Πρό(σ)κληση από το Γιώργο

Είχαν περάσει πολλά χρόνια. Είχε κι η ίδια ξεχάσει ότι υπάρχει αυτό το ξύλινο κουτί μέσα στο συρτάρι της. Κάποτε το φυλούσε σαν κόρη οφθαλμού. Τώρα, ο θησαυρός είχε πια ξεχαστεί. Μα, γιατί άνοιξε εκείνο το συρτάρι; Απ’ την ταραχή της ξέχασε το λόγο που την ανάγκασε να ξαναφέρει στη μνήμη της αυτή την ιστορία. Πήρε το κουτί και το άνοιξε με τρεμάμενα χέρια. Τα κιτρινισμένα γράμματα έφεραν ένα αδιόρατο χαμόγελο στο γερασμένο πρόσωπό της. Ο φθοροποιός χρόνος είχε προλάβει να αφήσει πάνω της τα σημάδια του.

Άνοιξε το πρώτο γράμμα και άρχισε να διαβάζει. Οικείος και αγαπημένος γραφικός χαρακτήρας. Γράμματα όμορφα, μικρά, πλαγιαστά με ουρίτσες. Λέξεις γραμμένες με αγάπη. Άλλοτε με ταραχή. Κάποιες φορές με πόνο ή νοσταλγία. Γράμματα που μαρτυρούσαν ένα μεγάλο, αδυσώπητο έρωτα.

Θυμήθηκε τα νιάτα της. Το πατρικό της, τη γειτονιά της, εκείνον, τα βλέμματά τους, το καρδιοχτύπι της στα πρώτα χάδια, τα όνειρα που έκαναν ότι θα ζούσαν μαζί, τα δάκρυά της όταν της ανακοίνωσε πως πρέπει να φύγει... Αυτά τα γράμματα ήταν η μόνη της παρηγοριά, τα πρώτα χρόνια της μοναξιάς της. Όμως, η μοναξιά δε δέχεται κανενός είδους παρηγοριά ή παρέα. Έρχεται και επιβάλλεται αυστηρά, απόλυτα, αδυσώπητα. Έτσι, σταδιακά, τα γράμματα ελαττώθηκαν, ώσπου, τελικά, έπαψαν οριστικά να έρχονται.

Η επικοινωνία τους διακόπηκε. Η ζωή της όμως συνεχίστηκε, όπως και τα αισθήματά της για εκείνον. Για πολλά χρόνια ζούσε περιμένοντας ο ταχυδρόμος να φέρει κάποιο νέο του. Μια ένδειξη ότι τη θυμάται και μια υπόσχεση ότι θα γυρίσει πίσω. Διάβαζε τα γράμματά του ξανά και ξανά, ώσπου η λήθη στέγνωσε και τα τελευταία δάκρυα. Τότε τα γράμματα μπήκαν σ’ αυτό το ξύλινο κουτί και κρύφτηκαν καλά σ’ εκείνο το συρτάρι, ώστε κανένα χέρι να μην μπορεί να σκαλίσει παλιά τραύματα.

Προσπάθησε να θυμηθεί το λόγο για τον οποίο είχε ανοίξει εκείνο το συρτάρι. Το μυαλό της όμως ταξίδευε πίσω. Σκεφτόταν τι θα είχε συμβεί αν εκείνος δεν έφευγε. Πώς να ήταν άραγε η ζωή της; Τι θα είχε χάσει; Τι θα είχε κερδίσει;

Το ταξίδι του ονείρου διακόπηκε από μια παιδική φωνούλα και ένα σφιχτό αγκάλιασμα.

-Έλα, επιτέλους, γιαγιά! Υποσχέθηκες πως θα πάμε! Βιάσου, πριν σκοτεινιάσει!

Ναι, θυμήθηκε. Το καλό της σάλι ήθελε, για να πάει το παιδί στην παιδική χαρά.

Σημείωση:

Ο Γιώργος με προ(σ)κάλεσε να παίξω σ' αυτό το παιχνίδι, σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να φτιάξω ένα κείμενο με τις πέντε λέξεις που εδώ είναι σημειωμένες με μπλε γράμματα. Τον ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση αυτή! Μ' άρεσε το παιχνίδι, παρόλο που με δυσκόλεψε αρκετά... :)