Είμαι... ρονταρικιά, τι να κάνουμε;!

Τι έξυπνοι άνθρωποι!*

Ο κύριος Σαρδέλης, ψαράς απ' το Πλωμάρι,
έτρωγε τα λέπια, πέταγε το ψάρι.

Ο θείος μου ο Παντελής π' έμενε στο Γουδί,
έτρωγε το ποτήρι, πέταγε το κρασί.

Μια απ' τις ξαδέρφες μου, που έμενε στην Άρτα
έτρωγε μόνο το χαρτί κι όχι τη σοκολάτα.

Και ένας άλλος κύριος απ' το Βαρθολομιό,
έτρωγε τα τσόφλια, πέταγε τ' αβγό.

Πολλοί απ' τους ανθρώπους, δεν ξέρω το γιατί,
τρώνε μόνο τα φλούδια, πετάνε τη ζωή.

Ανέκαθεν μου άρεσαν τα παραμύθια. Τα λάτρευα από μικρό παιδί. Και όχι μόνο τα παραμύθια, το διάβασμα, γενικότερα. Ήταν μια διέξοδος. Το χάρτινο, σελιδένιο λεωφορείο, με μετέφερε σε τόπους μαγικούς κι ονειρεμένους, παρέα με τους συνεπιβάτες μου, οι οποίοι άλλαζαν από σταθμό σε σταθμό. Πάντοτε όμως οι επιβάτες αυτού του χάρτινου λεωφορείου ήταν ξεχωριστοί. Άλλοι περίεργοι και στρυφνοί, άλλοι αστειούληδες και γκαφατζήδες, άλλοι μελαγχολικοί και πικραμένοι, άλλοι χαρούμενοι και καλόκαρδοι... Σ' αυτό το ταξίδι, που κρατάει χρόνια και που εύχομαι να μη σταματήσει ποτέ, οι συνεπιβάτες μου εναλλάσσονται και με κάνουν να χαίρομαι τη διαδρομή. Όλοι, πάντοτε, έχουν κάτι να προσφέρουν. Ακόμα και αν η τσιγκουνιά τους είναι μεγάλη, μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, πάντα προσφέρουν απλόχερα κάτι από την αλήθεια τους.

Μεγάλωσα, είπαν, μπήκα και στο Πανεπιστήμιο. Θα 'πρεπε να διαβάζω συγγράμματα και επιστημονικά βιβλία. Θυμάμαι το βλέμμα απορίας της υπαλλήλου στο βιβλιοπωλείο, όταν πήγα στο ταμείο με το "Μικρό Πρίγκιπα" και άλλα παιδικά βιβλία και στην ερώτηση: "Είναι για δώρο;" απάντησα: "Όχι, είναι για εμένα". Πώς ήταν δυνατό; Φοιτήτρια στο πρώτο έτος!

Αργότερα, στο τρίτο έτος, και ενώ αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στην Πληροφορική και τα Παραμύθια, η καθηγήτριά μας κα Παπαδοπούλου-Μανταδάκη Σμαράγδα, μας... σύστησε με τα παραμύθια του Ροντάρι και τη Γραμματική της Φαντασίας, την οποία θεωρώ εργαλείο στα χέρια κάθε δάσκαλου και όχι μόνο... Ψάχνοντας έργα του Ροντάρι βρήκα τον τίτλο Παραμύθια από το τηλέφωνο και θυμήθηκα ότι ο μπαμπάς μάς είχε χαρίσει αυτό το βιβλίο όταν ήμασταν ακόμα στο Δημοτικό. Σε λίγο καιρό έψαχνα τα βιβλιοπωλεία για δουλειά του Τζιάνι Ροντάρι. Ιστορίες φτιαγμένες στη μηχανή, Παραμύθια για να σπάτε κέφι, Η γόνδολα φάντασμα, Παραμύθια σαν πλατύ χαμόγελο και Φλυαρίες ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, είναι μερικά από τα έργα του.

Ο Ροντάρι ήταν και ο ίδιος δάσκαλος. Στην προσπάθειά του να βγει από τη ρουτίνα της τάξης και να βοηθήσει στην ανάπτυξη της φαντασίας των παιδιών, διηγήθηκε ιστορίες και χρησιμοποίησε πολλές τεχνικές για να καλλιεργήσει τη φαντασία των μαθητών του. Η τεχνική του φανταστικού διώνυμου με οδήγησε τις προάλλες να γράψω μια πρόχειρη ιστορία στο φόρουμ του εκπαιδευτικού σάιτ eduportal.gr. H συνάδερφος Τέρψη έδωσε την αφορμή με το διώνυμο: "ψυγείο - χορεύτρια". Και η ιστορία που γεννήθηκε ήταν η εξής:

Ωραίο το "φανταστικό
διώνυμο" που γράφεις
"ψυγείο και χορεύτρια",
Τέρψη, θα μας τρελάνεις!

Ροντάρι για τα δύσκολα
με έκανες ν' ανοίξω
"ψυγείο και χορεύτρια"
να δω πώς θα κολλήσω.

Για στίχους δε μου έλεγε...
Μιλούσε για ιστορία
κι έτσι αποφάσισα
να γράψω κι εγώ μία:

Άνοιξα το ψυγείο μου
να πάρω παγωτάκι
και μια χορεύτρια μικρή
καθόταν στο παγάκι.

Τη ρώτησα "τι θες εσύ
μέσα στο τόσο κρύο;"
και μου 'πε πως περίμενε
να έρθει λεωφορείο.

Απόρησα και έμεινα
κι εγώ... κατεψυγμένη
όμως αυτή ατάραχη
στη... στάση περιμένει!

"Μου λες για πού με το καλό;"
ρωτώ μετά από ώρα
"Έχω, μου λέει, ραντεβού
με τον καλό μου τώρα!"

Κοκάλωσα και ήθελα
και άλλα να ρωτήσω
όμως μου είπε θα 'πρεπε
την πόρτα να της κλείσω.

Γιατί αν έμενε ανοιχτή
του κόσμου της η πόρτα
η ζέστη θα 'λιωνε αργά
τα όνειρά της όλα!

Έκλεισα το ψυγείο μου
κι έμεινα σαν κολόνα!
Μα ξάφνου ακούγεται γλυκά:
"Μικρό... 7:00 η ώρα!"

Δοκιμάστε το! Δάσκαλοι ή μη, όλοι, λίγο πολύ, έχουμε να κάνουμε με παιδιά. Κυρίως, θέλω να πιστεύω, ότι όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας. Ας του δώσουμε τις λέξεις να εκφραστεί!

Τα παραμύθια μας πού είναι;
Σε κάθε πράγμα είναι κι ένα κρυμμένο.
Μέσα στο ξύλο, μες στη βροχή,
μες στο ποτήρι, μέσα στη γη.
Μοιάζει σαν να 'ναι η κοιμωμένη
που περιμένει ένα φιλί
από τον πρίγκιπα, τον ποιητή,
που σαν δεν έρθει να τη φιλήσει
αυτή ποτέ δε θα ξυπνήσει. *

*Τζιάνι Ροντάρι, Φλυαρίες ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, εκδ. Τεκμήριο