Το μεγάλο κόλπο

Καιρό το σχεδιάζω το έγκλημα. Συγκεκριμένα, το δουλεύω στο μυαλό μου από πέρσι. Τελευταία βέβαια είχα παραιτηθεί από το μεγάλο κόλπο καθότι φέτος δεν είχα συνεργό. Πέρσι οργάνωνα όλες μου τις κινήσεις παρέα με τον Όντυ. Θα με βοηθούσε, είχε πει. Θα συνέβαλε από την αρχή και θα έμενε δίπλα μου, ως το τέλος. Με όποιο τίμημα. Ακόμα και αν χρειαζόταν να τρέξει μαζί μου, να περάσει τη νύχτα του στο κρατητήριο, αλλά και αργότερα, όταν θα εκτίαμε την ποινή μας, δήλωνε διατεθειμένος να μου συμπαρασταθεί. Το είχαμε οργανώσει καλά, ως την τελευταία λεπτομέρεια και είχαμε σκεφτεί όλα τα πιθανά σενάρια κατάληξης της επιχείρησης αυτής. Όμως… δεν προλάβαμε. Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν απειλητικά και εγώ έπρεπε να φύγω, λες και αν έμενα λίγο παραπάνω, τα Χριστούγεννα θα θύμωναν και θα ‘φευγαν και εγώ θα ‘μενα με τα κουρελιασμένα μου ρούχα και θα γινόμουν ρεζίλι στα μάτια του… e-μπαμπά μου.

Απορείτε, σας βλέπω. Και αναρωτιέστε τι πανούργο θα μπορούσε να είχε συλλάβει το «αθώο», «παιδικό» μυαλουδάκι μου. Η επιχείρηση είχε ονομαστεί: «Όλα για τον e-μπαμπούλη μου» και στόχος μας ήταν να στήσουμε ενέδρα στον Αϊ-Βασίλη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και να του κλέψουμε τα δώρα. Ή, πιο σωστά, να στήσουμε ενέδρα και να κάνουμε το έλκηθρο και το σάκο του άνω κάτω, μέχρι να βρούμε το γούνινο Πάντα που ήθελα να κάνω δώρο στο Γιάννη και το οποίο δεν έβρισκα ΠΟΥΘΕΝΑ!

Έτσι αποφασίσαμε πού θα κρυφτούμε. Το σύνθημα-απειλή το είχα έτοιμο. Το τραγουδούσε η αδερφή μου τα προηγούμενα Χριστούγεννα, μαζί με μια παρέα μουσικών, σε μικρά παιδάκια: «Τορπιλίστε με τορπίλη το έλκηθρο του Αϊ-Βασίλη» και το άλλο, επίσης από την ίδια παράσταση: «Ανάψτε με φυτίλι, το σκούφο του Αϊ-Βασίλη». Δε θυμάμαι το παραμύθι που τραγουδούσαν, ούτε το συγγραφέα, δυστυχώς. Όμως το σύνθημα μου ‘χε μείνει και ακουγόταν αρκετά απειλητικό. Συνεπώς, μου έκανε! Δε χρειαζόταν άλλο. Το κίνητρο σαφώς και υπήρχε: δεν έβρισκα πουθενά ένα γούνινο Πάντα! Και ήθελα τόσο πολύ να το κάνω δώρο στον e-μπαμπά μου. Εθελοντής συνεργάτης είχε βρεθεί. Επομένως, έπρεπε μόνο να βεβαιωθούμε για το σενάριο δράσης.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς λοιπόν, λίγο πριν μπει ο καινούργιος χρόνος, οι δύο επίδοξοι ληστές θα έστηναν καρτέρι στον Άγιο Βασίλη. Τα κουδουνάκια των ταράνδων θα μας ειδοποιούσαν εγκαίρως για τον ερχομό του. Με μία τορπίλη το έλκηθρο θα πληγωνόταν ελαφρά και τα λουριά των ταράνδων θα σπούσαν, ενώ εκείνοι θα έτρεχαν πανικόβλητοι από το θόρυβο. Θα πιάναμε τον Αϊ-Βασίλη ουσιαστικά «στον ύπνο». Θα πηδούσα στο έλκηθρο κρατώντας ένα μεγάλο σκοινί. Ο Οδυσσέας θα με βοηθούσε να ακινητοποιήσουμε τον εμβρόντητο Άγιο Βασίλη και να τον δέσουμε γερά. Εξάλλου, η ηλικία του, δε θα τον βοηθούσε να τρέξει γρήγορα και τα αντανακλαστικά του θα ήταν αργά. Έπειτα, χωρίς δεύτερη σκέψη θα χωνόμουν ανάμεσα στα παιχνίδια. Θα τρύπωνα στα τεράστια τσουβάλια και θα πετούσα ένα ένα όλα τα παιχνίδια έξω, ώσπου να βρω το Πάντα που… πάντα ήθελα. Αν δε στεκόμουν τυχερή, θα άνοιγα όλα τα κουτιά, σκίζοντας βιαστικά και ανυπόμονα τα χρωματιστά χαρτιά και πετώντας τις πολύχρωμες κορδέλες τους με δύναμη πάνω από τους ώμους μου. Δεν μπορεί!!! Όλο και κάποιο πιτσιρίκι θα είχε παραγγείλει ένα Πάντα!!!

Επιτέλους, το πολυπόθητο δώρο θα ήταν στα χέρια μου. Όμως, ούτε εγώ, ούτε ο Όντυ φανταζόμασταν την αποστολή μας τόσο εύκολη. Επιπλέον, αναζητούσαμε, μάλλον, κι οι δυο την περιπέτεια, οπότε το σενάριο πήρε αυτόματα άλλη τροπή. Ήμουν βέβαιη ότι οι τάρανδοι δε θα έμεναν με… σταυρωμένα κέρατα. Ασφαλώς θα πετούσαν ως το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα και τα δεκάδες περιπολικά δε θα αργούσαν να φανούν με τους φάρους να αναβοσβήνουν και τις σειρήνες τους να στριγκλίζουν δαιμονισμένα.

Αυτό ήταν. Την είχαμε άσχημα! Ένα έλκηθρο τορπιλισμένο, ένας Αϊ-Βασίλης δεμένος και φιμωμένος, τα δώρα ανοιγμένα και πεταμένα κάτω και εγώ με το Πάντα στα χέρια. Καμιά δικαιολογία. Κανένα περιθώριο αντίδρασης. Οποιαδήποτε προσπάθεια απολογίας θα σφήνωνε στο λαιμό μας. Η μόνη ελπίδα μας ήταν να πω την αλήθεια.

«Λυπάμαι πολύ κύριε αστυνόμε! Ειλικρινά, λυπάμαι πολύ. Δεν είχα καμιά πρόθεση να κλέψω ή να καταστρέψω το παραμικρό. Εγώ… εγώ… μόνο ένα γούνινο Πάντα ήθελα να κάνω δώρο στον e-μπαμπούλη μου. Όμως, πιστέψτε με κυρ αστυνόμε μου, αλήθεια λέω, δεν έβρισκα ΠΟΥΘΕΝΑ ένα Πάντα. Έτσι, αποφάσισα να στήσω ενέδρα στον Αϊ-Βασίλη, σίγουρη ότι όλο και κάποιο πιτσιρίκι θα του είχε παραγγείλει ένα τέτοιο αρκουδάκι!» θα έλεγα με σκυμμένο κεφάλι, κόκκινα μάγουλα και μετανιωμένο βλέμμα. Ήλπιζα στην ευσπλαχνία του αστυνομικού, στην καλή καρδιά του Άγιου Βασίλη και στο πνεύμα των Χριστουγέννων που θα πετούσε, τυχαία τάχα, από ‘κεί κοντά.

Και φυσικά, η τιμωρία μας θα ήταν αυστηρή. Δε θα τη γλιτώναμε επειδή ο Άγιος Βασίλης έχει καλή καρδιά και αγαπάει όλα τα παιδάκια. Βέβαια, θα συνέβαλε να μην είναι πολύ σκληρή, όμως η τιμωρία, θα παρέμενε τιμωρία. Θα έπρεπε να επισκευάσουμε το έλκηθρο, να μαζέψουμε όλα τα δώρα που με τόση λύσσα είχα εκτοξεύσει γύρω τριγύρω, να τα τυλίξουμε όμορφα και καλά, ώστε να μη φαίνεται ότι έχουν υποστεί την παραμικρή ταλαιπωρία, αλλά να μοιάζουν λες και βγήκαν μόλις από το εργοστάσιο παραγωγής δώρων του Αϊ-Βασίλη και να βοηθήσουμε στην έγκαιρη διανομή τους σε όλα τα παιδιά του κόσμου.

Τελικά δεν είμαι σίγουρη… Αυτό θα ήταν τιμωρία ή δώρο; Άλλο που δεν ήθελα να βρεθώ από τα κρατητήρια της Ασφάλειας σε θέση βοηθού του Αϊ-Βασίλη! Θα πετούσαμε με το έλκηθρο και θα βοηθούσαμε στη διανομή των δώρων. Θα κατεβαίναμε εμείς, αντί για εκείνον, στις καμινάδες και διόλου δε θα μας πείραζε η κάπνα στα πρόσωπά μας. Θα είχαμε τη χαρά να βλέπουμε από μακριά τα πιτσιρίκια να ξυπνούν και να τρέχουν με λαχτάρα να ανοίξουν τα πακέτα τους! Και αυτά όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε όλο τον κόσμο. Έτσι, μαγικά! Και φυσικά, στο τέλος, αφού θα ‘χε πια ξημερώσει Πρωτοχρονιά και η αποστολή μας θα ‘χε τελειώσει, θα ερχόταν και η δικιά μας σειρά για να πάρουμε δώρο. Είπαμε, όλους τους σκέφτεται ο καλός Άγιος Βασίλης. Εγώ θα έπαιρνα ένα καινούργιο ξυπνητήρι για να με ξυπνά στην ώρα μου και να μην βαριοκοιμάμαι βλέποντας «φοβερά και τρομερά» όνειρα και ο Οδυσσέας… θα είχε την τύχη να βρεθεί αγκαλιά με την ανιψιά του ανάμεσα σε κάμποσα γούνινα Πάντα…

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!! Θα τα ξαναπούμε... του χρόνου!
Να περάσετε όλοι ΥΠΕΡΟΧΑ!!!