Διακοπές...

Ανόρεχτα σηκώθηκα απ’ το ραχάτι μου και περιφέρθηκα μέσα στο σπίτι. Κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι δε με βόλευε, κάτι απροσδιόριστο με ανάγκασε να χώσω δυο ρούχα σ’ ένα σάκο και να τρέξω στο αμάξι μου. Έτσι, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς προετοιμασίες και λίστες «να πάρω μαζί μου», χωρίς καν προορισμό.

Ούτε που κατάλαβα πώς βρέθηκα να οδηγώ προς την παραλία των παιδικών μου χρόνων. Ούτε που κατάλαβα πώς ξεχύθηκαν αυτές οι μνήμες από τότε που ήμουν παιδί. Σαν ένας… μαγικός κλότσος να έκανε την ανέμη του παραμυθιού να γυρίσει ταχύτατα προς τα πίσω. Και εκεί στην άκρη βρισκόταν το πείραγμα του κυρ Μανόλη: «Πέσε, αλλιώς θα σε βρέξω!», ενώ πλησίαζε απειλητικά προς το μέρος μου κάνοντάς με να γελάω δυνατά και να του πετάω πρώτη νερό, λέγοντάς του: «μεγάλωσα πια!». Πριν στεγνώσει αυτή η ανάμνηση, να κι άλλη να ξεπροβάλλει απ’ τη γωνία του δρόμου: ο παππούς φορτωμένος μπρατσάκια και σωσίβια, πετσέτες και κουβαδάκια, να μας ακολουθεί στην ανηφόρα προς το σπίτι. Πάντα μας ακολουθούσε. Ποτέ δεν πήγαινε μπροστά. Να ‘χει μια σιωπηρή εποπτεία των εγγονιών του. Και, τι περίεργο, το κρεβάτι μου τώρα… πού να πέφτει άραγε; Μάλλον μέσα στην παλιά κουζινίτσα με το μαρμάρινο νεροχύτη και το πράσινο σαπούνι για τα χέρια, με το ράντζο στην άκρη, όπου πείραζα τον παππού και δεν τον άφηνα να ξεκουραστεί τα μεσημέρια! Ανοίγοντας το ψυγείο να κι άλλη ανάμνηση: η γιαγιά να με κυνηγά ύστερα απ’ το μπάνιο, πότε με μια βυσσινάδα –τη σιχαίνομαι, βρε γιαγιά, μη!- πότε με κατσικίσιο γάλα –κι αυτό το σιχαίνομαι, καλέ! Μην το κάνεις! Προτιμώ τα μπισκότα σου και το αγελαδινό γάλα που σνομπάρεις! Κι εκείνο το αρκουδάκι πάνω στο κρεβάτι μου, τι γυρεύει; Όπως όταν η γιαγιά μας έβαζε να μαζεύουμε τα παιχνίδια μας… Και το ότι ξέχασα τις πιτζάμες μου και βολεύτηκα με εκείνες τις παιδικές, τυχαίο να ‘ναι; Και πώς εξαφανίζεται η ζέστη αυτόματα, με το πάτημα ενός κουμπιού; Κάποτε έκανε τον ιδρώτα να κυλάει ασταμάτητα και μας κρατούσε έξω απ’ το σπιτάκι, άυπνους ως αργά.

Και τώρα τι; Κρατώ όλο το θησαυρό των αναμνήσεων σε ένα ηλεκτρονικό χαρτί; Μα, πριν 30 χρόνια που ήρθα για πρώτη φορά εδώ, μωρό, δεν υπήρχε ούτε καν τηλέφωνο! Και η τηλεόραση και το ραδιόφωνο «έπιαναν» μόνο σταθμούς Καΐρου! Σήμερα τι κάνω; Γράφω στο λάπτοπ μου και αναζητώ ασύρματη σύνδεση ίντερνετ; Και ο παππούς με τη γιαγιά είναι εδώ, πιο πολύ από ποτέ; Τίποτα δεν είναι όπως παλιά κι όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει επί της ουσίας. Το βλέπεις καθαρά στα διαυγή, γαλαζοπράσινα, κρύα νερά του λιβυκού. Στον άνεμο που σηκώνει την άμμο και την ανακατεύει στα μαλλιά σου, λες και φροντίζει να πάρεις όσο γίνεται περισσότερα ενθύμια μαζί σου, έτσι, για να μην τύχει και ξεχάσεις τον τόπο που μεγάλωσες και πέρασες τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια σου. Παρόλο τον άνεμο όμως και παρόλη την κίνηση της θάλασσας, οι αναμνήσεις μένουν ανέγγιχτες, καλά φυλαγμένες στο νου και την καρδιά.

Πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες! Πρέπει, δυστυχώς, να γυρίσω πίσω. Στην πόλη που αντιπαθώ, που με ζορίζει, που με στενεύει, που παλεύω να δεχτώ και να συνηθίσω… Όμως πριν φύγω, πάντα στέκομαι στο ίδιο σημείο, χρόνια τώρα, για την τελευταία αγκαλιά στη θάλασσα, για τον τελευταίο αποχαιρετισμό στον ευκάλυπτο που μου κάνει παρέα στο μεγάλωμα, προσπαθώντας να πάρω μαζί μου όσο γίνεται περισσότερο άνεμο. Και τότε ίσως είναι η μοναδική στιγμή που δε με νοιάζει αν τα μαλλιά μου γεμίσουν άμμο. Τώρα πια που φεύγω οδηγώντας η ίδια στον απαίσιο δρόμο, όλο στροφές και γκρεμούς, όλο βράχια και ξεραΐλα, πάντα ξεκλέβω το μισό δευτερόλεπτο της τελευταίας ανηφορικής στροφής για να πω «θα τα ξαναπούμε» στο αγαπημένο μου λιβυκό και να του υποσχεθώ πως θα ξανάρθω, ακόμα κι αν αργήσω λιγάκι…