Γκρι διάθεση

Ο Στέλιος μου

Μια κακοδιαθεσία, βρε παιδί μου... Μια διάθεση για γραμμές έντονες και γκρίζες... Ένα κρύο ξαφνικό που δεν ξέρω από πού ήρθε και γιατί απλώθηκε γύρω μου... Μια αδιαπραγμάτευτη ανάγκη να μη βλέπω κανέναν και τίποτα, ούτε καν φως... 

Κάτι τέτοιες στιγμές αναζητάω την τεράστια χνουδωτή αγκαλιά που μου προσφέρθηκε για δώρο στις 26 Νοεμβρίου πριν... οχτώ! χρόνια, από την αδερφή μου. Και πώς κατέφτασε σε χώρο αγαπημένο, μια μέρα χαράς με πολλά φλας γύρω και χάχανα και πολλές ευχές να συνοδεύουν ζωές και σταδιοδρομίες, με τι ενθουσιασμό προσγειώθηκε στην αγκαλιά μου ανάμεσα σε όμορφους, καλοντυμένους... πτυχιούχους! "Συγχαρητήρια!!! Καλή σταδιοδρομία!! Και... χρόνια πολλά!"! Και... φραπ! χώθηκε στην αγκαλιά μου και, πια, δύσκολα ξεκολλάει. 

Θαρρώ είναι το καλύτερο δώρο που 'χω λάβει ποτέ. Κι ας βράχηκε με δάκρυα από την πρώτη στιγμή. Ένα περίεργο πράγμα, λες και μου χαρίστηκε για να με παρηγορεί στα δύσκολα! Ευχαριστώ, μικρό σκουλήκι! ;) 

Χθες, εκείνη η διάθεση η γκρίζα... μ' έκανε να θέλω πάλι τη γνωστή χνουδωτή παρηγοριά. Κι αυτή τη φορά στάθηκε, πρόθυμος, χαμογελαστός, τρυφερός πολύ. Κι εγώ, η κακούργα, του συμπεριφέρθηκα έτσι: 

Ο κατά δικός μου Στέλιος