Πολλή χαρά!!!

Μετά από έξι χρόνια...

 Όχι, δεν είναι τυχαία η φωτογραφία, για την καταγραφή, απλώς, της ημερομηνίας. Είναι για να δει η τύπισσα που μου το χάρισε ότι το 'χω μαζί μου πάντα από τότε. Τότε που μου 'γραφε "I hate Marilia ψέματα, χαχαχα" στο χαρτί κι εγώ το 'χω ακόμα μαζί μου. Από την προηγούμενη χρονιά μας υπάρχει και αυτή η ομαδική φωτογραφία μας στο χολάκι μου, έτσι, για να μη φεύγουν ποτέ ούτε καν απ' το οπτικό μου πεδίο! Να τη βλέπω να μου βγάζει γλώσσα και να τη χαίρομαι, έστω και... εξ αποστάσεως. 

Κι εγώ χαίρομαι που, τόσα χρόνια, δεν έφυγαν ούτε καν απ' το οπτικό μου πεδίο!

Αυτό το... "πιτσιρίκι" πάνω απ' το κεφάλι μου μου ξαναβγάζει γλώσσα!

Εμ, πώς αλλιώς, το... καμάρι μου!!! 

Η τύπισσα αυτή μου 'φτιαξε τη μέρα σήμερα! Ναι, ναι, το παραδέχομαι! Χθες βράδυ μου 'ρθε μια "πρόσκληση" στο messenger από ένα... γνωστό όνομα και, ενώ δε δέχομαι σχεδόν ποτέ προσκλήσεις, αυτή μ' έκανε να χαρώ και να τη δεχτώ αμέσως. Σήμερα το πρωί η προσδοκία μου επιβεβαιώθηκε και η χαρά μου ήταν απίστευτη! Το... "πιτσιρίκι" δεν ήταν πια πιτσιρίκι, αλλά μια τύπισσα ωραιότατη, με κοφτερό μυαλό και χιούμορ να μου δηλώνει: "100 χρόνια σε ψάχνω! Καλά, εμάς δε μας λυπάσαι; Χαρά στην υπομονή μου, τόσα που τράβηξα! Και πού δεν έψαξα για να σε βρω!" και να με κάνει να βουρκώνω και να θυμάμαι... Και για να μη συγκινούμαι και πολύ πολύ... μου πέταξε και το "Θες δε θες είσαι μεγαλύτερη από εμάς, γενικά όμως πιστεύω πως είσαι ακόμα στην εφηβεία"!!!!!!!!!! Απέτυχα ως δασκάλα!!!!!!!!! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!! Γι' αυτό πάντα μ' άρεσε αυτό το παιδί! Γιατί ήταν τσαμπουκάς και δεν κολλούσε πουθενά και σε τίποτα! Ό,τι κι αν τη ζόριζε θα το ξεπερνούσε. Με ό,τι κι αν ασχολιόταν θα το κατάφερνε. Και πόσο καμάρωνα που μου 'βγαζε γλώσσα και με κολλούσε στον τοίχο! Πόση περηφάνια χωρούσε στο "σαν τα μούτρα μου σας έκανα!" χαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!!!

Η Λυδία ανήκε σε μια από τις πιο αγαπημένες μου τάξεις -για να μην πω... στην πιο αγαπημένη μου τάξη. Γνωριστήκαμε όταν πήγαιναν στη Γ' Δημοτικού και ήμαστε μαζί και στη Δ'. Η απειρία μου ήταν εμφανής, αλλά προσπάθησα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα και, αν κρίνω από τα λόγια της Λυδίας σήμερα... δεν τα πήγα κι άσχημα. :) Μου είπε ότι καθαρίζοντας ένα συρτάρι της βρήκε... το παραμύθι που 'χαμε διασκευάσει και είχαν εικονογραφήσει τότε. Σίγουρα όμως δεν έχει την ιστορία του Άγγελου, ούτε του Αλέξη, ούτε και τα λίμερικ της Ροζίνας. Και μάλλον δε θυμάται την εικονογράφησή τους στο παραμύθι που 'χα γράψει τότε με αφορμή το... χάος που άφηναν πίσω τους φεύγοντας από την τάξη! :Ρ Μπορεί και να 'χει ξεχάσει το μάθημα που κάναμε για τις σουσουράδες και μ' είχαν κάνει υπερήφανη για τη δουλειά και τη συνεργασία τους! Πεθύμησα να κάνω μάθημα μ' αυτά τα παιδιά και να βλέπω αυτή τη θέα απ' το παράθυρο. Πεθύμησα να τ' ακούω να ζουζουνίζουν όλα μαζί και να με κάνουν να γελάω σκυμμένη στα γραπτά τους! Πεθύμησα να συνεννοούμαστε με το βλέμμα, χωρίς πολλά πολλά. Μου 'λειψαν τα "μωρά μου" που πια... δεν είναι μωρά και από Σεπτέμβρη θα φοιτούν στην Α' Λυκείου. 

Και μια και μου 'λειψαν τόσο, λέω να ανέβω να τα δω. Λυδι...άκι, φρόντισε να βρεθούμε -όσοι μπορείτε και θέλετε- να σας δω! Μόνο υποσχέσου να μην ξαναπιάσεις τα κολακευτικά-συγκινητικά και τα ξαναμπήξω, γιατί... θα σε βάλω να λύσεις εξισώσεις και να γράψεις κείμενο με 3 λέξεις, κακομοίρα μου!!! χαχαχαχαχαχα!

Η σημερινή e-συνάντηση ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί αυτό το διάστημα. Λυδιάκι, σ' ευχαριστώ πολύ για όλα και... θα τα πούμε από κοντά! 

Να ομορφορπερνάς,
η... δασκάλα σου