Όταν το σχολείο ερημώνει

Παρασκευή, τελευταία μέρα της εβδομάδας, κουραστική και μάλιστα με πολλές υποχρεώσεις. Εφημερία στο σχολείο. Ξέρετε τώρα, τα γνωστά: «Τάσοοοοοοοοοοοοο, άσε κάτω το κλαδί». «Μιργκέεεεεεεεεεεεεν, η μπάλα κατάσχεται!» «Γιατί κυρία;;;;;;;;;;;;» «Γιατί θα τα σκοτώσετε τα μικρά με τις κλοτσιές σας, γι’ αυτό!» «Λυδίαααααααααααα, σ’ έφαγα, κακομοίρα μου! Τι σου φταίει ο Άγγελος και τον χτυπάς;» «Τζώρτζιααααααααααα, κατέβα από τα κάγκελα» και άλλα ευτράπελα, του στιλ: «Κυρία, κοίτα τι μου ‘φυγε!» να λέει ένα από τα… καρτούν της Πρώτης να τα τεντώνει το χεράκι, σφίγγοντας το θησαυρό. «Η μαμά μου λέει ότι κάθε δοντάκι που θα πέφτει, θα το πετάμε στα κεραμίδια. Πάω να το φυλάξω!!!»…

Και αυτή η Παρασκευή λοιπόν ήταν, λίγο πολύ, ίδια με τις άλλες. Λίγο ματωμένη, λίγο δακρυσμένη, λίγο λαχανιασμένη και πολύ παραπονιάρα. Επιτέλους και το τελευταίο παιδί μπήκε στο σχολικό και σειρά είχε το μάζεμα του δικού μου θησαυρού: βιβλία, στυλό, cd, τετράδια, αλλά και των… λάφυρων: ζωγραφιές, αυτοκόλλητα, φοβερά Σκέφτομαι και Γράφω, επαναληπτικά φύλλα και τετράδια εργασιών. Και τέλος ο καθιερωμένος έλεγχος σε παράθυρα, πόρτες, φώτα.

Ενώ λοιπόν περίμενα η βδομάδα να τελειώσει τόσο ίδια, όπως και οι προηγούμενες, έγινε κάτι εντελώς διαφορετικό για να με βγάλει από τη ρουτίνα μου. Ανεβαίνοντας στην τάξη μου άκουσα κάτι περίεργους ψιθύρους. «Αμάν! Ξεχάστηκαν μέσα τα πιτσιρίκια;» σκέφτηκα και επιτάχυνα το βήμα μου. Φτάνοντας στην πόρτα της αίθουσα όμως, κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο για παιδικές φωνές. Κοντοστάθηκα. «Τι συμβαίνει εδώ;» απόρησα λιγάκι τρομαγμένη.

-Έχεις απόλυτο δίκιο, άκουσα να λέει μια ψιλή φωνούλα.

-Όχι, πες, έχω άδικο; Είναι κατάσταση αυτή; άκουσα και μια πιο θυμωμένη φωνή.

-Παιδιά είναι, τι να κάνουμε;

Η απορία μου είχε κορυφωθεί και δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να στήσω αφτί…

-Παιδιά, ξε-παιδιά, κοίτα πώς μας καταντάνε κάθε μέρα. Τι νομίζουν ότι είμαστε; Άφθαρτες; Όχι, καλά μου, μπορεί να είμαστε απλές κιμωλίες, όμως δεν έχετε το δικαίωμα να μας θρυμματίζετε και να μας πατάτε, έτσι βάναυσα, κάτω. Η δουλειά σας δεν μπορεί να γίνει χωρίς εμάς! Πώς θα λύνατε τις ασκήσεις σας στον πίνακα; Πώς θα γράφατε τις οδηγίες για τα Σκέφτομαι και Γράφω; Πώς θα ζωγραφίζατε φυτά, διαγράμματα, χελώνες και τόσα άλλα; Ε; Πώς;

-Έχεις δίκιο, καλή μου, -γκουχ γκουχ- αλλά έτσι είναι η ζωή μας –γκουχ-, δύσκολη -γκουχ γκουχ. Εσάς μπορεί να σας ζουλάνε, να σας κομματιάζουν, να σας πατάνε χωρίς έλεος δεκάδες παπούτσια, όμως εμένα με τραβολογάνε αλύπητα πάνω στον πρασινοπίνακα και μ’ έχουν καταντήσει φυματικό! Γκουχ γκουχ! Ακούτε; Γκουχ γκουχ γκουχ! Ακούτε πώς βήχω από τις σκόνες που αναπνέω καθημερινά; Αφήστε δε το φοβερό και τρομερό βρέξιμο. Κάθε λίγο και λιγάκι, είτε έχει είτε δεν έχει καλό καιρό, με βάζουν κάτω από τη βρύση με το κρύο νερό. Με τσαλαβουτάνε για λίγο, με σφίγγουν –γκουχ, γκουχ- για να με στεγνώσουν, αλλά πού… Εύκολο θαρρείτε πως είναι; -γκουχ γκουχ γκουχ. Μένω μέρες μουσκεμένο και εκτεθειμένο στα ρεύματα, με αποτέλεσμα –γκουχ, γκουχ- να είμαι συνεχώς άρρωστο και συναχωμένο, σφουγγάρι πράμα!

-Εμείς τι να λέμε; ακούστηκαν δυο τρεις φωνίτσες μαζί. Ύστερα η μία, η πιο ψιλή, πήρε το λόγο και συνέχισε:

-Εμάς μας φορτώνουν με λογής λογής βιβλία καθημερινά. Ασήκωτο βάρος. Και να ‘ταν μόνο αυτό; Μας γεμίζουν και με κασετίνες, παγουρίνα, ομπρέλες, ακόμα και ζακέτες μας χώνουν στις κοιλιές μας, τις οποίες μάλιστα αφήνουν για πολλές μέρες, λες και περιμένουν να τις χωνέψουμε! Φρίκη σας λέω!

-Πες και το πιο φρικτό, καλέ! την παρακίνησε μια άλλη ψιλή φωνούλα. Πες αυτό το βάρβαρο γράψιμο με μολύβια πάνω μας. Πες το άλλο μεγάλο βασανιστήριο, το σκάλισμα, με ψαλίδια, μηχανικά μολύβια και άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Τατουάζ κανονικό! Και μόνιμο!

-Αμ, το άλλο; Το άλλο; Το πασάλειμμα με το διορθωτικό υγρό ή την κόλλα; Αυτό πού το πάτε; Εκεί να δείτε κακοποίηση. Και τι δυσοσμία! Πφφ!

Τελευταίες μίλησαν οι καρέκλες. Η φωνή τους έβγαινε με το ζόρι. Ήταν τόσο καταπονημένες, που ανάσαιναν με δυσκολία.

-Κάτι πρέπει να κάνουμε. Τη μεγαλύτερη κακοποίηση την παθαίνουμε εμείς. Μας πατάνε, μας κλοτσάνε, μας σέρνουν, μέχρι και σούζες κάνουν όταν κάθονται πάνω μας. Οι ακρωτηριασμοί είναι καθημερινό φαινόμενο. Μας κακομεταχειρίζονται τόσο, που μας σπάνε τα πόδια και τις ράχες. Κρεμούν στους ώμους μας τις τεράστιες σάκες τους, μας χρησιμοποιούν για να σκαρφαλώνουν στον πίνακα ανακοινώσεων ή στην κορυφή της βιβλιοθήκης, για να κρεμάσουν τις ζωγραφιές τους στους τοίχους ή τις κουρτίνες στα κουρτινόξυλα. Ποτέ δε μας φροντίζουν και όταν φεύγουν μας παρατάνε έτσι μισοπεθαμένες καταμεσής της αίθουσας χωρίς το παραμικρό έλεος.

-Τι προτείνετε να γίνει γι’ αυτό το κακό; πήρε το λόγο ο παλιός χάρτης, που φαινόταν ο πιο μεγάλος και ο πιο ταλαιπωρημένος εκεί μέσα.

-Να γεμίσουμε τον πίνακα συνθήματα! πρότειναν ομόφωνα οι κιμωλίες. Όλες μαζί, να ενώσουμε τα χρώματά μας και να γράψουμε στον πίνακα: «Μη μας θρυμματίζεις άσκοπα!», «Φτάνει πια το τσαλαπάτημα της αξιοπρέπειάς μας», «Κράτα τα θρανία καθαρά», «Σεβάσου το χώρο», «Αέρισε την τάξη σου», «Ταχτοποίησε τις καρέκλες» και άλλα.

-Ναι! –γκουχ γκουχ- τώρα μάλιστα! Εγώ προτείνω να κάνουμε κάτι πιο δραστικό. Μια –γκουχ γκουχ- μια απεργία, ας πούμε. Αν εγώ αρνηθώ –γκουχ γκουχ- να σβήσω τις μουντζούρες τους από τον πίνακα –γκουχ-, δε θα έχουν χώρο να λύσουν τις ασκήσεις τους. Αν τα θρανία αρχίσουν να κουνιούνται την ώρα που τα παιδιά γράφουν –γκουχ γκουχ-, θα τα αναγκάσουν να κάνουν άσχημα γράμματα και η δασκάλα τους θα τους βάλει κακό βαθμό. Εάν μάλιστα μας βοηθήσουν και οι καρέκλες… –γκουχ γκουχ- τότε ποιος μας πιάνει!

-Σωστά, συμφώνησαν τα θρανία. Τα κείμενά τους δε θα διαβάζονται! Εκεί να δείτε τι θα γίνει. Κανείς δε θα καταλαβαίνει τίποτα. Και το κακό θα μεγαλώσει εάν μπει στην απεργία και ο χάρτης! Να δούμε τι θα κάνουν αν δεν μπορούν να εντοπίσουν πόλεις και χωριά, ποτάμια και βουνά, σύνορα και χώρες. Θα πάρουν μηδέν στη Μελέτη Περιβάλλοντος μα και στη Γεωγραφία, στα Μαθηματικά, ακόμα και στη Γλώσσα… Φαντάζεστε να μην ξέρουν πώς να γράψουν τη «Θεσσαλονίκη» ή την «Ήπειρο», το «Αιγαίο» ή τη «Θεσσαλία»; Θα χάσουν τα ίχνη της «Κέρκυρας», θα μπερδέψουν το Βορρά με το Νότο και τη Δύση με την Ανατολή. Και το κακό δε θα παραμείνει μόνο στους βαθμούς τους. Όλοι θα τους κοροϊδεύουν και θα τους λένε «αγράμματους» κι «απαίδευτους».

-Συμφωνώ μαζί σας, είπε ο γερο-χάρτης. Προτείνω σήμερα να προειδοποιήσουμε τους μικρούς μαθητές με γραπτά συνθήματα στον πίνακα και αν δε συμμορφωθούν άμεσα, τότε… λυπάμαι που το λέω, αλλά θα κατέβουμε σε απεργία διαρκείας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θα γίνουν ρεζίλι στους δασκάλους, τους γονείς και τους φίλους τους και θα ντραπούν τόσο, όσο δεν έχουν ποτέ τους ντραπεί.

Η αυστηρή φωνή του γερο-χάρτη αλλά και τα όσα άκουσα από τα υπόλοιπα αντικείμενα της τάξης μου με αποθάρρυναν από το να μπω μέσα. Άφησα τους… θησαυρούς και τα… λάφυρά μου και γύρισα την πλάτη στην αίθουσά μου περίλυπη, κατακόκκινη από τη ντροπή και πολύ προβληματισμένη. Δε φανταζόμουν ποτέ τι παράπονα θα μπορούσε να δημιουργήσει η συμπεριφορά μας στους πολύτιμους βοηθούς μας, σ’ αυτά τα «άψυχα» αντικείμενα στα οποία ποτέ δε δίνουμε σημασία, ούτε και είχα ποτέ μου σκεφτεί τις επιπτώσεις μιας δικής τους… απεργίας! Θεώρησα λοιπόν χρέος μου να σας ενημερώσω για αυτά που άκουσα και να σας παρακαλέσω να λάβετε τα μέτρα σας για να γλιτώσουμε το… διασυρμό.