Οι διακοπές ενός μικρού αρκουδιού 3

Έτσι, τα δυο αρκουδάκια πήδηξαν από το κομοδίνο που ήταν ακουμπισμένα και κινήθηκαν προς την κουζίνα, όπου βρισκόταν η ποντικότρυπα που είχε αναφέρει η αρκουδίνα. Πράγματι χώρεσαν μια χαρά και σε λίγη ώρα βρέθηκαν έξω, στο προαύλιο του σπιτιού με τον καταπράσινο κήπο. Τίναξαν τους σοβάδες από πάνω τους και έριξαν μια ματιά γύρω τους. Κατά πού να τραβήξουν; Εντελώς στην τύχη αποφάσισαν να κινηθούν ευθεία μπροστά. Έφτασαν στο φράχτη του προαυλίου, τον ανέβηκαν με λίγο κόπο, όμως ήταν αρκετά ψηλά για να πηδήξουν από ‘κεί στο «δόμο». Έπρεπε να περάσουν πρώτα στο βρωμερό σκουπιδοτενεκέ και από ‘κεί να γλιστρήσουν κάτω.

-Έλα, μη φοβάσαι, ακολούθα με, είπε η αρκουδίνα στο αρκουδάκι και μ’ ένα σάλτο βρέθηκαν στο καπάκι του σκουπιδοτενεκέ.

Ένα απειλητικό «γρρρρρρρρρ» τους έκοψε τα πόδια. Τα δυο αρκουδάκια πάγωσαν στο θέαμα. Μπροστά τους βρίσκονταν αγριεμένες δυο μεγάλες γάτες, με το τρίχωμα όρθιο από τα νεύρα και τις πλάτες σαν τόξο έτοιμο να εκτοξεύσει τα φαρμακερά βέλη του.

-Τι δουλειά έχετε στο σκουπιδοτενεκέ μας; γρύλισε απειλητικά η πορτοκαλί αγριόγατα.

Τα αρκουδάκια είχαν καταπιεί τις γλωσσίτσες τους, ενώ τα ποδαράκια τους είχαν γίνει βαριά, σαν μολύβι.

-Το φαγητό είναι λιγοστό! Εξαφανιστείτε γρήγορα και μην τολμήσετε να ξαναφανείτε από εδώ! Δρόμοοοοοοοοοοο! Γρύλισε και η μαύρη γάτα με τα πρασινοκίτρινα μάτια.

Τα αρκουδάκια το ‘βαλαν στα πόδια και έτρεξαν τόσο πολύ που νόμισαν ότι θα πέθαιναν. Σταμάτησαν μετά από κάμποση ώρα, κατάκοπα, για να συνειδητοποιήσουν ότι ο κίνδυνος ήταν πια πολύ μακριά. Όμως, πριν προλάβουν να πάρουν μια ανάσα… Ββββββζζζζζζζζζζιιιιιν! Ένα αυτοκίνητο κόντεψε να παρασύρει την αρκουδίνα.

-Πρόσεξεεεεεε! Ένα αφοκίνητοοοοοοοοο! φώναξε το αρκουδάκι τραβώντας την αρκουδίνα δυνατά προς το μέρος του.

-Πάμε να φύγουμε από το δόμο, είπε η αρκουδίνα μόλις κατάφερε να αρθρώσει λέξη.

Στην προσπάθειά τους να βγουν από τον επικίνδυνο δρόμο, τα δυο αρκουδάκια, κατέληξαν σ’ ένα μακρύ και σκοτεινό τούνελ. Όμως ούτε κι εκεί, έμειναν ήρεμα. Από το τούνελ περνούσαν σιδηροδρομικές γραμμές και τα τρένα σφύριζαν δίπλα τους. Ο εφιάλτης τους σταμάτησε όταν, μετά από πολλή ώρα, μετά από πολύ κόπο, ιδρώτα, άγχος και φόβο κατάφεραν να δουν φως στην άκρη του τούνελ.

-Επιτέλους, ησυχάσαμε! Κοντέψαμε να γίνουμε αρκουδόσταμπες στο δόμο, είπε η αρκουδίνα, ενώ το αρκουδάκι προσπαθούσε να συνέλθει από την τρομάρα.

Ξαφνικά ένα δυνατό φρενάρισμα και ένας ανατριχιαστικός ήχος σύγκρουσης ακούστηκε. Τα αρκουδάκια έτρεξαν προς το μέρος απ’ όπου ερχόταν ο φοβερός ήχος. Μία νταλίκα είχε συγκρουστεί με κολόνα της ΔΕΗ και το φορτίο της είχε σκορπιστεί σε όλο το δρόμο. Ευτυχώς ο οδηγός της δεν έπαθε απολύτως τίποτα. Ήταν όμως εμφανώς τρομαγμένος και ζαλισμένος. Κόσμος μαζεύτηκε εκεί γύρω και σε λίγα λεπτά οι σειρήνες της αστυνομίας κατέφτασαν βιαστικές. Τα αρκουδάκια τρύπωσαν μέσα στο πλήθος χωρίς να γίνουν αντιληπτά από κανένα. Έτσι, κατάφεραν να παρατηρήσουν το περίεργο φορτίο της νταλίκας σκορπισμένο εδώ κι εκεί. Ήταν παιχνίδια! Πολύχρωμα αυτοκίνητα, μπάλες, κούκλες, κιθάρες, ηλεκτρονικά, ό,τι μπορείς να φανταστείς! Και όλα σκορπισμένα και σοκαρισμένα από το ατύχημα. Όλα αναρωτιόταν τι είχε συμβεί και πώς βρέθηκαν καταμεσής του δρόμου με τόσο κόσμο μαζεμένο γύρω τους.

-Οχ, οχ! Το τιμόνι μου! παραπονιόταν ένα αυτοκινητάκι.

-Οοοοχ, το πόδι μου! έκλαιγε μια κουκλίτσα παραδίπλα.

-Μα, τι συνέβη; αναρωτιόταν ένα μεγάλο ξυπνητήρι.

-Πώς είναι δυνατό να βρίσκομαι στη μέση του δρόμου; Έπρεπε ήδη να είμαι στο δωμάτιο του κοριτσιού που με παράγγειλε, έλεγε μια κουκλίτσα με ξανθές μπούκλες. Ενώ ένα κίτρινο ταξί ανοιγόκλεινε τις πόρτες του που πάνω έγραφαν «κλείνετε σιγά».

-Τι πάθατε, καημενούλια! είπε το αρκουδάκι, ενώ πλησίαζε το κίτρινο ταξί. Το μεγάλο αφοκίνητο που σας μετέφερε τράκαρε και γι’ αυτό βρεθήκατε καταμεσής του καυτού δόμου.

-Όλα πάνε στραβά, παραπονέθηκε η αρκουδίνα και τα αφτάκια της κατσούφιασαν. Τώρα; Πώς θα πάμε στο Γιώργο; Μαζεύτηκε πολύς κόσμος και εμείς έχουμε κουραστεί πάρα πολύ. Πώς θα φύγουμε χωρίς να μας δουν;

Ο οδηγός του κίτρινου ταξί κατέβηκε και πλησίασε την αρκουδίνα.

-Τι συμβαίνει, παιδιά; Τι πάθατε και ποιος είν’ αυτός ο… Γιώργος;

-Ο Γιώργος είναι ο πεντάχρονος φίλος που με πήρε από το λούνα παρκ, είπε το αρκουδάκι και τα μάτια του γέμισαν θλίψη. Όμως, συνέχισε, χαθήκαμε στις διακοπές και η φίλη μου η αρκουδίνα, από ‘δώ, με βοηθάει να πάμε στο ξενοδοχείο που μένει ο Γιώργος, να τον βρούμε.

-Όμως δεν ξέρουμε πού είναι αυτό το ξενοδοχείο και όλα μάς πάνε πολύ στραβά από την ώρα που βγήκαμε από το σπίτι, εξήγησε, με την ίδια θλίψη, η αρκουδίνα.

-Μην ανησυχείτε, παιδιά! είπε ο ταξιτζής. Εγώ θα σας βοηθήσω να φύγετε από ‘δώ και να βρείτε το φίλο σας! Το ταξί μου στη διάθεσή σας!

-Μπορείς να οδηγήσεις σ’ αυτούς τους επικίνδυνους δόμους με τα τόσα αφοκίνητα; ρώτησε με λαχτάρα το αρκουδάκι.

-Φυσικά και μπορώ! Είμαι ο γνωστός Πινόκιο, το καλύτερο τιμόνι όλου του παιχνιδόκοσμου!

Τα αρκουδάκια, αλλά και μερικά παιχνίδια που είχαν μαζευτεί εκεί γύρω, θαύμασαν τον άξιο οδηγό. Μόνο ένα αεροπλανάκι έδειξε κάποια δυσπιστία. Πήρε, λοιπόν, το λόγο και πρότεινε:

-Εντάξει, Πινόκιο! Πάρε εσύ τους δυο φίλους μας, ξεκινήστε, κι εγώ θα σας ακολουθώ από ψηλά, μήπως και χρειαστείτε βοήθεια στην πορεία…