Το δεκαήμερο του... τρελού!

15.7.12 

Πώς και πώς το περίμενα αυτό το δεκαήμερο! Ένα τηλεφώνημα "όχι για καλό" ένα τέταρτο πριν την αναχώρησή μου μου χάλασε τη διάθεση και άφησε το μισό μου μυαλό και τη μισή μου καρδιά πίσω, σε ανθρώπους αγαπημένους. Ο Μορφέας δε με καταδέχτηκε στο πλοίο και το βράδυ πέρασε με διάβασμα και πολλές σκέψεις...

16.7.12

Τίποτα δε σταματά το ταξίδι. Αυτή τη φορά το σώμα ταξιδεύει σε αντίθετη κατεύθυνση απ' το μυαλό. Όμως αποφάσισα ότι δε θα αφήσω να περάσουν με παλίνδρομες διαδρομές και οι δέκα μέρες. Έτσι, το πρώτο χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη μου αντικρίζοντας αυτή τη θέα:

 Σε λίγο θα αντίκριζα το... σπίτι μου! Την πόλη της καρδιάς μου. Αναστεναγμός για το μπρος πίσω της διάθεσης, πείσμα για να πάνε όλα καλά αυτό το δεκαήμερο που το 'χα τόσο ανάγκη. Δυο τρία τηλεφωνήματα σε φίλους: "Έρχομαι! Αν είσαι κάπου κοντά, θα χαιρόμουν να σ' έβλεπα!" και η χαρά διπλή στ' ακουστικά μας, να πλαταίνει τα χαμόγελα και να μικραίνει τις αποστάσεις. 

Η πρώτη αγκαλιά διάπλατη, στο ΚΤΕΛ, φίλη αγαπημένη περίμενε καρτερικά μες στη ζέστη. Πόσα χρόνια!!! "Ξέρεις τι θέλω; Μια βόλτα στο μώλο. Τώρα!" και το χατίρι μού έγινε!

 "Πριν απ' όλα να βρούμε πού είναι αυτό το Κάστρο που θα σε φιλοξενήσει δυο μέρες... Αφού δεν ήρθες να μείνεις μαζί μας, τι να σου πω...!". Χαμόγελο αμηχανίας που προξενεί η εκδήλωση αγάπης. Μπήκαμε στο κάστρο και σε λίγο βρεθήκαμε απέναντι από την πύλη του υπέροχου Ιτς Καλέ.

 Η κράτηση απ' το δίκτυο... Η πραγματικότητα... υπέρ του δέοντος ικανοποιητική! Αυλή όμορφη και προσεγμένη, δωματιάκι γλυκό, ρομαντικό, λειτουργικό και πανέμορφο! Χαμόγελα παντού στην υποδοχή, περιποίηση άψογη καθ' όλη τη διάρκεια της διαμονής μου.

Φίλοι παλιοί και νέοι σ' αυτή την πόλη! Καφές και βόλτα στη λίμνη νωρίς το απόγευμα. "Χαίρομαι που σε γνωρίζω από κοντά!" κι έπειτα η ακατάσχετη φλυαρία μου. Την τάραξα την καημένη, πρώτη φορά που μ' έβλεπε! χι! Αργότερα, το βραδάκι δροσερή μπιρίτσα με παλιούς φίλους σε νέο φοιτητοστέκι. Όμορφο! Και η δεύτερη επιθυμία μου... διαταγή για εκείνους: 

"Θα 'θελα μια βόλτα στο Πανεπιστήμιο, σας παρακαλώ!!! Μια βόλτα στη Σχολή μου!!!!"

"Εύκολο! Το πρωί θα ανέβω στο εργαστήριο, οπότε... πάμε μαζί!", πρόθυμη η... διδακτορική φοιτήτρια! ;Ρ

17.7.12

Ξημέρωσε η μέρα της γιορτής και το πρώτο δώρο μου ήταν η βόλτα στη Σχολή! Τι συγκίνηση!!! Τι ενέργεια αυτός ο χώρος! Ανέκαθεν, όταν δεν ήμουν στις καλές μου, ανέβαινα στη Σχολή και... όλα περνούσαν, ως δια μαγείας! Μαγεία! Τα πεύκα ολόγυρα να απλώνουν τα κλαριά τους στα σύννεφα σαν ικέτες του ουρανού, οι φοιτητές να πηγαινοέρχονται άλλοτε χαρούμενοι και υπερβολικοί, άλλοτε σιωπηλοί και απορροφημένοι στις σκέψεις τους... Ο αέρας πάντα δροσερός κι ευωδιαστός, αναζωογονητικός και πρόθυμος να πάρει κάθε αρνητική σκέψη μακριά.

Τι θέα απλώνεται πίσω από κλειστά παράθυρα! Τι απίστευτη ομορφιά αυτή η πόλη! Πόσο θα 'θελα να 'μενα εδώ και να απολαμβάνω αυτή τη φυσική ομορφιά κάθε μέρα! Πόση ευτυχία χωράει σε μια διαδρομή από το μώλο ως την Πανεπιστημιούπολη;!

 Χωρίς διαπραγμάτευση η δήλωση: "Θα φάμε μαζί το μεσημέρι". Πώς ν' αρνηθείς σε τέτοια καθηλωτική αγάπη; "Η μάνα μου σου 'φτιαξε και την αγαπημένη σου κοτόπιτα!". Απίστευτη... μαμά, σ' ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την υπέροχη πίτα σου! :):) 

Το βράδυ χαλαρό ποτάκι στο Ιτς Καλέ. Η ζέστη πολλή και η αναζήτηση δροσιάς επιβεβλημένη. Τι καλύτερο από το μαγευτικό κάστρο; Ο αποχαιρετισμός με τα παιδιά και η υπόσχεση να τα πούμε σύντομα στην Κρήτη.

18.7.12

Δυστυχώς η παραμονή μου στα Γιάννενα ήταν μόνο για δυο μέρες. Ποτέ δε μου φτάνει. Πάντα θέλω λίγο ακόμα. Χαμογελώ με το αίσθημα ανικανοποίητου που με δέρνει! :) Υπόσχεση στον εαυτό μου: να επιστρέψω!

Το μεσημέρι αναχώρηση για το νησί των Φαιάκων. Μεγάλη ανυπομονησία να δω ανθρώπους αγαπημένους. Μεγάλη η απογοήτευση και ξάφνιασμα στην αλλαγή των συναισθημάτων με το που μπήκα στο πλοίο. Μια μεγάλη στενοχώρια ήρθε να κάτσει μέσα μου. Γιατί; Από πού ξεφύτρωσε; Τι την προκάλεσε; Το άθλιο σαλόνι του πλοίου; Η απίστευτη ζέστη; Το άγχος να 'μαι εγκαίρως στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας; Ή μήπως οι αναιδείς κουβέντες μιας φίλης το προηγούμενο απόγευμα; Δύσκολο πράγμα να 'μαστε Άνθρωποι. Δύσκολο να ελέγχουμε τους τρόπους μας και να μην πληγώνουμε τους συνομιλητές μας. Πόση δουλειά χρειαζόμαστε; Ας είναι... 

Σε λίγη ώρα αντίκριζα το λιμάνι της Κέρκυρας. Καμιά χαρά.

Το πράγμα διορθώθηκε με την παρουσία της Κερκυραίας φίλης μου και την αρωματισμένη με καφέ κουβεντούλα μας. Βόλτα στα γνωστά καντούνια, μπιρίτσα αργότερα ως... αργά... 

19.7.12

Το επόμενο πρωί είχε μια περιπέτεια που, ευτυχώς, πήρε ευχάριστο τέλος. Ταξί ως το Συγκοινωνιών...

"Θα ήθελα να αλλάξω την άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου μου, λόγω άρσης παρακράτησης κυριότητας..."

"Κάντε μια αίτηση και θα περάσετε σε μια βδομάδα να πάρετε την άδεια σας."

"Χμ... ξέρετε... δεν έχω μια βδομάδα στη διάθεσή μου. Ήρθα χθες από Ηράκλειο και φεύγω μεθαύριο το πρωί."

"Ε, ελάτε αύριο τότε."

"Λοιπόν, ακούστε: Εγώ ήρθα εδώ για να ευχηθώ σ' έναν Ηλία, που γιορτάζει αύριο. Σε δυο ώρες φεύγω με λεωφορείο για τους Αυλιώτες και θα φύγω από 'κεί μεθαύριο για Αθήνα."

"Και ήρθες ως εδώ για να ευχηθείς σ' έναν Ηλία;;;;"

"Ναι!"

"Μπράβο σου!" 

"Αν είν' έτσι... μια άδεια είναι... θα τη φτιάξουμε τώρα!" 

Σε μιάμιση ώρα αποχωρούσα από το Συγκοινωνιών με την άδεια μου ανά χείρας. :) Τι ευγενικοί υπάλληλοι! :) 

Τελευταία βόλτα και μοναχικός καφές στη Σπιανάδα. Διάβασμα με καφέ και γλυκό, να χαλαρώσω. Δύσκολο. Ανυπομονώ να δω τον κυρ Ηλία μου και την κυρα-Λένη, όμως κάτι με δυσκολεύει ακόμα.

Η άφιξη στο χωριό μού δημιούργησε την αίσθηση ότι είχα φύγει... χθες! Όλα ίδια. Οικεία. Αγαπημένα. Και η πρώτη ατάκα: 

"Έχω διεισδυτικό βλέμμα!" με το βλέμμα να καρφώνεται στο κορδονάκι του αριστερού μου αστραγάλου. "Σου κάνει πολύ... μέση, ωρή κοπέλα!" :)))
Αυτός είναι ο κυρ Ηλίας μου! Καλωσόρισα! :):):):) 

Το δωμάτιό... μου έτοιμο να με περιμένει. Χαμόγελο γλυκό για ευχαριστώ. :)

Κρασάκι παραγωγής Ηλία στο μπαλκόνι και το πείραγμα σύννεφο! Γέλιο ως συνήθως... Αφεντικό, πόσο μου 'χατε λείψειειειειειειειει!!!!!

20.7.12

Η μέρα της γιορτής. Πόσο μ' αρέσει να ξυπνώ εδώ! Μάλλον η δήλωση: "Το σπίτι μου ανοιχτό, παιδί μου, όποτε θες! Να το ξέρεις αυτό." με καθησυχάζει, με ξεκουράζει και με κάνει να αισθάνομαι άνετα όποτε αποφασίζω να επιστρέφω. "Κάνε καφεδάκι και κάτσε έξω να το απολαύσεις." η κυρα-Λένη μου. 

Τι απίστευτη θέα! Ερείκουσα, Μαθράκι και στο βάθος Οθωνοί! Και τι ηλιοβασιλέματα απολαμβάνουν από τούτο το μπαλκόνι!

Ο καφές τέλειωσε και το... τρέξιμο ξεκίνησε για να διακοπεί στις 03.00 τα ξημερώματα. Στις 6.00 είχε εγερτήριο για αναχώρηση.

21.7.12

Τα δέντρα τρέχουν για Ηγουμενίτσα κι εγώ για Αίγιο. Φίλη αγαπημένη κάλεσε να παρευρεθώ στο γάμο της! Και είπαμε... ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ -η μία από τις δύο που 'χω κάνει στα 8 χρόνια που δουλεύω-, οπότε... εκεί, με το καλό, πλατύ χαμόγελο, τη συγκίνηση στο βλέμμα και... το ρύζι ανά χείρας! Μέχρι και που χόρεψα με τα κλαρίνα! Ε, ας είναι καλά ο κυρ Ηλίας που μ' έμαθε ένα αργό... Τσάμικο; Αυτό, τέλος πάντων! Ευχή δυνατή στα παιδιά, από καρδιάς: Πάντα μαζί κι ευτυχισμένοι!

22.7.12
Το ταξίδι του... τρελού συνεχίζεται! Πρωινό καφέ στη Ναύπακτο.

Παγωτό στο Γαλαξίδι.

Απογευματινή βόλτα στους Δελφούς. Τι ενέργεια αυτός ο χώρος! Πόσο ήθελα να τον επισκεφτώ!!! Και, να, έγινε, παρέα με άλλη φίλη της καρδιάς -τη δεύτερη από τις δύο που έχω αποκτήσει δουλεύοντας. :) 

Βραδινό στο φιλόξενο σπίτι της, στα Φάρσαλα. Γονείς και θείοι επί ποδός για να μη μου λείψει τίποτα, για να φιλοξενηθώ με τον καλύτερο τρόπο. Και το πέτυχαν! :) Πόσο υπόχρεη είμαι!

23.7.12

Μπάνιο στη Μιτζέλα. Όμορφος που είναι ο Παγασητικός!

24.7.12
"Όταν θα 'ρθεις, θα πάμε Σκιάθο!" μου 'χε υποσχεθεί! χιχιιιιιιιιιι!!!! Πολύ χαίρομαι, πολύ χαίρομαι!!!
"Λοιπόν... ΉΡΘΑ!!! Τώρα... θα πάμε Σκιάθο;;;"
"ΦΥΣΙΚΑ!"

Από Αχίλλειο το καραβάκι με τους τουρίστες και το... χαμό που 'κανε ο καπετάνιος για χάρη τους! χιχιχι! "Έχουμε και δυο Έλληνες στο πλοίο. Ακούτε κορίτσια; 2 παρά τέταρτο αναχωρούμε από εδώ!" :Ρ:Ρ:Ρ

Κούκλα η Σκιάθος!!! Δυστυχώς μόνο για μερικές ώρες η παραμονή μας, αλλά... αρκετές για να πω ότι θα επιστρέψω. ;)

25.7.12

Καιρός να επιστρέφω στο Νότο. Από Λάρισα αυτή τη φορά η αφετηρία. Καφεδάκι στην πλατεία με τη Μαρία και το Μάκη, αποχαιρετισμός δύσκολος λίγο αργότερα στο σταθμό των λεωφορείων. "Εις το επανιδείν" θολό στην αγκαλιά και δυο φιλιά για καλό δρόμο. 

Αν και τη συγκεκριμένη διαδρομή την έκανα πρώτη φορά, εντούτοις... ντροπή μου, κοιμόμουν την περισσότερη ώρα. Μάλλον... μεγάλωσα για τέτοια ταξίδια! :Ρ:Ρ:Ρ Λίγο πριν τον Άγιο Κωνσταντίνο ξύπνησα, ίσως για να δω πόσο όμορφο μέρος είναι!

Επιστροφή. Τώρα να με δω...