Μια μεγάλη πέτρα

Ξύπνημα βάρβαρο, με ήχο ξεχασμένο εδώ και μήνες. "Πάψε, καταραμένο!" μουρμούρισα, αλλά... παραδόθηκα στο βασανιστήριο και το βίωσα ως το κόκαλο. Υποχρέωση ανειλημμένη. Στάση για τα καθιερωμένα πρώτα πεσκέσια: καφέ και ζάχαρη, χυμό, νερό, ποτηράκια... αυτά μαζί με τα χαμόγελα και τις ολόθερμες ευχές για καλή αρχή και δημιουργική χρονιά. "Πανικός!" η πρώτη σκέψη της διαδρομής, αντικρίζοντας εκσκαφείς και απαγορευτικά. "Να 'χω στο νου μου να ξεκινώ νωρίτερα...".  Λίγη υπομονή και... "αυτό ήταν!". Το φεγγάρι μού κλείνει το μάτι, κάτασπρο, πάνω από το μυτερό βουνό. "Πανέμορφο!!!!", θαυμάζω και σκάω το πρώτο χαμόγελο, επιτέλους. Ας είναι αυτή η τελευταία σκέψη και η κυρίαρχη της χρονιάς...!  

Και μετά... φιλιά, χαμόγελα, ευχές, σε οικείο περιβάλλον. Οικείο. Σκέτα. Χωρίς πολλά επίθετα και μετοχές να το προσδιορίζουν. Μόλις τα χαμόγελα κόπασαν λίγο, μόλις οι χειραψίες σταμάτησαν, το γραφειάκι έγινε υπερβολικά στενό. Σχεδόν ασφυκτικό. Και τότε ακριβώς ήταν που αναζήτησα διέξοδο σε ταξίδια φυλακισμένα σε κάρτες μνήμης και συσκευές ηλεκτρονικές. Όμως μια επισήμανση έπεσε πάνω μου σαν τεράστιος βράχος, γκρέμισε την οροφή, με καταπλάκωσε και το γραφειάκι έγινε ακόμα πιο ασφυκτικό: 

"Μαριλία, το καλοκαίρι τελείωσε!"

"Και γιατί μου το λέτε αυτό, κύριε Νίκο; Γιατί είστε κακός άνθρωπος;" 

"Για να σε προσγειώσω και να μην προσγειωθείς ανώμαλα."

"Μα, αφού... το συννεφάκι μου το πάρκαρα έξω! Πεζή μπήκα μέσα..."

Πεζή. Και πεζούς συνάντησα. Πεζούς. Ούτε ιδέα για ένα φτεροκόπημα. Ούτε καν για ένα σάλτο. "Μάτια, χέρια, μυαλά όλο χώματα". Όμως τι πέρασε απ' το βλέμμα μου, τι κινήθηκε γύρω μου και προκάλεσε την επισήμανση; Τι φάνηκε που δεν πρόσεξα; Το συννεφάκι μου... το συννεφάκι μου δεν είναι μόνο δικό μου; 

Αέρα. Γρήγορα! Και νερό. Τώρα! Ευτυχώς ένα κομμάτι απ' το συννεφάκι μου το 'χα χώσει στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου: μαγιό, πετσέτες, ψάθα, βιβλίο... Γρήγορα! Τώρα! Μόνο που τα συννεφάκια δεν κατεβαίνουν στην άσφαλτο. Κι όταν κατέβουν, γίνονται επικίνδυνα. "Ε! Κοπελιά! Είσαι στο αντίθετο ρεύμα! Δεν είναι μονόδρομος!" "Με συγχωρείτε! Έχετε δίκιο!" ... !!!! Πώς το 'κανα;... 

Θάλασσα. Γρήγορα, σε παρακαλώ. Και... επιτέλους, μπλε! Πολύ! Δροσερό, απέραντο, αεικίνητο, καταδεκτικό, παρηγορητικό πολύ. Και εκεί που κάθομαι έξω και παίρνω γρήγορες ανάσες, κοιτώ μια μεγάλη πρασινωπή πέτρα μπροστά μου. "Να, έτσι είναι το σχολείο", σκέφτομαι, "Μια μεγάλη πέτρα καταμεσής του γαλάζιου μου. Πώς κατάντησε "πέτρα" το Σχολείο μου; Γιατί; Πόσο πόνεσε η τελευταία χρονιά; Τουλάχιστον... το λούζει η θάλασσα. Κάτι είναι κι αυτό. Να μη βαλτώνει", προσπαθώ να παρηγορηθώ. "Να αντέχει στα κύματα και στους αέρηδες. Στις παιδικές τσιρίδες και στα τρεχαλητά. Στα παιχνίδια και τα χοροπηδήματα. Μια μεγάλη πέτρα... μπορεί να σου προσφέρει καταφύγιο, να σ' αφήσει να κάτσεις πάνω της και να ξεκουραστείς, να σκαρφαλώσεις και να κοιτάξεις πέρα ή πίσω από τοίχους, να θεμελιώσεις κάστρα... Μια μεγάλη πέτρα στη θάλασσα είναι το σχολείο μου."...

Καλή χρονιά!