Αύριο πάμε συνεργείο

Μετά από το Μάρτιο του 2006 οπότε και... μπήκε ο Μario στη ζωή μου, μάτια για άλλον άντρα δεν είχα! Ακόμα και ο Πάνος, ο μεγάλος μου έρωτας, παραμερίστηκε, μπορώ να πω, για χάρη του... γαλανομάτη Mario. Ειλικρινά τον πρόσεχα, τον φρόντιζα, του συμπεριφερόμουν πάντοτε με στοργή και προδέρμ, ώσπου, πέρσι κάποιες μάλλον κακές γλωσσίτσες ζήλεψαν την αγάπη μου για εκείνον και είπαν να μας... φθείρουν λιγάκι. Παρόλες τις δυσκολίες που συναντήσαμε στις διαδρομές μας πέρσι το καλοκαίρι, τα πηγαίναμε περίφημα! Όλο καμάρι γυρνούσαμε μαζί διάφορα όμορφα αλλά και... δυσπρόσιτα μέρη. Την τελευταία μέρα των διακοπών μας, συνέβη ένα εντελώς αψυχολόγητο ατύχημα που προκάλεσε κάμποση ζημιά, όχι πολύ σοβαρή, ικανή όμως ώστε να... νοσηλευτεί και να εγχειριστεί ο καλός μου. Το μόνο που έχει μείνει πια από εκείνο το ατύχημα είναι μια μικρή φοβία, κάθε φορά που περνάμε από το συγκεκριμένο σημείο του ατυχήματος.

Χθες είπα να τον πάρω και να πάμε στο χωριό μου. Περάσαμε καλά και ευχαριστηθήκαμε στη βάφτιση της ξαδερφούλας μου. Αλλά επειδή κάθε φορά που περνάμε καλά και το φχαριστιόμαστε, κάτι πρέπει να συμβεί, ε, είπε να συμβεί κατά την επιστροφή μας εδώ. Δεύτερο, μεγαλύτερο ατύχημα κατά την είσοδό μας στο σπίτι. Μέρα βροχερή και παρκαρισμένο, ως συνήθως -γαμώ την καταδίκη μου!, στην είσοδο της πιλοτής ένα ξένο αυτοκίνητο. Δεν άργησε να γίνει το κακό... Δική μου ευθύνη, χωρίς αμφιβολία. Κάτι η "άνεση" που εξασφαλίζει το γεγονός ότι από το συγκεκριμένο σημείο περνάμε καθημερινά και πολλές φορές τη μέρα, τα δύο τελευταία χρόνια, κάτι η βροχερή μέρα της... ατσαλιάς, κάτι το ρημάδι το ξένο αυτοκίνητο που στενεύει το χώρο... ε... έγινε. Και αύριο, μετά τη δουλειά, θα πάμε συνεργείο.

Αγάπη μου, δε θα το ξανακάνω. Θα 'μαι περισσότερο προσεχτική με σένα, αυτοκινητάκι μου!





*φωτογραφία του... βρωmario μετά το ατύχημα. Ευτυχώς που δεν τον έκανα μπάνιο χθες! Σήμερα ρίχνει... καρέκλες!