Περί ανέμων και... υδάτων

Αλλιώς είχα σκοπό ν' αρχίσω. Έψαχνα ώρα, βέβαια, το πώς, αλλά τελικά... Ξεκίνησα προσθέτοντας 2 χάρτινα φίλτρα στην καφετιέρα, 1,5 κουταλιές καφέ στα φίλτρα, 1,5 κούπα νερό στο κατάλληλο δοχείο και, τέλος, άναψα το κόκκινο κουμπάκι. Περίμενα 2 λεπτά και συνέχισα παίρνοντας τη μικρή φλιτζάνα με το καραβάκι. Έβαλα αρκετό από το ευωδιαστό, καφέ υγρό και το 'φερα στο γραφείο, μήπως και η μυρωδιά με κάνει να "λυθώ". 

Και λύθηκα. Στο γέλιο! Το... πτώμα που επιπλέει στο καφέ υγρό θέλει κάτι να μου πει; 

Πάει καιρός που αισθάνομαι να επιπλέω. Σε σκούρα ρευστή επιφάνεια. Μια αδέξια κίνηση, λίγη επιπολαιότητα και... αυτό ήταν. Όλη η σκούρα, ρευστή επιφάνεια θα απλωθεί και εντός μου. Όχι πως δεν έχω πάρει γενναίες τζούρες σε κάθε άτσαλη κίνησή μου, αλλά να, μέχρι τώρα ένιωθα τη ζεστασιά της βοηθητική, σχεδόν καταπραϋντική. Τώρα πια παλεύω να βγω στην άκρη και να κρατηθώ μόνη μου στο χείλος γιατί... βαρέθηκα τη σκούρα ρευστή επιφάνεια, όσο ωραίο άρωμα κι αν έχει. 

Χθες άκουσα τη συμβουλή σου. "Το επόμενο βήμα θα 'ναι να βγαίνεις τέτοια ώρα και να πηγαίνεις για μπίρες". Κατά γράμμα η οδηγία. Κόκκινα τακούνια (!!!), χρωματιστό φόρεμα (με μια μαύρη πλάτη, παρόλ' αυτά, ν' ακουμπά κατάσαρκα), χαμόγελο αχνό (γι' αυτό δεν είχα οδηγίες), μια κόκκινη πασμίνα να καλύπτει το μαύρο της πλάτης που φαινόταν και... έξω! Χωρίς επιγονατίδα. Ζόρι. Θέλει αρετή και τόλμη. Μπίρα δροσερή σε χώρο εξωτερικό. Να φυσά ο αέρας και να παίρνει τα "αχ!", να φέρνει την υγρασία της θάλασσας ως το κόκαλο. Επιστροφή λίγο πριν η άμαξα γίνει κολοκύθα. Λίγο πριν το "κόκκινο παπούτσι" μείνει στο τελευταίο σκαλί. Πού καιρός για παραμύθια; 

Χθες ο ύπνος ήταν ήσυχος. Ή μήπως όχι; Ήθελα, λέει, να αλλάξω τ' όνομά μου, αλλά έπρεπε να γίνει... μυστικά! Μόνο ένα άτομο, αυτό που θα πραγματοποιούσε την αλλαγή, θα γνώριζε γι' αυτό. Το παλιό πρόσωπο που θα κρυβόταν πίσω από το νέο ονοματεπώνυμο θα 'πρεπε να πεθάνει με... συνοπτικές διαδικασίες. Το νέο θα 'πρεπε να γεννηθεί με ένα κομμάτι του σκοτεινό και φυλαγμένο καλά. Τελικά, επειδή ούτε και στον ύπνο μου μ' αρέσει να κρύβομαι, η δικαιολογία για την ακύρωση της διαδικασίας βρέθηκε και ήταν λυτρωτική: πώς θα με βρίσκουν οι φίλοι μου; Πού θα 'ρχεται η αλληλογραφία μου από τον e-πατερούλη; Και τους λογαριασμούς μου πώς θα τους πληρώνω; Τελικά, σταμάτησα ό,τι είχα η ίδια ξεκινήσει, δοκίμασα μερικά... ψάθινα καπέλα (!!!), έβαψα κατακίτρινο ένα χοντρό μπουφάν κυλώντας το σε μια καρότσα τριαξονικού φορτηγού (!!!) γεμάτου με κίτρινη μπογιά γιατί... έτσι έπρεπε, λέει, να γίνει και... ξύπνησα. 

Τηλέφωνα κλειστά για ώρες μετά. Όχι ότι μ' έψαξε κανείς, αλλά για να μην με. Η "Αναφορά" δίπλα μου στο κρεβάτι, αλλά ακόμα κλειστή. Με συγκλόνισε ο πρόλογος της Ελένης. Με διέλυσε η γραφή του στον δικό του πρόλογο. "Απλώνω το χέρι, φουχτώνω το μάνταλο της γης, ν' ανοίξω την πόρτα να φύγω, μα κοντοστέκουμαι στο φωτεινό κατώφλι ακόμα λίγο. Δύσκολο, δύσκολο πολύ να ξεκολλήσουν τα μάτια, τ' αυτιά, τα σπλάχνα από τις πέτρες και τα χόρτα του κόσμου. Λες: Είμαι χορτάτος, είμαι ήσυχος, δε θέλω πια τίποτα, τέλεψα το χρέος και φεύγω. Μα η καρδιά πιάνεται από τις πέτρες κι από τα χόρτα, αντιστέκεται, παρακαλάει: "Στάσου ακόμα!"..." ... Ως εκεί άντεξα. Μέρες κλειστή η πορφυρή έκδοση του 1965 με τα κιτρινισμένα φύλλα και την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ μυρωδιά παλιού βιβλίου! Τριάντα χρόνια την έβλεπα στην ίδια θέση να περιμένει σιωπηλή και σίγουρη για τον εαυτό της και η προτροπή που ερχόταν κατά καιρούς: "Διάβασε Καζαντζάκη! Τόσα βιβλία είναι μέσα. Διάλεξε όποιο θες. Αλλά άσε την Αναφορά στον Γκρέκο για το τέλος.", έπεφτε στο κενό, λες και ήξερα τι με περίμενε. Πρόσφατα το πήρα απόφαση, μόνο που τα 'κανα ανάποδα. Ως συνήθως! Η Αναφορά, το δεύτερο βιβλίο του που ανοίγω.

"Μπαμπά, να δανειστώ την Αναφορά στον Γκρέκο;"

"Ορίστε;", ξαφνιασμένος από την ερώτηση. 

"Να δανειστώ την Αναφορά;"

"Μ! Τι ρωτάς, παιδί μου; Πάρε ό,τι θες, δική σου όλη η βιβλιοθήκη!"

Ξεκίνησα το ίδιο βράδυ. Και σταμάτησα λίγη ώρα αργότερα. Την κουβαλούσα όλη τη βδομάδα μαζί μου. Από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Να τη βλέπω λοξά και να αποφασίσω να μην την αποφεύγω. Γνώριμες τακτικές μου, όχι μόνο με τ' αναγνώσματα. Βαθιά ανάσα και... πάμε απ' την αρχή. 

Πονεμένο Γόνατο (αν και πλέον... μπορώ να κάνω αλλαγή ονόματος και να διαλέξω το Πονεμένα Γόνατα)

Υ.Γ. Βαρέθηκα, ρε γαμώτο! Θέλω να κάτσω οκλαδόν και να ευχαριστηθώ το γράψιμο, το διάβασμα, το χαζολόγημα. Να περπατώ άνετα και να... κλωτσώ ό,τι εμποδίζει τη ζωή μου, ό,τι δε γουστάρω πια να βλέπω εμπρός μου! Ζητάω πολλά;

Υ.Γ. Αν και κολλάει περισσότερο στο προηγούμενο ποστ... δεν παύει να 'ναι από τα αγαπημένα μου.

;)