Αποφόρτιση

Εκνευρισμός αρκετός τις τελευταίες μέρες. Και τώρα βγαίνει μια κούραση που τραβά πίσω της μια νύστα λυτρωτική. Μόνος ήχος που μπορώ ν' αντέξω απόψε αυτός των πλήκτρων και εκείνος της βροχής που φλυαρεί στα παντζούρια. Αγαπημένα διάφανα σταγονάκια! Όσο κι αν σας θυμώνω, πάντα σας αγαπώ. Κρατώ για νανούρισμα την ακατάπαυστη φλυαρία σας και αφήνομαι στη μοναξιά του ύπνου.

Ο νους τραβάει την πόρτα των ματιών να κλείσει πίσω του και ξεκινά το ταξίδι του σε ό,τι αγάπησε, σε ό,τι πόθησε, σε ό,τι φοβήθηκε, σε ό,τι περιμένει. Λίγο πριν την έναρξη του ταξιδιού προλαβαίνω να χαϊδέψω τη γρατζουνιά μου ανησυχώντας μήπως επουλωθεί πριν προλάβω να κατανοήσω την αιτία που την προκάλεσε. "Αυστηρή που 'σαι!" συνηθίζεις να λες στον εαυτό σου. Αμείλικτη πάντα, σαν δικαστής ασυνείδητου οδηγού που εμπλέκεται σε ατύχημα. Ποτέ δεν ακούς: "Κι εσένα ποιος σου 'πε να οδηγείς χωρίς κράνος;". Οι δικαιολογίες, τι κρίμα, δεν έχουν πια έδαφος να σταθούν...



*Σ' αυτό προσπάθησα να εκτονωθώ σήμερα, αλλά, δυστυχώς, δε με ήθελε! Και σταμάτησε και η βροχή, γμτ!
** Και στον όλο μου καημό, είπα να χρησιμοποιήσω και πέντε λέξεις που 'χα σημειώσει χωρίς να θυμάμαι πότε και γιατί... ;)