Οι διακοπές ενός μικρού αρκουδιού 2

Το ψάρι είχε πιαστεί στα δίχτυα ενός ψαρά. Όταν εκείνος ετοιμάστηκε να το μαγειρέψει, ανοίγοντας την κοιλιά του, βρέθηκε μπροστά στο παράξενο θέαμα. Πήρε το αρκουδάκι που δεν είχε πάθει το παραμικρό από την όλη περιπέτειά του και το χάρισε στην κορούλα του, τη Μάγια. Το κοριτσάκι, δέχτηκε το αρκουδάκι με χαρά και το έβαλε δίπλα στην αρκουδίνα που ήδη είχε. Έτσι, μια νέα φιλία γεννήθηκε μεταξύ των δυο αρκουδιών, που όλο το βράδυ συζητούσαν για την καταγωγή και τα όνειρά τους, τους φίλους τους και τις επιθυμίες τους.

Σύντομα η κουβέντα έφτασε και στο Γιώργο. Το αρκουδάκι μίλησε με αγάπη, αλλά και απογοήτευση γι’ αυτόν. Στενοχωριόταν τόσο μακριά του… Η αρκουδίνα διέκρινε τη θλίψη στα λόγια και στα μάτια του αρκουδιού και πρότεινε με θάρρος:

-Τι λες; Θες να πάμε να βρούμε το φίλο σου το Γιώργο; Τώρα που όλοι κοιμούνται, είναι μια καλή ευκαιρία να φύγουμε, χωρίς να μας πάρει είδηση κανείς!

Το αρκουδάκι γούρλωσε τα ματάκια του, ενώ η καρδούλα του χτυπούσε γρήγορα από τον ενθουσιασμό και τη λαχτάρα να ξαναβρεθεί στην αγκαλιά του αγαπημένου του φίλου. Έτσι, ξεπέρασε τους όποιους φόβους του και ζήτησε να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες για τον τρόπο με τον οποίο θα έφευγαν από το σπίτι και θα έβρισκαν το δρόμο που θα οδηγούσε στο φίλο του.

-Θα προσπαθήσουμε να βγούμε από το σπίτι, όσο πιο αθόρυβα γίνεται, είπε η αρκουδίνα, και, μόλις περάσουμε την αυλή, θα βρεθούμε σ’ αυτό τον τεράστιο διάδρομο με την πολλή φασαρία. Τον έχεις δει ποτέ; Τρέχουν σαν παλαβά πάνω του κάτι μεγάλα κουτιά με φώτα που αναβοσβήνουν και βγάζουν ένα ήχο… να σου κόβεται το αίμα. Έχουν και κάτι μεγάλες ρόδες που γυρνούν πολύ γρήγορα. Ξέρεις πώς τα λένε αυτά τα μεγάλα κουτιά;

-Όχι, δεν έχω ιδέα, είπε το αρκουδάκι σαστισμένο.

-Μια μέρα άκουσα τη Μάγια να τα λέει «αφοκίνητα», είπε η αρκουδίνα με ύφος μεγάλου επιστήμονα.

-Αφοκίνητα; επανέλαβε το αρκουδάκι με απορία. Τι περίεργο όνομα είναι πάλι αυτό;

-Και πού ν’ ακούσεις το άλλο! συνέχισε η… σοφή αρκουδίνα. Το μεγάλο γκρίζο διάδρομο που πάνω του τρέχουν σαν παλαβά τα αφοκίνητα το λέγε «δόμο».

Το αρκουδάκι θαύμαζε τις γνώσεις της νέας του φίλης. Εκείνο το μόνο που ήξερε ήταν το ράφι του λούνα παρκ και η αγκαλιά του Γιώργου.

-Και πώς θα βγούμε έξω; ρώτησε το αρκουδάκι τη φίλη του.

-Μην ανησυχείς. Προημερών που η μαμά της Μάγιας άρχισε να τσιρίζει στη θέα κάποιων ποντικιών, έτρεξα κι εγώ να κάνω χάζι! Είδα τη μαμά, σε κατάσταση υστερίας, με τη σκούπα στο χέρι να χτυπάει γύρω της ό,τι κινιόταν αλλά και ό,τι δεν κινιόταν και δυο μικρά ποντικάκια να χώνονται λαχανιασμένα και τρομαγμένα σε μια ποντικότρυπα. Είμαι σίγουρη πως θα οδηγεί έξω από το σπίτι γιατί, τα κακόμοιρα τα ποντίκια, δεν ξαναφάνηκαν εδώ τριγύρω. Νομίζω ότι με λίγη προσπάθεια, όλα γίνονται. Θα χωθούμε κι εμείς στην ποντικότρυπα και… τσουπ! να ‘μαστε στην αυλή. Από ‘κεί και πέρα τα πράγματα θα ‘ναι εύκολα, θα δεις… βεβαίωσε η αρκουδίνα το αρκουδάκι που τόση ώρα την άκουγε μαγεμένο, χωρίς να τη διακόπτει.