Παίζοντας με το... Ανθολόγιο

«Πότε θα ανεβάσεις κάνα ποστάκι;» και «Γιατί δε γράφεις κάτι νέο;» ήταν οι πιο συνηθισμένες ερωτήσεις του τελευταίου καιρού από τους μπλογκόφιλούς μου. Και άντε να τους εξηγήσεις ότι «έχει πέσει ο… γενικός» και δεν μπορείς να τον επαναφέρεις! Τελικά δεν είναι δύσκολη υπόθεση! Αρκεί να κάνεις μάθημα, για παράδειγμα, σε παιδιά Δ’ Δημοτικού! Το ανθολόγιο έχει ωραιότατα αποσπάσματα από διάφορα είδη κειμένων που όμως ποτέ δεν είναι αρκετά… Πάντα τελειώνουν στο καλύτερο. Και επειδή οι συγγραφείς του το ξέρουν αυτό, μία από τις δραστηριότητες που συνοδεύουν πλέον τα κείμενα είναι να δώσεις ένα δικό σου τέλος στην ιστορία ή να πεις τι θα συνέβαινε αν… Ρονταρικά πράγματα δηλαδή!

Σήμερα, λοιπόν, ήταν μια από τις μέρες του… Ανθολόγιου! Να με συμπαθάνε τα βιβλία του δασκάλου και οι λοιπές οδηγίες, αλλά κείμενα από το Ανθολόγιο θα διαλέγω ανάλογα με τα γούστα μου και τα γούστα των παιδιών μου και όχι βάσει κάποιου… προγράμματος! Με άλλα λόγια… κουμάντο στην τάξη μου θα κάνω εγώ! Η μάλλον… κουμάντο στην τάξη μας, θα κάνουμε εμείς! Επέλεξα, λοιπόν, ένα λαϊκό παραμύθι με τίτλο: «Ο ποντικός και η θυγατέρα του» (Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Γ’ και Δ’ Δημοτικού, σελ 50). Η μεγαλομανία ενός πατέρα ποντικού τον κάνει να αναζητά τον τέλειο γαμπρό για την κόρη του. Δε θέλει όμως να τη δώσει σε ποντικό. Έτσι, σκέφτεται πρώτα τον Ήλιο για σύζυγο της θυγατέρας του, μετά τα σύννεφα, έπειτα το βοριά και τέλος έναν πύργο μεγάλο και επιβλητικό. Τελικά, ο ένας μετά τον άλλο οι υποψήφιοι γαμπροί αρνούνται να παντρευτούν την ποντικίνα και ο πατέρας αποφασίζει να τη δώσει σε έναν αντρειωμένο και όμορφο ποντικό.

Δραστηριότητα; «Ας φανταστούμε ότι η ποντικίνα δεν παντρεύεται τελικά τον ποντικό, αλλά με τον ήλιο, ή τα σύννεφα, ή το βοριά, ή τον πύργο. Γράφουμε την ιστορία τους.» Τα καμάρια μου διάλεξαν να γράψουν από κοινού και να εικονογραφήσουν την ιστορία του γάμου της ποντικίνας με τον Ήλιο. Εγώ από τη μεριά μου, διάλεξα να γράψω την ιστορία του γάμου της ποντικίνας με… χμ… με ποιον να την παντρέψω και ποιος θέλει να ‘ναι ο κουμπάρος;;; χεχεχε!