Ταξίδια

"Τις πρώτες πρωινές ώρες της ημέρας, συνήθιζα να κάθομαι στο λευκό καναπέ του σαλονιού μου και ν’ αγναντεύω απρόσκοπτα την απεραντοσύνη του πατώματος.. Φαντασιωνόμουν παράθυρα που ανοίγουν στην θλίψη, χαμόγελα που χτυπούν βαλσαμωμένα όνειρα, τον ήλιο να δύει σε μια χαραμάδα ελπίδας…

Κι όταν η πρώτη ηλιαχτίδα της ημέρας έπεφτε στ’ ανατολικά σύνορα του πόνου, προειδοποιώντας με για την επικείμενη ηλιοκαταιγίδα, ανασήκωνα ψηλά το βλέμμα και με χτυπούσαν ξανά χιλιάδες πατώματα."

"Κάποιο καλοκαίρι, όταν σύσσωμο το διοικητικό συμβούλιο των εσωτερικών μου θαλασσών απεφάνθη βέβαιο πνιγμό, πήρα την απόφαση να εκτεθώ..

Άφησα τις σιωπές μου ελεύθερες στο πληκτρολόγιο και μέσα σε δέκα λεπτά είχαν γράψει  την απολογία τους.

Με πνίγει τούτη η πόλη.

Γνωρίστηκα πια με όλες τις αναστολές.

Ερωτεύτηκα αδιέξοδα, παθιάστηκα με ανούσιες διαδρομές.

...

Πνίγομαι..

Δεν κατάφερα να συμφιλιώσω τις προσωπικότητές μου στον ίδιο χρόνο. Γραμματικά λάθη μου κόστισαν χρονικές αναντιστοιχίες.

Οι παράλληλοι εαυτοί μου δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ ειρηνικά με το παρόν.

Ίσως δεν έπρεπε να τους διδάξω γραμματική και ορθογραφία.

Τώρα  ξέρω πως θα προτιμούσα ένα παρόν γεμάτο λάθη αμάθειας, ενοχές χωρίς επιτονισμούς, αναλφάβητα σ’ αγαπώ και έναν ενεστωτικό μέλλοντα γαλήνης.

...

Πνίγομαι, όσο και να φυσάει η προσμονή...

Η κατήγορος Συνείδηση διαβάζοντας την, πρότεινε επανεξέταση και οι ένορκοι απεφάνθησαν την άρση των περιοριστικών μου μέτρων στη ζωή... με ταυτόχρονη πανελλήνια βράβευση... 

Ακολούθησαν συνεχείς εκθέσεις σε πολλαπλά επίπεδα... τίμησαν και δημοσίευσαν κι άλλες μου διαταραχές... Κι όχι ότι σώθηκα με τις περγαμηνές, αλλά έμαθα να ξεγελώ τον κόσμο και ν’ απολαμβάνω τις σιωπές..."

Μ' έχεις. Το ξέρεις. Αλλά θα προσπαθήσω λιγάκι να σε ξαφνιάσω αν μπορεί κανείς να σε ξαφνιάσει σε επίπεδο συμπεριφορών. Πόσο μάλλον εγώ, όταν έχω εκτεθεί ανεπανόρθωτα και... συνεχίζω να το κάνω, απόλυτα συνειδητά και ανακουφιστικά. Ο, ναι! Και μην ακούω διαμαρτυρίες: "Δε δουλεύω σήμερα!!!".

Ε, λοιπόν, μ' αρέσει η εξέλιξη αυτή! Πολύ! Όχι μόνο αυτές οι γραμμές που 'ρχονται από 'κεί που (δεν) το περιμένω, αλλά κυρίως αυτές οι συμπεριφορές που βγαίνουν από 'κεί ακριβώς όπου δεν τις περιμένω! Εντυπωσιάζομαι από τις αποστάσεις που διανύω πάνω στις πατερίτσες μου. Όταν πέφτουν χιλιάδες πατώματα και σε πλακώνουν, περιμένεις ότι δε θα βγεις καν ζωντανός! Κι όμως! Ακόμα αναπνέω, ακόμα κι αν μερικές φορές οι ανάσες μετριούνται λειψές και η ανάγκη για κατάδυση γίνεται επιτακτική. Τότε ακριβώς αρπάζομαι από τις πατερίτσες μου και... δες με! Περπατώ. Πατάω σε ό,τι με πονά. Ε, κι αν η πτώση έρθει, η συνήθεια δε θα μ' αφήσει να πνιγώ. 

"Πού ήσουν τέτοια ώρα;", ερώτηση με ψήγματα σαρκασμού.
"Εε... έξω...", ψιθυριστά, με το κεφάλι σκυμμένο και τα μάγουλα ροζ και ελαφρώς φουσκωμένα από παράπονο.
"ΜΠΡΑΒΟ, κορίτσι μου!", ενθουσιασμός που... να λέω την αλήθεια, περίμενα να δω. "Το επόμενο βήμα είναι να βγαίνεις τέτοια ώρα και να πηγαίνεις για μπίρες!". 

Πληθυντικός ακούστηκε. Οι γραμματικές μου εμμονές... "Τα πολλά", σκέφτομαι, "πάντα τα πολλά!". Τα περισσότερα. Τα "χιλιάδες πατώματα" πάνω μου. Αλλά... γιατί όχι; Λίγη προσπάθεια ακόμα. Και όπου. Όσο. Αρκεί να φυσά η προσμονή. Μόνο που... φυσά με δύναμη και... σηκώνει κύματα. Ενίοτε μετακινεί θεμέλια...

Το επόμενο πρωί οι πατερίτσες με πρόδωσαν και κόντεψα να πνιγώ. Ατέλειωτη αλμύρα μέσα. Θύμωσα με τον ουρανό που "θλίβεται και βρέχει όλες του τις ενοχές", όπως λες. Είπα να βρέξω κι εγώ, αλλά... ο βρεγμένος τη βροχή... Κι έτσι πείσμωσα. Διέταξα τα κύματα να σταματήσουν. Και σταμάτησαν! Καταλαβαίνεις;;; Σταμάτησαν! Άρπαξα τις πατερίτσες μου και... σκαρφάλωσα ένα ακόμα πάτωμα. Διαπίστωσα ότι δεν ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Λίγο πείσμα, λίγη καλή διάθεση, μερικά χιλιόμετρα υπομονής, ένας δροσερός καφές και μια διάθεση για κουβέντα μοιρασμένη στα δύο. Μαγικό! Γαλήνη στον ορίζοντα. 

Να συνεχίσω; Αντέχεις ακόμα λίγη έκπληξη; 

Ήχος γνώριμος και πολύ πολύ αγαπημένος ταράζει τη σιωπή μου. Φωνή επίσης αγαπημένη αλλά αρκετά χουζούρικη, με τη νύστα ακόμα κρατημένη πάνω της καλά, μου ζητά διερευνητικά μια... "χάρη". Και η χάρη γίνεται... χαρά! "Θέλω! Σε δυο ωρίτσες;". Γελάκι πονηρό. Κλείσιμο του ματιού στην οθόνη. Ασκήσεις ενδυνάμωσης των κάτω άκρων, παράλληλα με το τρεχαλητό των άνω σε μαύρα συννεφάκια με άσπρες φωνούλες. Και αφού τα συννεφάκια τακτοποιήθηκαν και οι φωνούλες σχημάτισαν κραυγή, αφού τα κάτω άκρα δυνάμωσαν λιγάκι... λέω να δοκιμάσω και σήμερα. Πάντα με τις πατερίτσες μου. Ένα ένα τα ρίσκα. Ένα ένα τα πατώματα. Μια μια οι ανάσες. Πού θα μου πάει; Τριάντα χρόνια έκανα υπομονή. Μπορώ λίγο ακόμα. 

Πονεμένο Γόνατο 

Υ.Γ. Πώς περνάτε οι Εφτά Χιονάτες; Ελπίζω να βρήκατε το Νάνο σας, για τις ισορροπίες του Παραμυθιού. 

Υ.Γ. Ααααα!!! Λες;;;; χεχεεεεεεεεεεεεε!!!! :D
Υ.Γ. ΈΞΙ (6) ώρες μετά επιστροφή. Πώς με βρίσκεις;