Πορτοκαλί σκέψεις
Γλυκιά εξάντληση. Ύπνος, ακίνητη, βαθύς. Ώρες αισθάνομαι πως αυτή η... πέτρα που έλεγα, η πρασινωπή καταμεσής του γαλάζιου μου, μ' έχει πλακώσει και μου σταματά την ανάσα. Θαρρώ μ' έχει καθηλώσει και ούτε το μυαλό μου δεν μπορεί να κινηθεί. Μόνο την καρδιά μου αισθάνομαι να ασφυκτιά και να κοντεύει να σπάσει από την υπερπροσπάθεια να γλιτώσει τη σύνθλιψη. Μα μόλις η σκέψη ολοκληρωθεί, χαμόγελο πλατύ σκανταλιάς απλώνεται στο πρόσωπό μου. "Τι λες;;; Η... πέτρα σου μόνο φιλόξενο σπίτι μπορεί να θεμελιώσει. Ναι, βαριά να τη σηκώνεις, μα... δε χρειάζεται δα και να την κουβαλάς πάντα! Άσ' την κάτω και σκαρφάλωσε. Κοίτα πέρα το γαλάζιο, πάρε βαθιές ανάσες αναζωογονητικές και συνέχισε για το επόμενο λιθαράκι. Λίγο λίγο θ' ανέβει ο τοίχος. Σιγά σιγά θα χτιστεί το σπιτικό."
Σκέψεις αλμυρές, με τον αέρα να τις στεγνώνει και να αφήνει το αλάτι γύρω τους. Και ένα υπέροχο, ατέλειωτο πορτοκαλί να τις τυλίγει ζεστά, να τις γλυκαίνει, να τις χρωματίζει οικεία και να τις φέρνει πιο κοντά, να τις κοιτώ κατάματα, να μην τις φοβάμαι.
Το Φθινόπωρο, λέω, με μελαγχολεί. Ο ήλιος νυστάζει νωρίς και μ' αφήνει μόνη να βολοδέρνω. Τινάζει απ' τα βλέφαρα τις τελευταίες πορτοκαλοκόκκινες σταγόνες κούρασης και κοιμάται πίσω από το αγαπημένο μου μυτερό βουνό. Τα πρωινά έρχονται πιο υγρά και πιο κρύα. Το σημερινό μάλιστα ήρθε κλαίγοντας γοερά, σαν κακομαθημένο παιδί που δεν θέλει να πάει σχολείο. Σηκώθηκα να το καλοπιάσω. "Μην κάνεις έτσι! Είσαι όμορφο! Χαμογέλα και να δεις τι καλά που θα περάσουμε!" του είπα πίσω από τη σίτα κι αυτό... τσίριζε περισσότερο κι έβρεχε τη λύπη του πιο δυνατά. "Οοο, άσε τα πείσματα!", το μάλωσα κι έκλεισα το παράθυρο. "Ετοιμάσου! Σε μια ώρα πάμε σχολειό!". Κι εκείνο θιγμένο σταμάτησε και ετοιμάστηκε για το πρωινό κουδούνι και τις δύσκολες γραμμούλες. Τα μεσημέρια το Φθινόπωρο ζορίζεται. Ανάβει και κορώνει και ξελαρυγγιάζεται στις σχολικές αυλές. Μέχρι που ο ήλιος νυστάζει πάλι, αποκαμωμένος από την προσπάθεια και το παιχνίδι και πάει πάλι, νωρίς νωρίς, στο κρεβατάκι του.
Το ίδιο ξανά και ξανά...
Τελικά, όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο πορτοκαλί και οικείο φαντάζει...!
Σκέψεις αλμυρές, με τον αέρα να τις στεγνώνει και να αφήνει το αλάτι γύρω τους. Και ένα υπέροχο, ατέλειωτο πορτοκαλί να τις τυλίγει ζεστά, να τις γλυκαίνει, να τις χρωματίζει οικεία και να τις φέρνει πιο κοντά, να τις κοιτώ κατάματα, να μην τις φοβάμαι.
Το Φθινόπωρο, λέω, με μελαγχολεί. Ο ήλιος νυστάζει νωρίς και μ' αφήνει μόνη να βολοδέρνω. Τινάζει απ' τα βλέφαρα τις τελευταίες πορτοκαλοκόκκινες σταγόνες κούρασης και κοιμάται πίσω από το αγαπημένο μου μυτερό βουνό. Τα πρωινά έρχονται πιο υγρά και πιο κρύα. Το σημερινό μάλιστα ήρθε κλαίγοντας γοερά, σαν κακομαθημένο παιδί που δεν θέλει να πάει σχολείο. Σηκώθηκα να το καλοπιάσω. "Μην κάνεις έτσι! Είσαι όμορφο! Χαμογέλα και να δεις τι καλά που θα περάσουμε!" του είπα πίσω από τη σίτα κι αυτό... τσίριζε περισσότερο κι έβρεχε τη λύπη του πιο δυνατά. "Οοο, άσε τα πείσματα!", το μάλωσα κι έκλεισα το παράθυρο. "Ετοιμάσου! Σε μια ώρα πάμε σχολειό!". Κι εκείνο θιγμένο σταμάτησε και ετοιμάστηκε για το πρωινό κουδούνι και τις δύσκολες γραμμούλες. Τα μεσημέρια το Φθινόπωρο ζορίζεται. Ανάβει και κορώνει και ξελαρυγγιάζεται στις σχολικές αυλές. Μέχρι που ο ήλιος νυστάζει πάλι, αποκαμωμένος από την προσπάθεια και το παιχνίδι και πάει πάλι, νωρίς νωρίς, στο κρεβατάκι του.
Το ίδιο ξανά και ξανά...
Τελικά, όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο πορτοκαλί και οικείο φαντάζει...!
posted by marilia | 19:55
6 Comments:
για όλα όσα λες το αγαπώ το φθινόπωρο. καλή σου μέρα :)
Το πορτοκαλί χρώμα συμβολίζει τη ζεστασιά και την αισιοδοξία. Οι ειδικοί, μάλιστα, λένε πως χαρίζει ευεξία και πνευματική τόνωση. ¨Ετσι εξηγείται από πού εμπνεύστηκες για την όμορφη ανάρτησή σου... Καλή μας αρχή!
Το μόνο κακό που βρίσκω στο Φθινόπωρο είναι οι ευχές για "καλό χειμώνα"....
@ Μαλεράκο, αν και παιδί του φθινοπώρου εγώ, μάλλον δεν είναι το αγαπημένο μου, καθώς το τυλίγει πολλή πορτοκαλί μελαγχολία. ;)
@ Αναστασία, καλή, πορτοκαλί αρχή! ;)
@ Ασκαρούλη, ο Χειμώνας έχει σαφώς τις ομορφιές του. Το Φθινόπωρο είναι κάτι μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος (μεταξύ διακοπών και χουχουλιάσματος).
Εγώ θα έβαζα τίτλο:
"Το Απόσταγμα του καλοκαιριού
Θεμέλιο για το Χειμώνα".
elias
@ Ηλίααααα! Χαίρομαι που σε βλέπω! Καλή αρχή! :) Μεταξύ μας, το καλοκαίρι το κρατώ με τα δόντια!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home