Συναυλιών συνέχεια...

Τηλεφώνημα φιλικό και πρόσχαρο: "Το βράδυ συναυλία στο Παγκρήτιο, ενδιαφέρεσαι, ε;"... Φυσικά! Όταν σε τιμά η παρέα με την πρόσκληση, πώς ν' αρνηθείς; Και γιατί ν' αρνηθείς δηλαδή... Καλλιτέχνες αγαπημένοι, ε, οι... αδυναμίες* δεν κρύβονται, αλλά και μόνο η εμπειρία του... χαμού από τον κόσμο στο γήπεδο και του φοβερού παλμού και της αποθέωσης στο άκουσμα της "Ρόζας", άξιζε πολλά!

Μια δυσκολία στο παρκάρισμα λόγω... πανικού λύθηκε όταν ανέλαβε ο άντρας της παρέας. Μετά άρχισε ο... Γολγοθάς της προσέγγισης των υπολοίπων, στο πάνω διάζωμα. Ευτυχώς πόδια, χέρια, κεφάλια, ώμοι, κουτάκια μπίρας και... βρωμερά τσιγάρα μαζεύονταν στο διάβα μας και καταφέραμε να βρεθούμε στα ψηλά... σκαλάκια. :) Και σε πολύ λίγο η μουσική κάνει τη δουλειά της. Οι δυσκολίες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και ο ρυθμός παρασύρει τις κερκίδες σε γλέντι. Τα χέρια χαλαρώνουν και αγκαλιάζουν ρυθμικά μελωδίες αγαπημένες...

Τώρα καταλαβαίνω γιατί όλοι φαλτσάρουν στις συναυλίες -το κοινό εννοώ- και γιατί κανέναν δεν πειράζει το γεγονός. Ή σχεδόν... :):) Η ένταση είναι τέτοια και τα κύματα αγάπης τόσα που πνίγουν κάθε φάλτσο.

Όμορφες βραδιές! Πρώτη φορά αφήνομαι να τις νιώσω. Κι έχει μια γλύκα όλο αυτό!...


*Οι... αδυναμίες που λέγαμε. ;) Ε, τι να κάνω, τον αγαπάω χρόνια!