webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

13.10.06

Είμαι... ρονταρικιά, τι να κάνουμε;!


Τι έξυπνοι άνθρωποι!*

Ο κύριος Σαρδέλης, ψαράς απ' το Πλωμάρι,
έτρωγε τα λέπια, πέταγε το ψάρι.

Ο θείος μου ο Παντελής π' έμενε στο Γουδί,
έτρωγε το ποτήρι, πέταγε το κρασί.

Μια απ' τις ξαδέρφες μου, που έμενε στην Άρτα
έτρωγε μόνο το χαρτί κι όχι τη σοκολάτα.

Και ένας άλλος κύριος απ' το Βαρθολομιό,
έτρωγε τα τσόφλια, πέταγε τ' αβγό.

Πολλοί απ' τους ανθρώπους, δεν ξέρω το γιατί,
τρώνε μόνο τα φλούδια, πετάνε τη ζωή.


Ανέκαθεν μου άρεσαν τα παραμύθια. Τα λάτρευα από μικρό παιδί. Και όχι μόνο τα παραμύθια, το διάβασμα, γενικότερα. Ήταν μια διέξοδος. Το χάρτινο, σελιδένιο λεωφορείο, με μετέφερε σε τόπους μαγικούς κι ονειρεμένους, παρέα με τους συνεπιβάτες μου, οι οποίοι άλλαζαν από σταθμό σε σταθμό. Πάντοτε όμως οι επιβάτες αυτού του χάρτινου λεωφορείου ήταν ξεχωριστοί. Άλλοι περίεργοι και στρυφνοί, άλλοι αστειούληδες και γκαφατζήδες, άλλοι μελαγχολικοί και πικραμένοι, άλλοι χαρούμενοι και καλόκαρδοι... Σ' αυτό το ταξίδι, που κρατάει χρόνια και που εύχομαι να μη σταματήσει ποτέ, οι συνεπιβάτες μου εναλλάσσονται και με κάνουν να χαίρομαι τη διαδρομή. Όλοι, πάντοτε, έχουν κάτι να προσφέρουν. Ακόμα και αν η τσιγκουνιά τους είναι μεγάλη, μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, πάντα προσφέρουν απλόχερα κάτι από την αλήθεια τους.

Μεγάλωσα, είπαν, μπήκα και στο Πανεπιστήμιο. Θα 'πρεπε να διαβάζω συγγράμματα και επιστημονικά βιβλία. Θυμάμαι το βλέμμα απορίας της υπαλλήλου στο βιβλιοπωλείο, όταν πήγα στο ταμείο με το "Μικρό Πρίγκιπα" και άλλα παιδικά βιβλία και στην ερώτηση: "Είναι για δώρο;" απάντησα: "Όχι, είναι για εμένα". Πώς ήταν δυνατό; Φοιτήτρια στο πρώτο έτος!

Αργότερα, στο τρίτο έτος, και ενώ αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στην Πληροφορική και τα Παραμύθια, η καθηγήτριά μας κα Παπαδοπούλου-Μανταδάκη Σμαράγδα, μας... σύστησε με τα παραμύθια του Ροντάρι και τη Γραμματική της Φαντασίας, την οποία θεωρώ εργαλείο στα χέρια κάθε δάσκαλου και όχι μόνο... Ψάχνοντας έργα του Ροντάρι βρήκα τον τίτλο Παραμύθια από το τηλέφωνο και θυμήθηκα ότι ο μπαμπάς μάς είχε χαρίσει αυτό το βιβλίο όταν ήμασταν ακόμα στο Δημοτικό. Σε λίγο καιρό έψαχνα τα βιβλιοπωλεία για δουλειά του Τζιάνι Ροντάρι. Ιστορίες φτιαγμένες στη μηχανή, Παραμύθια για να σπάτε κέφι, Η γόνδολα φάντασμα, Παραμύθια σαν πλατύ χαμόγελο και Φλυαρίες ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, είναι μερικά από τα έργα του.

Ο Ροντάρι ήταν και ο ίδιος δάσκαλος. Στην προσπάθειά του να βγει από τη ρουτίνα της τάξης και να βοηθήσει στην ανάπτυξη της φαντασίας των παιδιών, διηγήθηκε ιστορίες και χρησιμοποίησε πολλές τεχνικές για να καλλιεργήσει τη φαντασία των μαθητών του. Η τεχνική του φανταστικού διώνυμου με οδήγησε τις προάλλες να γράψω μια πρόχειρη ιστορία στο φόρουμ του εκπαιδευτικού σάιτ eduportal.gr. H συνάδερφος Τέρψη έδωσε την αφορμή με το διώνυμο: "ψυγείο - χορεύτρια". Και η ιστορία που γεννήθηκε ήταν η εξής:

Ωραίο το "φανταστικό
διώνυμο"
που γράφεις
"ψυγείο και χορεύτρια",
Τέρψη, θα μας τρελάνεις!

Ροντάρι για τα δύσκολα
με έκανες ν' ανοίξω
"ψυγείο και χορεύτρια"
να δω πώς θα κολλήσω.

Για στίχους δε μου έλεγε...
Μιλούσε για ιστορία
κι έτσι αποφάσισα
να γράψω κι εγώ μία:

Άνοιξα το ψυγείο μου
να πάρω παγωτάκι
και μια χορεύτρια μικρή
καθόταν στο παγάκι.

Τη ρώτησα "τι θες εσύ
μέσα στο τόσο κρύο;"
και μου 'πε πως περίμενε
να έρθει λεωφορείο.

Απόρησα και έμεινα
κι εγώ... κατεψυγμένη
όμως αυτή ατάραχη
στη... στάση περιμένει!

"Μου λες για πού με το καλό;"
ρωτώ μετά από ώρα
"Έχω, μου λέει, ραντεβού
με τον καλό μου τώρα!"

Κοκάλωσα και ήθελα
και άλλα να ρωτήσω
όμως μου είπε θα 'πρεπε
την πόρτα να της κλείσω.

Γιατί αν έμενε ανοιχτή
του κόσμου της η πόρτα
η ζέστη θα 'λιωνε αργά
τα όνειρά της όλα!

Έκλεισα το ψυγείο μου
κι έμεινα σαν κολόνα!
Μα ξάφνου ακούγεται γλυκά:
"Μικρό... 7:00 η ώρα!"

Δοκιμάστε το! Δάσκαλοι ή μη, όλοι, λίγο πολύ, έχουμε να κάνουμε με παιδιά. Κυρίως, θέλω να πιστεύω, ότι όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας. Ας του δώσουμε τις λέξεις να εκφραστεί!

Τα παραμύθια μας πού είναι;
Σε κάθε πράγμα είναι κι ένα κρυμμένο.
Μέσα στο ξύλο, μες στη βροχή,
μες στο ποτήρι, μέσα στη γη.
Μοιάζει σαν να 'ναι η κοιμωμένη
που περιμένει ένα φιλί
από τον πρίγκιπα, τον ποιητή,
που σαν δεν έρθει να τη φιλήσει
αυτή ποτέ δε θα ξυπνήσει. *


*Τζιάνι Ροντάρι, Φλυαρίες ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, εκδ. Τεκμήριο

12 Comments:

Blogger christina said...

"Άνοιξα το ψυγείο μου
να πάρω παγωτάκι
και μια χορεύτρια μικρή
καθόταν στο παγάκι."

Μου άρεσε πολύ αυτό...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα...'Οσο για το μικρό πρίγκηπα...Τον πήρα και στα γαλλικά και τον έχω πάντα μαζί μου...

14/10/06 11:50  
Blogger teiresias said...

Αν εσύ είσαι Ρονταρικιά,
εγώ θα γίνω ....Μαριλικός,αρκεί να γράφεις συχνότερα....

14/10/06 16:11  
Blogger marilia said...

christina Μπορεί να τον διάβασα... μεγάλη, πετούσα όμως από μικρή μαζί του, τηλεοπτικά, κρεμασμένη στην άκρη του κασκόλ του. :)

Τειρεσία μου πιάσε ένα μαγουλοκοκκινισμένο φιλάκι για ευχαριστώ! :)

14/10/06 16:27  
Blogger Θεοδόσης Βολκώφ said...

"Θυμάμαι το βλέμμα απορίας της υπαλλήλου στο βιβλιοπωλείο, όταν πήγα στο ταμείο με το "Μικρό Πρίγκιπα" και άλλα παιδικά βιβλία και στην ερώτηση: "Είναι για δώρο;" απάντησα: "Όχι, είναι για εμένα". Πώς ήταν δυνατό; Φοιτήτρια στο πρώτο έτος"!


Aκριβώς το ίδιο έζησα κι εγώ... και τι υπέροχο βιβλίο είναι αυτός ο Μικρός Πρίγκηπας... Υπέροχο και το άρθρο σου... Μιλάς με ζεστασιά για τα πράγματα...

Την καλησπέρα μου...

Βολκώφ

14/10/06 17:46  
Blogger marilia said...

Ποπό! μουσαφίρηδες στο μπλογκοφτωχικό μου! Βολκώφ, με τιμά η παρουσία σας εδώ! Περάστε, καθίστε! Βάνω ρακή και έρχομαι κοντά να σας ακούσω, ποιητή! :)

14/10/06 19:56  
Anonymous Ανώνυμος said...

Το "Αν" του Κίπλινγκ είναι ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα.
Και ο Ροντάρι, με την ευαισθησία και τον παλμό του, παρουσιάζει ένα διαφορετικό "Αν":

Θα ήθελα να πάω στο φεγγάρι
κι αν ήταν τώρα δα, μακάρι!
Θα ήθελα να παίξω κοντραμπάσο
αν είχα όμως λεφτά να τα αγοράσω
Θα έτρωγα και παγωτό φιστίκι
αν είχα. Αλλά πού τέτοια τύχη!
Θα ήθελα αν..
Θα έτρωγα αν..
Μα τέλος πάντων τούτο το «Αν»
παντού θα μπαίνει;
Λες κι έχουμε ένα ραντεβού
και περιμένει!

Συνέχισε, Ρονταρικιά!

14/10/06 23:31  
Blogger marilia said...

Λίνο, μ' αρέσει που σ' έκανα... σαν τα μούτρα μου, στην κυριολεξία! χιχιχιχιχιχιχιχι! Να δω ρονταρικό πρότζεκτ από σένα και τι στον κόσμο! :):):):)
Στείλε και κανένα ποιηματάκι απ' αυτά που ΔΕΝ έχω! Φιλιά!

15/10/06 00:00  
Blogger Καπετάνισσα said...

"Ήλιε μου κοσμογυρευτή
στάσου καμάρωσέ την
κι όσο μπορείς πιο τρυφερά
αχτινοχάϊδεψέ την"

Τούτη τη μαντινάδα της ζαστασιάς και της αγάπης μου'ρχεται να σου πω με την τρυφεράδα και τ΄όνειρο που μας κερνάς!

Φιλώ σε απαλά. Σαν παιδί!

15/10/06 10:50  
Blogger marilia said...

Καπετάνισσα,

Πάντα γαλήνιες θάλασσες
ν' ανοίγονται μπροστά σου
να μπαίνεις και να σεργιανάς
όπου ποθεί η καρδιά σου

Φιλάκι γλυκό! :)

15/10/06 11:20  
Anonymous Ανώνυμος said...

Μαριλιώ, από "Το βιβλίο με τα Λάθη". Είναι όντως καταπληκτικό!

Γράφει ο μαθητής στην τάξη, που από τόνους ούτε λόγος..
«Την Κυριακή πήγα στο δασος! Ποπό, πόσος κόσμος!»

Ο προφεσόρ Γραμματικός διαβάζοντας θυμώνει:
- Φτωχό μου δάσος άτονο, χωρίς μιαν ανεμώνη,
δάσος χωρίς ρομαντισμό, χωρίς μια πρασινάδα,
δάσος μου κυριακάτικο μαύρο σαν καμινάδα,
δάσος σαν λαϊκή αγορά, γεμάτο με σακιά,
καφάσια, τσάντες νάιλον, τρίκυκλα, φορτηγά.

Του λέει ο μαθητής:
- Κι όμως, κυρ Γραμματικέ, ένιωθα ευτυχισμένος.
Παρόλο που ήταν άτονο, δεν ήμουν λυπημένος.
Κυλίστηκα στο χώμα, σκαρφάλωσα ψηλά,
βρήκα κι ένα μούρο επάνω στη μουριά.

Κι ο προφεσόρ σεβάστηκε αυτή του τη χαρά,
γιατί δάση με τόνο δύσκολα βρίσκεις πια.

15/10/06 12:40  
Blogger Θεοδόσης Βολκώφ said...

Μarillia, την καλησπέρα μου... με κείνες τις ρακές τι θα γίνει???

Βολκώφ

16/10/06 13:46  
Blogger marilia said...

Καλώς τον, καλώς τον! Κοπιάστε και ρακή υπάρχει πάντα στο ψυγείο! Κρήτη, Κέρκυρα, οπουδήποτε! Έτσι, για να νιώθουμε και τη σπιρτάδα της, για την οποία, δυστυχώς, δεν αρκεί η καλή-e-διάθεση! :)

16/10/06 14:14  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home