Γεροντοκορισμοί ΙΙ

-Γιατί ξενυχτάς;
-Πάλι εσύ μπροστά μου;
-Δεν απαντάς.
-Αναφορά θα σου δώσω;
-Πολύ εύθικτη δε μου 'χεις γίνει τελευταία;
-Και πολύ κουρασμένη επίσης, αλλά δε βλέπω να το υπολογίζεις.
-Τι αποφεύγεις;
-Λύσσα κακιά! Θα μ' αφήσεις ήσυχη;
-Όχι!
-Ρε, κακός μπελάς που με βρήκε!
-Εμ, έτσι είν' αυτά. Άμα δεν προσέχεις, βάζεις στο κεφαλάκι σου μπελάδες!
-Όπα και ειρωνείες, το σταγονάκι!
-Γιατί; Μια χαρά σου γεμίζω το μάτι!
-Θα το βουλώσεις, επιτέλους;
-Μόνο όταν σου απαντήσεις ειλικρινά: γιατί παιδεύεσαι έτσι; Γιατί πονάς τα χέρια σου, γιατί τσακίζεις τον αυχένα σου, σε τι έφταιξε το στομάχι σου, γιατί σε τυραννάς;
-Έχω εργασία να παραδώσω!
-Ναι, κι αν δεν... τι; Έχασε η Βενετιά βελόνη!
-...
-Ωραία, σώπασες! Να το πρώτο βήμα!
-Θες κι επόμενο;
-Για τόλμα, αν μπορείς!
-Πρόσεξε! Το επόμενο θα 'ναι κλοτσιά!
-Για επιχείρησέ το να δούμε ποιος θα πονέσει!
-Δε βγάζω άκρη με σένα!

-ΕΓΩ δε βγάζω άκρη με σένα! Βαρέθηκα να σου μιλώ! Εγώ τα λέω, εγώ τ' ακούω! Πότε θα βάλεις μυαλό;

-Χρειάζεται;
-Δεν σε νοιάζεσαι!
-Κι εσένα τι σε κόφτει;

-Με κόφτει και με καίει, ανόητη! Αλλά επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να το καταλάβεις, θα μείνω εδώ να σου θυμίζω ότι ΔΕΝ με άκουσες και ΔΕΝ σε πρόσεξες. Κι όταν αποφασίσεις να κουβεντιάσουμε ήρεμα και ειλικρινά, ξέρεις πού θα με βρεις.

-Άντε στην ευχή του Θεού τώρα!
-Δε φεύγω έτσι εύκολα. Θα ξαπλώσω στα βλέφαρά σου μέχρι το πρωί και, τότε, τα ξαναλέμε.
-Κάνε ό,τι γουστάρεις!
-Ναι, απ' την πολλή "σκληράδα" σου έχουμε φτάσει ως εδώ. Άντε, καληνύχτα!