Διάλογοι Ι

Γκρίνιαξε πάλι δυνατά ο εαυτός μου. Αυτός ο δεύτερος, ο παραπονιάρης, ο φοβητσιάρης, ο τεμπέλης. Γκρίνιαξε. Έπεισε το γόνατο να ουρλιάζει και στη συνέχεια τσίγκλησε τον αυχένα. Δεν άφησε ανεπηρέαστη ούτε τη μέση μου, ούτε το κεφάλι μου. 

-Φωνάζετε όλοι μαζί, να δούμε τίνος θα περάσει!, μούγκρισε πεισματωμένα. 

-Άσε τα... σάπια, φίλε! Ξέρω καλά ότι όλα αυτά είναι μέρος της άρνησής σου να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα! Ξεκινάς δουλειά πάλι και ΦΟΒΑΣΑΙ! Άσε, λοιπόν, τις υστερίες κι έλα να δούμε τι γίνεται στ' αλήθεια!, του απάντησα κατάμουτρα.

Ξέρει πως δεν μπορεί να μου κρυφτεί και μαζεύτηκε, ντροπιασμένος, στο βάθος. 

-Λοιπόν, εντάξει, κατανοώ ότι πέρασες πολύ δύσκολα πέρσι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα συνεχιστεί και φέτος! Φέτος είναι άλλη στιγμή, με σένα ξεκούραστο και το μυαλό σου σε τάξη. Ξεκόλλα, λοιπόν, από φόβους και εμμονές, άσε τους αντιπερισπασμούς και... προχώρα. 

-Πείσε με!, έκανε σθεναρές προσπάθειες να σταθεί στο ύψος του, αν και ήξερε ότι... δύσκολα θα μου κρυβόταν.

-Ωραία λοιπόν, άλλη μια φορά: ξέρεις τη δουλειά σου, ξέρεις τα τρωτά σου σημεία, ξέρεις τι λάθη έκανες και υποσχέθηκες να μην τα ξανακάνεις. Ξέρεις τι συνθήκες θα αντιμετωπίσεις και τι καταστάσεις θα 'χεις να αντιπαρέλθεις. Ξέρεις ότι επέλεξες να κάνεις αυτό που κάνεις και ότι είσαι καλός σ' αυτό με μεγάλα περιθώρια βελτίωσης που δε διστάζεις να επιχειρήσεις. Δε βλέπω το λόγο της άρνησής σου! Ούτε της κακεντρέχειάς σου να μου πονάς διάφορα, ακόμα δεν μπήκε ο μήνας, καλά καλά! Σύνελθε, λοιπόν, και καλή αρχή!

-Κι εσύ ξέρεις ότι έχω δικαίωμα να φοβάμαι και να αρνούμαι. Όπως επίσης ξέρεις πως δεν είναι ωραίο πράμα να μου κολλάς ταμπέλες με... "τίτλους τιμής"! Αν θες να τα πάμε καλά, κατανόησέ με και, εντάξει..., δέχομαι να ξεκινήσουμε διαφορετικά φέτος. Σύμφωνοι; 

-Άντε, να δούμε...!

-Κι αν έρθουν δύσκολα απ' την αρχή;

-Το πιθανότερο. Ε, και; Να χαμογελάς δεν ξέρεις;

-Ε, δυσκολεύομαι πια. 

-Πρόβλημά σου. 

-Μα πέρσι κατηγορήθηκα ότι δεν χαμογελούσα πολύ.

-Ε, προσπάθησε περισσότερο! 

-Πώς; 

-Έτσι: :D και σ' αυτό θα βοηθούσε αν άφηνες τις γνάθους μου χαλαρές και ήσυχες!!! βρήκα αφορμή να τον μαλώσω πάλι.

-Πέρσι δε με στήριξε κανείς! 

-Ε, και; Χέρια, πόδια, μυαλό, καρδιά, ψυχή δεν έχεις; Στηρίξου μόνος σου.

-Μα, απογοητεύτηκες. 

-Ε, κάνω κι εγώ λάθη. Το θέμα είναι να τα βλέπεις και να μην τα επαναλαμβάνεις. 

-Δηλαδή φέτος δε σε νοιάζει αν απογοητευτείς ξανά;

-Με νοιάζει. Αλλά θα το φροντίσω να μη γίνει ή, αν γίνει, να μη με πειράξει τόσο. 

-Τι άλλαξε και μου το παίζεις τόσο σίγουρη και αποφασιστική; 

-Σταμάτησαν οι... τούμπες που έφερνε η ζωή μου πέρσι, αυτό έγινε. Και όσο στέκεται σ' αυτή την πλευρά, θα λειτουργήσω με όσα έμαθα... κατρακυλώντας! 

-Καλό ακούγεται. Αλλά αν ξαναρχίσεις να κατρακυλάς; 

-Μακάρι! Να δούμε πώς θα 'ναι όταν σταθείς και με άλλη πλευρά! γέλασα. 

-Δεν τρώγεσαι με τίποτα!, μου αντιγύρισε θιγμένος. Και είσαι και ασυνεπής!!!!

-Εγώ; Γιατί;

-Μου 'χες υποσχεθεί πανσέληνο στην παραλία! Από νωρίς ως αργά! Μόνο οι δυο μας! "Να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη εν όψει... τάξης", έτσι δε μου 'χες πει;;; 

-χαχαχαχα! Πόσο παραπονιάρης είσαι! Ε, καλά, κι εγώ στενοχωρέθηκα, αλλά... σε πήγα αυτοκινητάδα. 

-Ήταν μικρή και φορτισμένη! Εγώ ήθελα... χρόνο για 'μάς τους δυο! 

-Μα, μείναμε ώρα πολλή στο μπαλκόνι!!!

-ΔΙΑΒΑΖΕΣ!!!! μου ούρλιαξε κατάμουτρα.

-Γι' αυτό μου πόνεσες τον αυχένα; 

-Γι' αυτό. Άλλη φορά να 'σαι συνεπής και να με προσέχεις!

-Καλά. Πάμε τώρα να σου βάλω πάγο στο γόνατο και να δούμε τι θα κάνουμε για τη θλάση που μου... κάθισες στο σβέρκο και τα ξαναλέμε, φοβητσιάρη!, τον μάλωσα τρυφερά.

-Πάλι τα ίδια;;;; Το νου σου, γιατί... δεν το 'χω σε πολύ να σε κάνω να ουρλιάζεις απ' τον πόνο!!!, μου φώναξε έτοιμος να βάλει τα κλάματα.

-Εντάξει, εντάξει, γέλασα. Ανακωχή! Φρόνιμοι και οι δύο και όλα καλά θα πάνε.