης μου!!!

Όταν ο χρόνος με πιέζει, όταν οι απαντήσεις σε, θεωρητικά εύκολες, ερωτήσεις δεν είναι οι αναμενόμενες, όταν τα βλέμματα που έχω απέναντί μου με προκαλούν να πω για πολλοστή φορά τα ίδια πράγματα, όταν η τάση να κάνω... χαρτοπόλεμο το πτυχίο μου αρχίζει να καταλαμβάνει απειλητικές διαστάσεις στο μυαλό μου, τότε μια ματιά στη θέα αυτή είναι αρκετή για να αποδράσω από τη δύσκολη θέση.

Άλλοτε πάλι, εκεί προς το τέλος της μέρας, όταν όλοι έχουμε πια κουραστεί και το μόνο που αναζητάμε είναι να βρούμε τρόπο για να βγούμε από τα στενά όρια της τάξης μας και να νιώσουμε πιο ελεύθεροι, σκαρώνουμε ιστορίες με τα σχήματα των σύννεφων στον ουρανό. Άλλες φορές πιανόμαστε από τα χρώματα της θάλασσας ή από την καθαρότητα του ορίζοντα για να κάνουμε μάθημα. Κι είναι απίστευτο το πόσο διαφορετικό μπορεί να γίνει το ίδιο τοπίο από τη μια μέρα στην άλλη, ακόμα κι από τη μια ώρα στην άλλη! Άλλοτε ηλιόλουστο και χαμογελαστό κι άλλοτε θλιμμένο και γκρίζο, όπως σήμερα. Άλλοτε θαμπό, θυμωμένο, συνοφρυωμένο λες κι άλλοτε παιχνιδιάρικο με ροζ-μοβ κορδέλες ο ουρανός και μπλε-πράσινο φόρεμα η θάλασσα. Πάντα όμως εκεί, πρόθυμο να με βοηθήσει να αποδράσω απ' τα άγχη μου.

Δεν ξέρω πού θα 'μαι του χρόνου. Τη θέα όμως αυτή, θα την πάρω μαζί μου.