Συναντήσεις πριν την πανσέληνο

Πήρα πάλι το δρόμο τον περίεργο, με τις στροφές και τη θέα να κλέβει το βλέμμα και έφτασα στη γνωστή παραλία των παιδικών μου χρόνων. Απόφαση ξαφνική για διήμερο μοναξιάς. Και πού καλύτερα; Λίγο πριν την πρώτη πανσέληνο του Αυγούστου! Τέλεια! Όλες οι αποχρώσεις του μπλε μπροστά μου. Τελευταίες στροφές και... εδώ είμαστε!

Πρώτες κλασικές κινήσεις στο σπίτι: τραπεζάκια και καρέκλες έξω, άνοιγμα παντζουριών για πολύ φως και πάρα πολύ αέρα, τακτοποίηση όσων κρατώ, μαγιό, αντηλιακό, ψάθα, βιβλίο, πετσέτα και... πάμε να νιώσουμε το μπλε να μας τυλίγει. 

Αέρας πολύς, ως συνήθως. Ο λατρεμένος μου ευκάλυπτος σφυρίζει δυνατά ένα γρήγορο τραγούδι. Μια μπλε μελαγχολία απλώνεται γύρω μου. Συνεχίζω να κατηφορίζω προς το άλλο μπλε, το απέραντο, το ανήσυχο, το αεικίνητο. Και τότε, φιγούρες γνώριμες μπροστά μου! Οπ! Μα... μελαγχολία δεν τύλιγε το χώρο μου; 

Ένα όνομα αγαπημένο φεύγει ανυπότακτο απ' τα χείλη μου, ένα χαμόγελο απαντά στην πρόσκληση και μια αγκαλιά οικεία με τυλίγει μαζί με τη χαρά της συνάντησης! Οπ! Και η άλλη φιγούρα οικείο χαμόγελο και φιλί για το καλωσόρισμα. 

-Πλάκα μου κάνετε!!!

-Εμείς ή εσύ! Δεν περιμέναμε να σε δούμε εδώ! 

-Μόλις ήρθα, για διήμερο... 

Κι άλλες δυο φιγούρες οικείες κολυμπούν και χαίρονται που χαίρομαι. 

Τους παρακολουθώ να κολυμπούν, να ρωτάνε να μάθουν τα τελευταία νέα μου, να διαβάζουμε σιωπηλοί στην παραλία. Και πόσα χρόνια πίσω γυρνώ...! Τότε που με στριφογύριζαν στη θάλασσα με τα μπρατσάκια και τα κουβαδάκια μου. Που μ' έκαναν σβούρα στον αέρα και ξεκαρδιζόμουν! Που χώνονταν στο δωμάτιό μου, ενώ κοιμόμουν, για να αφήσουν τρυφεροφιλάκι καληνύχτας ή αποχαιρετισμού -άτιμη απόσταση! Που έστελναν να με φωνάξουν για να βρεθούμε όποτε κατέβαιναν Κρήτη. Που μου τραγουδούσαν "σ' αγαπώ γιατί είσ' ωραία" το βράδυ της μεγάλης θλίψης και απογοήτευσης μετά τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών! Που στα δύσκολα μιλάμε με το βλέμμα! Που με φωνάζουν "κωλόπαιδο", σταθερά, από τότε! Που με βγάζουν βόλτα και με κερνούν μπίρες! Που με κάνουν να χαμογελώ και να αισθάνομαι τυχερή που τους έχω.

Μ' αφήνουν λίγο αργότερα μόνη στην παραλία να διαβάζω και να κοιτώ το φεγγάρι να εμφανίζεται, ολοστρόγγυλο, πάνω απ' το Λιβυκό. Αχνό, άχρωμο στην αρχή. Δειλό λες. Μα όσο η ώρα προχωρά τόσο θλίβεται και χλομιάζει με μια ήρεμη σιγουριά για την ομορφιά του. Διαβάζω. Κοιτώ μπροστά μου το ατέλειωτο γαλάζιο, ώσπου το φεγγάρι ανεβαίνει αρκετά ψηλά και φωτίζει τη μοναξιά μου. 

Πίσω στο σπίτι. Να γίνω όμορφη για τη βόλτα που μου 'ταξαν οι τέσσερις κύριοι. "Μικρούλι, θα σε δούμε αργότερα, έτσι;". Φυσικά. Χαμογελώ. Ακόμα "μικρούλι" σκέφτομαι... Χαμογελώ περισσότερο. 

-Έτοιμη! Πού θα με πάτε;;;

-Ποτάκι;

-Ποτάκι!

Ως αργά. Πολύ. 

"Ξενυχτάμε το κοπέλι απόψε, το καταλάβατε;".  Γελώ δυνατά. Εγώ τους ξενυχτάω!!! Και πολύ μ' αρέσει! χαχαχαχαχα! 

Επόμενο... πρωί στο άδειο σπίτι. Άδειο; Τς. Γεμάτο. Με ήχους, εικόνες, μουσικές, παρέες, σκέψεις, παρουσίες, απουσίες, όλα εκεί. Τι άδειο; Πώς άδειο; Γνώριμες κινήσεις και πάλι. Πλύσιμο, γάλα -πάντα κρύο- σταυρόλεξο, τετράδιο και στυλό έξω, στην πίσω αυλή.

Πάλι κουτάκια που φυλακίζουν γνώσεις. Αγαπημένη συνήθεια! Μα τώρα ξαφνικά... αυτά τα κουτάκια που προσπερνάμε και αφήνουμε πίσω χωρίς πολύ παίδεμα γιατί μου δημιουργούν ερωτηματικά; Αυτά τα κενά από "κάτι που ήξερα αλλά αδυνατώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου", από κάτι που "δεν ξέρω", γιατί μένουν εκεί καταμεσής και ορθώνονται απειλητικά; Σε τι μονοπάτια οδηγούν τη σκέψη μου; Πόσα κενά κουτάκια υπάρχουν και πότε θα 'μαι σε θέση να τα συμπληρώσω; Τώρα τι; Νέος φόβος; Ή παλιός που τώρα γίνεται συνειδητός και μπαίνει σε λέξεις; Αυτές οι λέξεις! Που βιάζομαι, τελευταία, να κρατώ όπου σταθώ κι όπου βρεθώ...! 

Όμως φτάνει για τώρα. Η θάλασσα μπροστά μου κι εγώ... πληκτρολογώ με μανία. Οι αγαπημένες φιγούρες κολυμπούν ήδη. Χρειάζομαι, επειγόντως, μια... δροσεροαγκαλιά απ' αυτές που μ' έκαναν μικρή κι εγώ φώναζα: "Είσαι κρύυυυυυυυυυυοοοοοοοοοοοοοοςςςςς!" για να πάρω τη, δήθεν θιγμένη, απάντηση: "Όχι και 'κρύος', ρε Μαριλάκι! Απλά... δροσερός!" :))))) 

πανσέληνος 2.8.12

πανσέληνος 2.8.12

Θέα απ' την ταράτσα