Αέρας Λιβυκού

Κυριακή μεσημέρι: Τραβάμε κατά το Νότο. Αέρας δυνατός σαρώνει τα πάντα και η θέα κόβει την ανάσα. Γνώριμα συναισθήματα για μένα. Έκπληξη, θαυμασμός, ανακατεμένα με λίγο φόβο για τη συνοδηγό μου.

Τόσα χρόνια ήθελα μια φωτογραφία αυτής της θέας, αλλά... το Λιβυκό είναι υπερήφανο και δεν καταδέχεται φωτογραφίσεις. Σ' αφήνει μόνο να το θαυμάσεις, να το απολαύσεις, να το φυλάξεις μέσα σου, αλλά μόνο κοιτώντας το κατάματα σε κατ' ιδίαν συνάντηση. (Κοινώς... αν δεν έχεις συνοδηγό, δεν ρισκάρεις να σταματάς για φωτογραφίες στον... %$@δρομο!)

Επιτέλους! Επιστροφή μετά από ένα ολόκληρο χρόνο! Ίδια όμορφο, άγριο, μαγευτικό, σιωπηλά φλύαρο, αλμυρό κι απέραντα γαλάζιο, όπως πάντα! 

Μαζί του έχω περάσει 30 καλοκαίρια. Και πάντα θα γυρνώ να του μιλώ και να τ' ακούω. Να με νταντεύει και να με μαλώνει. Να μου συμπαραστέκεται, να με χαλαρώνει, να με κρύβει, να με βάζει σε διλήμματα.

Σήμερα το πρωί το τάβλι του παππού ξανάπιασε δουλειά! Η συμπαίκτριά μου όμως μάλλον... δεν ήταν... "αξιοπρεπής" φοιτήτρια... :Ρ Εκτός κι αν το παράπονο που εξέφρασα το πρωί: "Ο παππούς δεν έπαιζε με μένα. Μόνο με το Μάνο έπαιζε. Εγώ... ήμουν μικρή και δεν ήξερα να μετρώ χωρίς δαχτυλάκια!" ακούστηκε ως εκεί πάνω και... επηρέασε τα ζάρια! ;)  

-Έμαθα να μετρώ και να παίζω, αλλά εσύ... λείπεις. Και μου λείπεις...

Ο αέρας μάς έκανε να αναζητήσουμε διαφορετική γωνιά για μπάνιο. Αυτή τη φορά η απαίτηση για να σταθούμε και να πάρουμε την θέα μαζί μας ήταν γλυκά απαιτητική και... δεν μπόρεσα να κάνω αλλιώς. :)

Το CD στ' αυτοκίνητο, η θέα, η παρέα, οι σκέψεις μου όλα σε συγχρονισμό. Και τα διάφανα ανθρωπάκια να ουρλιάζουν χορεύοντας χωρίς καμία ντροπή.

Ξαπλωμένη στα χοντρά βότσαλα κοιτώ τον ουρανό. Αυτή τη φορά μου φαίνεται... πιο χαμηλός, χωρίς να ξέρω το λόγο. Και πριν προλάβω να εκφράσω τη σκέψη μου... το αποτύπωμα ενός τεράστιου αριστερού ποδιού φάνηκε πάνω απ' το κεφάλι μου! Ποιος είσαι και γιατί κρύβεσαι πίσω απ' το ατέλειωτο γαλανό τ' ουρανού και το εκτυφλωτικό φως του ήλιου; Φανερώσου! Θέλω να σε δω!

Ίχνη στην άμμο. Μα εγώ τις λέξεις μου τις κρατώ για μένα. Για το χαρτί μου. Για το πληκτρολόγιό μου. Κι έτσι... στην άμμο χαράζω σχήματα μ' απαλές γραμμές. Ώσπου να 'ρθει το κύμα και να τις εξαφανίσει κι αυτές, λες και η θάλασσα ταράζεται απ' τις φλυαρίες και θέλει ν' απλώσει ξανά παντού τη σιωπή.

Η ώρα περνά και η επιστροφή, όπως πάντα, είναι δύσκολη υπόθεση. Τελευταίες βαθιές ανάσες. Τελευταίες κλεφτές ματιές στη θάλασσα. Τελευταίες στροφές του τραγουδιού του αγαπημένου μου ευκαλύπτου. Τριάντα καλοκαίρια εκεί, να ταξιδεύει με κάθε του φύλλο τις σκέψεις μου.

Επιστροφή φορτισμένη. Πόσο σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς! Πόσο πονούν οι αποχωρισμοί. Υπόσχεση δυνατά: εις το επανιδείν!